Tam da yüreðimden vurdu beni.

-          Olur mu böyle iki gözümün çiçeði, ömrümün geleceði ve hüznümün tek

gerçeði!  diye haykýrmak istedim ona ama týkandým. Sevmeyeyim mi seni týka basa? Özlemeyeyim daha?

 Kaç kez vuruldum hem de ardý ardýna… Sayamadým bile. Yaralýydým bir ceylan gibi.  Sol yanýmdan vurulmuþtum. Kanýyordum damarlarý paramparça olmuþ bir yürek gibi. Bu kadar niþancý olur mu bir kadýn?  Bu kadar da hedefe odaklý… Gözleri mermi gibiydi, kilitlendi mi hedefine kurtuluþu olmazdý ona av olanýn. Yüreðim bir örümcek aðýna takýlan kelebeðin çaresizliðiyle kývranýyordu. Onun yalnýzlýðý yavrusunu yiyen timsahýn iþtahýyla hücum ediyordu üzerime. Servet-i Fünun romanýnda kaçmýþ silik ve soluk bir kahraman gibi hissediyordum kendimi. Ýnce hastalýða tutulmuþ, ümitsiz… Ah yalnýzlýðým, ah biçareliðim!

-          Gelip de sarayým yaraný! demedi bir gün. Varsýn demesin ona kalmýþým Allah

için. O yara kendi kendine kabuk baðlar. O yara kanar ve durur. Kimsenin pansumanýna ihtiyacým yok. Yaranýn aðrýsýndan çok yaraya þifa olacak birinin olmayýþý canýmý daha çok aðrýtýyor.

 Ýtirazým var herkese, isyaným… Ýyileþmek isteyen kim? Gelme! Bu restimdir sana. Yýrtýyorum gömleðimi yüreðimi hedef ediyorum sana. Kolay ölmem. Vurmana bak sen, durma! Meydan okumadýr sana olan aþkým cümle âleme. Yalnýzlýðýn baþkenti ilan ediyorum yüreðimi. Hüznün üssü… Acý süsüdür ömrümün. Yalnýzlýk sosudur. Özlem boyu posudur sevdamýzýn. Ruhumu tecrit ettiðim zindandan sana yazýyorum bunlarý.

-          Neredesin sen? Göðüm maviye döndü, kýþým bahara erdi.

O kadar olmadýn ki bende, o kadar sevmedin ki! O kadar terk ettin ki! O kadar gittin ki! Bütün biletler sanadýr benden kesilen.  Oysa senden kesilen biletler bana deðildir. Baþka yüreklere yelken açtýn.

Sayýklýyor gibiydim. Ona o kadar baðlanmýþtým ki yok oluþu beni sendeledi. Tutunacak bir dal arýyordum esen bu sert rüzgârda. Sýðýnacak bir liman arýyordum kocaman dalgalarýn ortasýnda.

-          Caným acýyor. diye haykýrdým.

-          Çok mu? diye sordu gaipten bir ses. Saða sola baktým ama bu aþina ama aðrýma

aðrý katan sesin kaynaðýný bulamadým.

-          Evet, çok.

-          Nasýl bir aðrý bu? dedi.

-          Tarifsiz…

-          Ne kadar?

-          Misli yok.

Bir hýçkýrýk sesi duydum. Ama gaipten gelen sesin aðladýðýný düþünemedim. Sonra

yaðmur yaðmaya baþladý ya da ben öyle sandým. Yüzüm gözüm yaþ içinde kaldý. Biri aðlýyordu da gözyaþlarýný üzerime döküyordu gibiydi.  Sol yaným periþandý.

            Giden bütün hüznünü size emanet býrakarak gidiyordu. Derdiniz katlanýyordu. Yükünüz aðýrlaþýyordu. Gözleriniz aþina olduðunu göremediði için kararýyordu, kalbiniz ev sahibi zannettiðini bulamayýnca tekliyordu. Kahýr dolu günlere girdiðinizi hissediyor, zehrolan bir ömre duçar olduðunuza kani oluyordunuz. Ne yana baksanýz kahýr, ne yana baksanýz terk size el sallýyordu. Her þey üstünüze geliyor gibiydi. Bazen kocaman þehir, bazen kocaman daðlar, bazen kocaman denizler… Karanlýk bütün karalýðýyla üstünüze çöküyor, buhran bütün azametiyle ruhunuzu ele geçiriyordu. Baharý beklerken kýþýn en beteriyle imtihan oluyordunuz.

-          Kaderim böyleymiþ. diyerek acýmý birazcýk da azaltmak istedim ama nafile! Acý

hadsiz ve tarifsiz bir þekilde beni baþtan ayaða teslim almýþ inim inim inletmekten de geri kalmýyordu. Acým haddini bilmiyordu.