Meneviþlenen g/öðün arasý bir düþün ikbaliydim bir zamanlar: örtündüðüm doðasýnda Ýlahi Aþkýn, ölüme duyduðum arzu idi ruhun kanatlarýna konan kelebek misali üstelediðim yaþama sevincim.

Patavatsýz doðasýnda hayatýn, ben bir Mehter marþýydým, her dizesinde yangýn saklý özlemlerin de duasýnda kaykýlmýþlýðým.

Mavi teninde ömrün, siyah olmayý diledim beyaza büründüðüm kefen bezinde ölümün, kuyruk acýsý olan imlerin de teyakkuzunda cahil bir cümle olma istemime rest çeken kirli beyaz bulutlarda nakþeden o tortu ile sadece kepenk vurmalýydým yüreðime ve öyle de yaptým.

Haþmetli bir dürtü idi tüm kazaným sadece varlýðýn saadetine ulaþma yetisiyle yenik düþtüðüm evrende ben sadece bir toz zerresiydim ve üfledim: içime üfledim ve içimi.

Ýçimi aþk olan muteber duygudan arýndým ne de olsa beþeri aþkýn minneti doðasýnda saklý olan ve diri ölüler.

Dirilen cümlelere teðet geçtim ölümü ve aþký.

Hayat bir sözleþmeydi zifiri karanlýða dönük yüzünde mahþerin de bir örüntü.

Saðalttým yüreðimi.

Sað kýldým sözüm ona.

Söz vermiþtim oysa.

Yasalar neyi gerektiriyorsa üstelik: yaza yaza arýndýðýma biat lakin yazmakla eþleþen mutluluðu bana fazlaydý.

Süzülen yüzümde inme inen bulutlara duacýydým.

Aþkýn aksayan sesinde ise hep bir týný idim ve tanýmlamasý imkânsýz o büyü ile reþit bir ölü olmayý dilediðim.

Zanlarýn.

Sanrýlarýn kuytusunda, insan sevgime sahip çýkýp da umut kývýlcýmlarýna sür-git ahkamlar yükleyen insan oðlundan uzak durmam aslýnda terennüm yüklü varlýðýmda bir hadis kadar elzemdi.

Sustum yeniden.

Konuþmamasýna sustum ve yazmamacasýna.

Yenildim.

Yenilmiþtim.

Kim ve ne ise çok sevdiðim azýmsanmýþtým ve ayrýk otu mizacýna binaen arýtýldýðým kurþun dökülen sancýlý hecelere tuz basacaktým ve bastým ve de yüreðime ölümüne sevdiklerim ardýmdan tek gözyaþý dökmezken.