GEZGÝN ( ruh suretlerinde kalbimin yelkenleri )  

    Yollar bir ipliðin ucu gibi uzanýp gidiyordu. Alabildiðine bir yeþillik öbeði tüm daðlarý kaplayýp, görsel bir þölen sunuyordu. Burak þakaklarýný ovuþturarak manzaraya tekrar baktý. “ Yeþilin ne kadar da tonu varmýþ.” Diye düþündü. Macera yaþamak için, doðru yerde olduðunu anladý. Tüm bu þehir girdabýndan uzak, kendini daðlara vurma tabiri tam da yaptýðý þeydi. Fýrtýna vadisine gidiyordu. Türkiye’nin en iyi rafting turlarý orada yapýlýyordu. Ýlk kataloðu eline aldýðýndan beri hayalini, kurduðu bir çýlgýnlýktý. Çünkü adrenalin Burak için yaþamakla ayný þeydi. Monoton bir hayat içinde sýkýntýdan patlamak yerine, çýlgýnca þeyler yapmanýn ne zararý vardý ki? Tamam kabul ediyordu, tabi ki tehlikeliydi. Fakat yaþamak, yeni enerjiler hissetmek, doðanýn sýnýrlarýný sonuna kadar zorlamaktan geçiyordu. Yoksa gömleðin üzerinde boðazýný sýkmýþ bir kravat  “ Dar aðacýnda, boyuna ilmek geçirme “ örneðinden farksýzdý ve bir çok hayal gücü yüksek ruh , toplumun baskýsý altýnda ezilip, yitip gidiyordu. “Toplumun  kendinleþtirme gücü, insaný yok etme ile eþdeðer seviyede silahtý.” Burak bunu hayatýn içine karýþtýðý her gün görüyordu. Kadýnlara ‘’hayatýn tüm güzelliklerini keþfet ‘’ demek yerine , “evlen” Erkeklere ise monoton bir düzen dayatmasý yapýlýyordu. Halbuki  Burak’ýn en iyi bildiði düzensizliðin içerisindeki düzen sihiri idi.

   Yýllardýr bu geziyi tasarlýyordu. Hayatý boyunca tur þirketleriyle gezmekten hiç hoþlanmamýþtý. Tüm þirketler bu gezileri yöresel tatlarý gösterme bahanesiyle, yemek yemeye odaklamýþtý. Gezdirmiyor, tüm gezginleri daha da þiþiriyorlardý. Burak ise adým adým gezmeyi severdi. Aslýnda doðru olan “sýrt çantasýný omuzlayýp, ayaklarýnýn altýnda her taþa basa basa, ruhunda hissederek gezmek “ en güzeliydi.  Köylere, kasabalara uðrayýp, halkla iç içe sohbet ederek gezmeyi severdi. “Ne de olsa, güzel anýlar biriktirmekti amaç.”

   Zigana geçidinden geçip , Hamsiköy istikametine doðru yollara sis inmiþti. Uçurumlarýn altýnda çay bahçeleri alabildiðine yeþil bir yayla sýrasý göze çarpýyordu. Yüksek zirvelerin uçlarýnda duran evlere baktý; Allaha yakýn olmak kavramýna birebir uyuyordu. Çok mistik bir tavýrla kurulmuþlardý. Tek katlý evlerin küçük bacalarýndan duman öbekleri çýkýyordu. “ Kim bilir o zirvelerde nasýl hayatlar yaþanýyor? “ diye düþündü.

Burak hayatýnda doðru bildiði yanlýþlarý da, gezip deneyimleyerek  öðreniyordu. Hayatý boyunca ,hamsinin en bol olduðu yer olarak düþündüðü Hamsiköy’ün aslýnda farklý bir hikayesi vardý. “Hamse , Arapçada  beþ anlamýna geliyor. “ Yani Hamseköy aslýnda beþ köyün birleþimi anlamýna geliyordu. Bildiði baþka bir gerçek vardý ki ,meþhur Hamsiköy sütlacýný yemeden buradan geçilmezdi. Arabasýný ilk dinlenme tesisine býrakarak, bu lezzetinde tadýna varacaktý.

   Karadeniz’in baþka bir mistik duruþu daha vardý. Kýyýlarý, ýlýk ve bazý zamanlar bunaltýcý olsa da , yaylalarda gece battaniye arama derecesine gelinebilirdi. Ayder yaylasýnda kaldýðý günde yaz sýcaðýnda battaniye örtünmüþ, spor ayakkabýlarýný dýþarýda býraktýðý için, tüm gün ýpýslak ayakkabýyla gezmek zorunda kalmýþtý. Çünkü yaylalara her sabah yoðun þekilde çið yaðýyordu. Horon, kemençe, mýhlama, hamsi hepsi birbirinden güzel deðerlerdi. Toprak güveçte sütlacý, bakýr tastan da dað suyunu içtiðinde þehirlerde gerçekten hayat olmadýðýna kanaat getirdi. Ayný duygu selini, Uzungöl’de alabalýk yanýnda, hamsi ekmek yediðinde yaþamýþtý. Karadeniz’in tüm güzellikleri bir bir gördükten sonra, artýk ruhu maceraya hazýrdý.

    Fýrtýna deresin rafting yapan, heyecan tutkunlarýnýn çýðlýklarýyla yankýlanýyordu. “raft” adý verilen botlara binerek,takýmlar halinde, yüksek hýzda akan nehirlerde doðaya meydan okuyorlardý. Burak’ýn kalbi küt küt atmaya baþladý. Yeleðini giymiþ sekiz kiþilik ekibi ile raftýný suya koymaya hazýrlandý. Botun içine adým attýðýnda ise kocaman bir nefes aldý. Dað havasýný milim milim, ciðerlerine doluyordu. Biranda oksijen bolluðunda baþýnýn döndüðünü hissetti. Birazdan yaþayacaðý heyecan dolu bir macera daha küreklerinin ýslanmasýyla baþlayacaktý.  Fýrtýna deresi, adý gibi dengesiz akýyordu. “ Kürekler suya “ komutuyla kalbi yerinden çýkacak gibi oldu. Þimdi sakinleþip ayný anda ekibiyle kürek çekmeli ve doðayý yenmeliydi. ‘’Haydi’’ naralarý eþliðinde dik ve keskin yamaçlardan kývrýlýyorlardý. Büyük dalga öbekleri yüzüne yüzüne vuruyordu. Artýk doðanýn hýrçýn gücünü, küreklerin de hissediyordu.

                                                                                  03.11.2015

                                                                                                   ALÝHAN ALTITAÞ