Online Üye
Online Ziyaretçi
Geniş İç Açılımları Olan Geniş Pergeli Odama Doğru Açısını Koyarak Düşündüm
Neydi o içimdeki o sıkıntı? Biriktikçe baraj olan, sanki birazdan yıkılarak beni altına alarak boğacak. Nedir bu olan boğan? Beğenilme, başarmak için yola çıkınca başaramamış olmanın, birilerinin sözüne gözüne bakarak yol çıkmış olmama mı? Hala onca sendir bir arpa boyu yol alamamış olmam mı? Birilerinin hala çıkarak başardın diyememesini, başarısızlık sanmam mı? Neye göre? Kime göre? Böyle düşünecek olursam bu iç sıkıntım bitmeyecek devam edecek!
Mevsimler tüm güzelliğiyle önümden geçerken, ben hala birilerinin gözlerine bakmam, onların gözlerinde sözlerinde bir yansıma beklemenin aptallığıyla hala bu sıkıntı içindeyim. Attım bu saatten sonra sıkıntıları içimden. Yazmaksa gaye yazıyorum Rabbimin yardımıyla sayesinde, bir kahramanı yazarken kahraman olmayı beklemek abesle iştigal olduğunu anladım, farkına vardım.
Kendimi kapalı odalara hapis ederek, birilerinden takdir beklemenin saçmalığını geniş iç açılımları olan geniş pergeli odama doğru açısını koyarak düşündüm. Mantıksal bir mantığın mıknatısına yapışarak, bir paslı demir olana kadar yapışarak kalmaktan o an kurtuldum. Ne saçma değimli? Birilerinden bir şeyleri beklemek, ne uğruna niye? O kadar acizsem herkeste aciz, herkeste akıl varsa bende de var, gece gündüz okutan yazdıran araştırtan Mevla’nın yardımı varken, neden birilerinden bir şeyler bekliyorum/bekliyoruz? Ne kadar saçma! Aslında bize yapılmayan bu beklentiyi biz diğer beklenti içinde olanlar için, onların beklentilerine cevap vererek başardığını söyleyebiliriz iken, neden bunu yapmadan iç sıkıntı içinde hayatımızı idame ediyoruz ki!
Yaramız yokken yaralıyoruz kendimizi belirsiz savlarla gaflarla laflarla!
Eşip gömmek varken, meydana çıkararak başımıza bela ederek yaramızı tırnaklarımızla kanatıyoruz ki? Sunduğumuz bir gülümseme, gülümseme gelmese de gülümsemek gerek çünkü beklentimiz gülümsemek, gülümseme beklemek değil, gülümseme çıkarsa şansımıza…
Hayat böyle değil zorlaştıran savlarla içini dolduran bizleriz… Alkış, olmasa da olur, bazen de taş olur olsun taşı yemek için yola çıktık gül atılırsa memnun oluruz yani! Bu ne entrika savlarla dünyamızı sıkıntıya sokuyoruz, çalışıyorum çabalıyorum o halde başarıyorum, başaramazsam da tekrar başarmak için devam ediyorum… Önemli olan hayatın kaldırım taşlarında yürürken düşeni kaldırmak, biz düşerken kaldıranların olmasın beklemekten ziyade düşenleri kaldırmak gerisi bom boş bir sav saçmalık iç sıkıntısı, vesselam.
Mehmet Aluç