‘’Oysa ne kadar emin kendinden gece! Gören bir yetiþkin… Sürekli yenileyen ve yenilenen, ölümü unutmadan yaþama tutkun dinginliði genleþtirerek her an duyumsatan…’’(Nilgün Marmara)

Mavi’den bozma sarkaç, sevgili Nilgün s/alýndýðým minvalde bir gökdelen edasýyla içimdeki kulübeyi küçümseyenler…

Þehir istila edilmiþ bir kez ve de þiirler infilak etmek üzere.

Üstüme vazife olmasa da dile getirmeliyim yüreðimin tüm imla hatalarýný.

Geceye tüneyen bir bayan-kuþum ve ardýþýk cahil cümlelerin de sayacý iken kalbimin ritmi.

Duyuyorsun, biliyorum.

Duyuyorlar da.

Yorduyorlar ve de akýllarý sýra ve ben düþ perhizine giren gecenin son bülteniyim.

Uçuþan polenler de uykuya daldý yine gün içerisinde kaç kere hapþýrdýðýmý unutmadýðým ve gönül gözümde uçuþan tül perdeden bile sýkýldýðým.

Zemheriler üþütmüyor artýk yine de soðuk mezarýnda üþüdüðünü biliyorum ve bana sirayet ediyor ansýzýn soðukluðun mirasý.

Ýçimde kaftan.

Yüreðimde kefen.

Aþkýn sandukasý ise kayýplarda.

Sür-git mevsimsiz hüzün aslýnda serçe yavrusunu serçe parmaðýmda uyuttuðum bir bahar gününün  özeti yine içimde depreþen manivela ve ben sadece gülümsememi alt yazý geçiyorum ne zamanki yolum beyaz zemine düþse.

Muratlarýmý sadece Rabbime dillendiriyorum ve imsak vakti gözyaþlarýmla hasbýhal ederken zalimin kuyruk acýsý olacak ki o duayý bile etmeme izin vermiyorlar.

Gün devriliyor.

Aþk deviniyor.

Ben ise yerimde sayýyorum.

Öznesi olmayan kara kuru bir cümle olma ihtimalini düþünüyorum da ve de üþeniyorum özet geçmeyi. Aslýnda bir arya duyuluyor uzaklardan biliyorum ki doðanýn çaðrýsý ve kabristandan gelen gürültü ne de olsa içimdeki mezar taþlarýnýn her biri çalýntý.

Yüklendiðim ne ki…

Yüksündüðüm de asla bir þey deðil.

Öykündüðüm sadece eski ben’in özlemi: o çok güçlü ve güleç kýz çocuðu. Ve bingo, sevgili Nilgün! Ýnan ki sana þimdi ilk yalanýmý söyledim. Ne, o, çok mu güçsüzdüm ya da çok güleç?

Afakanlar basmadýðý her an, evet.

Ayyuka çýkan bir sýrrýmda sýra arkadaþýma çýtlattýðým, elbette hayýr.

Ýzdiham nedeni ne çok duygu körebe oynamayý ihmal ettiðim yalnýz geçen çocukluðum ve biz seninle ayný okulun köþe baþlarýnda kim bilir kimi beklerken…

Sahi, içimdeki hasat ne zaman sonlanacak, sevgili Nilgün ve ne zaman huzura ereceðim?

Maviden bozma kayýklarýmý dün býraktým suya ve su kurudu ne zamanki güneþ yaktý tenimi ve kuruttu terimi…

Alýn terime vakýfým ya da alnýmýn akýna sonra da tartýþýlan masumiyetin telaþýnda ben günahlarýmýn özetini çýkarýyorum.

Bilen bilmeyene de anlatmasýn hani ne de olsa sadece O’nunla aramýzda tüm olup biten yine de çenem düþüyor ve temcit pilavý gibi ahkâm kesiyorum elbette cihan hakkýnda ya da cihan benim hakkýmda ya da geçersiz iki þýk ve kocaman bir hiçlik.

Arz ettiðim bir ömür ve talep ettiðim huzur: al sana arz-talep dengesizliði ve tüm iktisadi kurallarýn maneviyatta pek de uygulanmadýðý. Ne kadar açsan o kadar da açýk veriyorsun iþte.

Gün’e rastlýyorum gecenin izdihamýnda ve gün sadece çatýk kaþýyla bana ipucu veriyor ve sanýrým kötü bir gün olacak diye tedirginlikle uyanýyorum yoksa hiç uyumadým mý?

‘’Gün çarpýk bir gülüþle ve alaycý bir tavýrla, sezgilerini, böylesine bir baþlangýçla dýþa vuruyor.’’ (Nilgün Marmara)

Seninle kapýþacak hali yok duygularýmýn ve izini sürdüðüm her hadise aslýnda hadis saklý yüreklerde ben bir çýkýþ noktasý ararken illa ki ket vuruluyor. Günü öðüten bir sevinç gibi, mesela ya da geceyi karþýlayan bir bekçi ve ruhumda davul çalan maniler imsak vakti yola düþüp de geceye uzandýðým aslýnda aþka sarýldýðým ve adandýðým…

Bekasý yok mu ne mutluluðun ya da bir tebaasý?

Ne yani azýnlýkta kalmaya hep mahkûm muyum?

Sadece Allah rýzasý için yaþamayý amaç edinmiþ ama yolumdan sapma ihtimaline karþýn da gerisi geri kaçtýðým o baþýbozuk düzen ve maðdurlarý ki asýl maðdur olan benim ve gecenin bir vakti yüreðimde ýslýk çalan aryalar beni illa ki ýslýklýyor.

Neyin feri kaçtýysa…

Ya da kim aklýný evvela kaçýrdýysa…

Bir minnet ya da bir külfet… geçtim hepsini ve azamet yüklü yüreklerden de uzaðým madem…

Ve yine senin demekten vazgeçmediðin: ‘’Borçluyuz daha çok yaþamaya!’’

Bu minvalde kim kime borçlu ki ya da rýzasýz yaþayan birinin günahkâr olma ihtimali ölümden de mi öte? Lakin yaþamýn tadýný çýkarmak yine bize düþüyor lakin insan çevresindekilere kayýtsýz kalamadý mý azýnlýk bütçesindeki tüm hâsýlat son hýzla eriyor.

Derleyip toparlayýp yüreðimi ve günümü þimdi sahneden çekilme zamanýdýr, sevgili Nilgün ne de olsa yarýn uzun bir gün bizleri bekliyor.

Sevgimle.