Vakit akþam sonrasý, yalnýzlýðýn saati,

Gün maziye karýþmýþ,  yarýnsa meçhul ati.

Týpký dünün benzeri, her þey yine aynýydý,

Yorgun ve sessiz gece, ruhumun aynasýydý.

Ve aklýmda elbet sen, hayalimde gül yüzün,

Ýçimdeki sýzýyla cem olmuþ garip hüzün.

Acaba tam o anda, nerede, ne haldeydin,

Belki de uyuyordun, düþler âlemindeydin?

Ya da hoþ bir sohbette, neþeyle þakýyordun?

Muhabbet olsun diye, fallara bakýyordun.

Kumral sarý saçlarý yanlara salmýþ mýydýn?

Görenleri kendine hayran býrakmýþ mýydýn?

Yoksa in cin uykuda, sen yalnýz mý kalmýþtýn,

Gözlerini kapamýþ, hayale mi dalmýþtýn?

Sahi, eðer öyleyse, beni bir an andýn mý?

Hemen yaný baþýnda oturuyor sandýn mý?

Kalbimin atýþýný duyup da sevindin mi?

Baþýný omuzuma yaslamak istedin mi?

Elimden tutmak için boþluða uzandýn mý?

Karþýlýksýz kalýnca, ansýzýn uyandýn mý?

Etrafa þaþkýn þaþkýn bakýnýp da durdun mu?

Bu nasýl kader diye, hiç kendine sordun mu?

Bense iþte her gece, bu hali yaþýyorum,

Kanayan yüreðimi, sabaha taþýyorum.

Bir mum gibi sessizce, eriyip bitiyorum,

Mecalsiz  adýmlarla meçhule gidiyorum.