Bir rubai dillenen…

Mezar baþýnda aþkýn Ýlahi bir sancý

Çaput baðladýðým göðün nakkaþý elbette

Tanrý.

Soruyorum kendime

Susup birden bire

Bandýðým her kelime

Yaftalandýðým ömrün mizacý

Asýlý kaldýðým o kare

Nemrut gölgelerin saltanatý

Bilinmezin indinde.

Suskularýn tebessüm ettiði bir çaðla vakti nakþeden o türküde asýlý kelam aþkýn taþkýn mizacýnda yarým cümlelerin baþýný baðladýðým bir gece vakti.

Þimdimi sonlandýrdým güzel Rabbim ve kaldým seninle baþ baþa ben ki devrik acýlarýn prensesi, kelamýn özrü var ya da yok yeter ki dokunulmazlýðýnda solsun cemalim.

Bir hüviyet dillenen ve bir kare sayýsýz üçgenlere bölünen ve ben bir endamla bin bir nazla çýka geldim huzuruna

Dövünen ruhun; tapýnan benliðin ve devasa bir lanetle yüzleþip de gerisin geri kaçtýðým cehaletim.

Yol yakýn ya da uzak.

Bense seyrüseferinde mabedimin içtiðim iksiri boca ettim ölmeden kabrime.

Saltanatýný sürdüðüm eski dünlerim yok artýk aslýnda bir günüm de yok ne zamanki düþtüm bu aþka.

Kavminde ölümün ve surelerin yitiminde yeniden Besmele ile baþladýðým her hikâye içimi mayhoþ bir hurafe olsa olsa dillenen ve rüzgârýn akýmýnda hayatý da akýþýna býrakamadýðým metazori bir lanet, o kibirli sevdalarýn yasýný tutan bir martaval bazen kazan kaldýrdýðým bir þehla düþ’te elimle ittiðim aþký ve rahmeti biz zamanlar nasýl da görmezden geldiðim…

Görmezden gelindiðim ise gün gibi aþikâr. Aþiyan yollarýnda gölgemi de yitirdikten sonra kaldým bir baþýma ve yalnýzlýðýn temaþasýnda ben bir diri hece olmayý lav ettim.

Gül, demiþti oysa Rabbim.

Nedenini bilemedim; gülemedim.

Adýnla yaþa demiþti sevdiklerim.

Adýmla yaþadým lakin ad’ýmý yaþatamadým ne zamanki yaþlar döküldü gözümden çözüldüm ben lime lime.

Gizemli yollarýn neferiydim ve aþkýn tebaasý iken içimdeki ç/aðrý ben sudan sebeplerle taþýdým yüreðimi en aðýr yük bilip sevdamý taþlayan cümle aleme de restimi çekip benlik bir mizaçla öfkemi söndürdüm aslýnda ölümdü öykündüðüm ne de olsa þehrime bahar geç geldi.

Notalarýn dahi sustuðu.

Kuþlarýn çoktan göçtüðü.

Mavi’nin dokunda asi bir siyah ve pembenin coþkusunda yalýn ayak bir þiir ile sözlendiðim.

Sabýr taþýný çatlatan kehanetlere aldandým susamaya duyduðum özlemle sustum ve sýnandým Rabbimin nezdinde gafil avlandýðým insanoðluna sorular sormadým bilsem de cevabýný yutkundum ben tüm þýklarý ve kareli kaðýtlarda gülen yüzler çizdim aslýnda kanýksadýðým yalnýzlýðýma güfteler yazdým aslýnda bestesini arayan bir þiir gibi ç/aðladým.

Ön sözüydüm aþkýn.

Arka kapaðýnda yazmadýðým romanýn bir esinti idi içindeki yapraklarý çeviren.

Sancýlý bir hegemonya.

Sanrý yüklü de bir coþku.

Kepaze oldum sürgün olduðum her acýyý iþleyip de yüreðime çýktým yoldan saptým bilinmeze.

Ýfþa ettiðim ne bir ön söz.

Ýfa ettiðim ne bana dair bir itiraf.

Aslýnda þehrin menkýbesini yazdým aslýnda þiirlerle tutunduðum hayata bir atýftý mezarýmda begonviller yetiþtirdiðim.

Kaypak düzende bir arpa boyu yol aldým almasýna sonra gerisin geri kaçtým.

Utkun bileþkesinde yampiri bir cümle olma telaþý ile diktim içimin kopuklarýný ve yolumu kesen haydutlara kafa tuttum.

Dilemmasý idi ömrün ve sayaç takýldýkça ayný yerde sarkacý yoldaþ bildim ve aþký metazori sevenlere inat benliðimi adadým dokunaklý þairlere.

Mavi miydi Tanrý?

Mavi miydi sahi aþk?

Sancýlý varlýk sevi dilinde bir rutindi sadece kýyama durduðumda kendimi sevdiðim; sadece kýydýðým bir ömrün ertesinde soyut bir hece peþinde görünmezin mim koyduðu ve ben surelerle avundum hele ki salkým saçak göðün perdesini kapatýrken melekler neylerim ben sizsiz, demenin meali ile sýðýndým Rabbime.

Döþeðimde yarým adalar.

Dört duvarýn indinde sessizlik.

Sessizliðe mazhar evrende bir ses duyma ümidiyle peþine düþtüðüm mucizelerim.

Martavaldý belki de yüreðin konçertosu ne de olsa suskun geçen ömrün bilançosuydu yazmaya yüz sürdüðüm bazense gerisin geri kaçýp azýmsanan varlýðýmla etkisiz eleman olmayý reddetsem de yaftalandýðým bir imbat idi belki de göðün rotasýna kapýlan hüznümde ben boykot ederken hayatý.

Dibi görünen denizin.

Sonuna vakýf iken ömrün.

Yine de bilinmezin gücüne biat ben hala inlerken göðün ve elemin yanýk teninde.

Gücüm yetmezdi yetmedi de.

Sorularýmý lav edip kayýt açtýðým her yeni günde sezilerimi uyuttum bir mihenk taþý olsun diye de ruhumu avuttum ve þakýyan sessizliðin cürümü ile varlýk katsayýmda hiçliðime meydan okuduðum.

Ve yeniden baþlýyorum hikâyeme yine senin huzuruna çýkýp da aksayan ayaklarýnda kaderin yeniden dürüyorum defterini aþkýn ve inadýmýn.

Varlýðýn ketum hacminde bir billur yüreði de sunuyorum ellerimde ki küçük damlacýklar dökülürken peþim sýra ben sadece adadýðým ömrümü aþka, bir pervazda unutup parantezde saklý niyazýmý da sakýnýrken gözümden ve þimdi gidiyorum dönmenin de meali iken her veda ve susuyorum suskun gözlerime boca ettiðim rahmeti el üstünde tutarken melekler tutturduðum ne ise sadece korusun beni Rabbim.