.
Ýster miydim böyle olsun, sana tutkun, sana deli…
Söylemiþtin baþtan oysa, “Özüm hasret, özlem adým.”
Baþkasýný seviyordun; bilmiyorum, ne demeli?
Ýmkânsýza âþýk oldum; bunun adý kader caným.
 
Kirpiðinden tutuþan kor, benliðimi sarýverdi.
Durdu dünya, durdu evren, zaman o an duruverdi.
Yaktý naçiz bedenimi, küllerinden seni verdi.
Eþeledim, hüzün buldum; bunun adý kader caným.
 
Hani derler ya “Zamanla unutulur hep gidenler.”
Bence bunu söyleyenler, sevip sevip terk edenler.
Tek bir yâre gönül veren dertli keman gibi inler.
Gözyaþýndan hisse aldým; bunun adý kader caným.
 
Yýllar geçti üzerinden, hâlâ seni bekliyorum.
Bu sevdaya düðüm düðüm her gün sabýr ekliyorum.
Gelsen ne gam, gelmesen ne; þu kalbimde saklýyorum.
Zindanýnda mahsur kaldým; bunun adý kader caným.
 
Mücella Pakdemir