Bu, sana yazacaðým son dört mektubun birincisi aslýnda devamý gelecekti ama gerek senin ýssýzlýðýn gerekse kabul görmeyen karamsar bir metin olduðu için dörtle sýnýrladým, sevgili Nilgün.

Sayýlar ve sayýlarýn muadili insanlar… sahi, hangi rakama denk düþüyorum ki? Aslýnda çok haneli bir sayý: sahi, neydi kimlik numaram ya da cep telefonumu tuþlayýp da asla kendime ulaþamadýðým…

Her þeyin çýkýþ noktasý tam olarak da bu: ne zaman kendimle uzlaþmaya çalýþsam illa ki bir engel çýkýyor sonra da hattan düþüyor mutluluðum.

Bu gün o kadar çok insanla konuþtum ki ve her biri bende ekstra hüzün býraktý ardýnda.

Ardýmdan ne býrakacaðýmý ise adým gibi biliyorum: kitaplarým ve yazdýðým yüzlerce þiir ve yazý hani azýða aldýðým gölgemle dertleþip de ansýzýn sus pus kesildiðim.

Sözcüklerin bir hurafeye dönüþeceði gerçeði ya da hurafelerin neye denk düþtüðü ve üþüyen cümleler ve ben ellerimle onlarý okþarken Tanrýnýn gözlerimdeki yaþlarý sildiði.

Anlam kaybý yaþamak çok muhtemel sevgili Nilgün bir de yanlýþ anlamlandýrýlmak ve ben ölesiye mücadele verirken yanlýþ bir anlaþýlmaya mahal vermemek adýna.

Baltalanýyor iþte: aþk da edebiyat da mutluluk da sonra da nedir bu balta girmemiþ ormanýn hali, deniyor. Ah, bilsen bendeki yalnýzlýðý; bilsen senin gidiþinin ardýndan nasýl da seni cesur bulduðumu yine de geri dönmeni gerektirecek bir gidiþ olsaydý keþke gidiþin en azýndan yas tutan insanlar ansýzýn mutlu olurdu seni yeniden gördüklerinde ve ben seni bir kere bile görmemiþ olsam da nasýl hayýflanýyorum yazgýnda yer almadým, diye.

Benim yazgýmda yer alanlar ve yazgýmý deðiþtiren mizaçlar.

Sonlanmasýný talep etsem de bazý þeylerin ardý arkasý kesilmiyor.

Ne gürültünün ne de sessizliðin tavan yaptýðý o ýssýz kütüphane misali her insan hangi kitaba denk düþüyor, diye okumaya çalýþýp da afalladýðým.

Soytarý bir görev anlayýþý benimki.

Sev sadece sev.

Ve sadece yanýlmaktan ibaret olsun bu uzun maratonun bitiþ çizgisine zar zor ulaþtým sonra da günün muhasebesini yapýp yýldýran bir hissizlik ile yüzleþtiðim ve aþýrý hassasiyet zehirlenmesi yaþadýðým.

Ki bunun tek panzehiri yeniden yazmak ve yeniden kaleme sarýlýp illa ki insanlarýn yüreklerine dokunma isteði ve benim yüreðime dokunmuyor da insanlar: mütemadiyen delik deþik edip de çekip gidiyorlar oysaki biliyorum ki; çekip gitmesi gereken tek insan benim.

Gün içerisinde ne çok düþünce biçimleniyor zihnimde ve ben karþýlýk bulmak adýna çabalarken çaresizlikle yüzleþiyorum.

Þimdi karþýmdasýn ve beni dinliyorsun ve biliyorum ki adým çoktan deli’ye çýktý en azýndan insanlýðýmla beraber sürünüyorum ve yüzüme karþý tek kelime etmeyen yüzlerce insanýn ardýndan akýl saðlýðýmý korumak adýna satýrlarý döþüyorum.

Ve d/üþüyorum da.

Aklým yitmeden, ömür bitmeden ve elden ayaktan düþmeden ýsrarla seviyorum ki sevmeliyim lakin neyi ya da kimi?

Hiçsizliðimle iþtigalim iþte.

Ýnsanlar da iþlevsizliði ile topa tutuyorlar beni.

Dur, bekle, camý kapatmalýyým: bak yine karþý komþu dikti kulaklarýný iç sesimi dinliyor þimdi bilgisayarýn da sesini kýstým mý…

Ah, Nilgün bazen düþünüyorum da gitmediðim uzak coðrafyalarý… sahi, kabul görür müydüm oralarda yoksa senin gibi ýssýz çöllerde kalýp daha mý çok yazardým?

Metinlerini okurken çözmeye çalýþýyorum: kâh senin aklýnýn evrildiði kâh bendeki gizemi hala çözemeyip bir baltaya da sap olamadýðýmý.

Mevsimin ilk karý yaðdý iþte bak, görüyor musun?

Çizmeyi da aþtý artýk kötü niyetler ve uðradýðým hakaret ve haksýzlýklar.

Ben seviyorum ve gülümsüyorum ve güneþin aydýnlýk yüzündeki o haleyi bile göremiyorlar ve ben görüp de anlatýrken sýrtlarýný dönüp gidiyorlar.

Ýçimi acýtan çok insan var, sevgili Nilgün ama etik olmayacaðý için sadece Allah ile benim aramda aslýnda hissettiðini biliyorum bendeki yalnýzlýðý ve çaresizliði.

Kimse gibi deðilim ve olmak da istemiyorum. Kurmalý bebek gibi yaþamýyorum ve doðallýðýmla muhalifim ben ve de sabýrlý.

Doðaçlama yaþýyor ve yazýyorum ve asla da fazla vaktimi almýyor artýk neyin savunmasýný yapýyorsam.

Göç mevsimi de deðil ama artýk göçmek istiyorum rüyalarýmda bile huzur vermiyorlar ya bilinçaltým sað ve sol lobumu týrtýklýyor ya da mazinin etkisiyle yeniden yaþýyorum dünü.

Günümle barýþýk olsam bile o kadar çok ayrýntý var ki insanlarýn saçmalar yaðdýrdýðý ve kanayan her hücrem aslýnda benim çýkýþ noktam.

Saniyeler asra denk düþüyor bazen ve yaþým da sanki bir dakikaya denk düþüyor ve aslýnda genel olarak neye denk düþtüðümü henüz çözümleyemiyorum.

Bir aksan.

Frapan bir ömür.

Ya da kimliksiz bir gök taþý.

Ýstediðini söyle ve söylesinler de.

Sözcüklerin ýssýzlýðý da canýmý yakýyor. Zihnimde fink atan sayýsýz kelime aslýnda hayatýmda bir kez kullanmýþlýðým var ya da yok.

Geçtim, sevgili Nilgün ne de olsa sýkýntý vermemeliyim kimseye yine de affetsin okuyucu beni.

Üç beyazdan uzak duruyorum.

Beyaz yalanlardan.

Beyaz sýfatlardan.

Beyaz benzetmelerle neye denk düþtüklerini asla bildirmeyen ama iddia edenlerden.

Yaþlarým çok tuzlu asla da abartý deðil ve istikrarla sevmeyi sürdürüyorum ve illa ki ket vuruluyor.

Reçetemi sunuyorum sana bir kez daha ve zarfa koyup postalýyorum ki göçmen kuþlar illa ki ulaþtýracaklar sana.

Tüten dumaný görüyor musun ya, Temmuz’da yaðan karý?

Hiçliðime asla toz kondurmadan iç sesimle bir hiç olma görevini sýrtlanýp içimin dehlizlerinde sana fener tuttuðum bu satýrlarla illa ki bul beni ve okþa baþýmý, sevgili Nilgün.

Abarttýðým hiçbir þey yok hatta eksiði var fazlasý yok tek fazla ben olsam da.