Online Üye
Online Ziyaretçi
Ben, gecelerin en kıyıcı kenarında bir denizyıldızı. Gidişinle zara görmüş gövdem, kollarım, bacaklarım… Ah bin bir parça olmuşum. Her parçam kendini tamamlamış ama kalbim yok ki benim. Alışığım. Bir yanım eksilse ne olur ki, diğer yarısını kendi kendisiyle öyle bir tamamlar ki zarardan eser bile kalmaz. Acılarım bölünüp farklı yerlere atılsalar da onlar kendilerini tamamlar ve bir beni oluştururlar. Her yerde oluruz. Acılarım ve ben. Çabuk iyileşiriz biz denizyıldızları. Doğanın, insanların ve bize kin besleyen düşmanlarımızın zarar veren darbelerine rağmen hemencecik iyileşiriz. Her darbede yeninden ayağa kalkar ve “acımadı ki” kelimesiyle oyun oynarız gözyaşlarımızla. Ama biliriz ki her acı, her keder, her yıkılan umutlarımız bir karart karartır dünyamızı. Nedense, ama nedense kör olmayız. Buna da şükür. Her bir yanımız ayrı türküler söyler ve türküler ile birleşir gövdemiz. Her yerde bir başka şiir okurum ve her bir yerde başka bir şair olurum. Mesela, sarılmış bir tütün oluruz nasır tutmuş ellerin arasında. Daha çok ezildikçe daha çok inceliriz. Hayatın her türlü hengâmesinde bir çırpıda silkelenerek doğrulduğumuz yerde yeniden tekrar yere seriliriz. Kesilmeyi bekleyen koyun gibi nefes alıp veririz o yerde. Bir solukta dünyayı üfler bir nefeste hayatımıza son verdiririz. Neyse ki ölüm bile bir kavuşmaktır. En sevgiliye… Bir zarf arasında sıkıştırılan kaderimiz ve akıbetimiz ile çıkarız ilahi nurun karşısına ve af dileriz affa layık olmasak da. Herkes sevdiklerini ister yanında, ben ise acılarımı isteyeceğim. Allah şahittir ki ben acılarımı çok sevdim ve bir o kadar gözyaşı döktüm. Neme lâzım istemediğim insanlar. Hakikate ayna tutmuş dertlerim var benim. Sendin bana ölümü sevdiren iki kolumun arasında. Dualarım. Dualarım kabul olsun bu dünyada… Herkes uğrunda öldükleri şeylerle dirilsinler; ben seninle. En çok seven öldürür sevdiklerini tıpkı bir denizyıldızı gibi.
Sendin benim arda kalan acılarım
Yerde gökte değil, iki dudağımın arasındaydın.