Yollarým Hep Kavisli Ve Yokuþa Çýksa Da Yürümek Zorundayým.

 Mevsimin seyri gibi, her an deðiþen duygularýnýn hapishanesinde, bir an serbest kalýrken bir an müebbet hapis cezasýyla karanlýðýnda kalýyorum. Aydýnlýk berrak duygularýný kaybeden sen, ararsan bulursun lakin buna pek de niyetli deðilsin! Oysa nefessiz yaþayamam, ben içinde hapis kaldým nefes almadan yaþayamýyorum, sen nefes almadan yaþayabilir misin ki benim yaþamama için nasýl izin ve müsaade veriyorsun? Ýçinde hapis kalýrken sayýsýz adaklar diledim, gül bahçelerine çiçekler dikmek, yolda göreceðim ilk yoksula cebimde ne varsa vereceðime dair...

 Esir düþmenin saðanaðýndan kaçamadan, özledim rahmet olarak yaðan yaðmuru, topraðýn o mis kokusunu, çiçeklerin topraðýn sevincini… Bir ihtimal var mý bunlarý tekrar yaþamak için diye düþünürken sen hala duygusuz hislerinle gezinerek, bir ihtimalin gülüþünü arýyorum kendimce, olur mu bilmem beklemekten baþka bir þýkkým da yok! Þöylesine küçük bir esintiye hasret kalmýþ olarak yaþýyorum. Bir hecenin sözcüðün ve bir “g ve ya j” nin bu yuvarlak kývrýmýna tutunmuþ aþaðýya düþmemek için çýrpýnýyorum, ne sen görüyor hissediyorsun bu çýrpýnýþýmý bu duygusuz halinle!

 Bir heyecan duysan müebbet hapislik hayatým serbest kalmamla nihayet bulacak, kulaðýna fýsýldadýðým aþk neþe dolu sözler, bir kulaðýndan girip bir kulaðýndan çýkarken, gönül merkezine girerek temas etmiyor galiba. Ben yine müebbetliðime geri dönerek, tüm sözcükleri kelimeleri kendim gibi müebbet hapis cezasýyla kendim gibi hapis edeyim, çünkü onlarýnda bir etkisi olmuyor! En iyisi anlamsýz sözcüklerin koridorunda fink atarak gezineyim, senin ve kendimin ve sözcüklerin karanlýðýnda.

 Yollarým hep kavisli ve yokuþa çýksa da yürümek zorundayým, düþsem de dizlerimi kanatsam da, lakin bu yolda terk edilirken senin duygusuzluk yolunda eminim ki, bir yüksek lisan alarak kurtulabilirim belki de bu yolu tamamlamadan yorularak yolda kalýrým, bakalým göreceðiz. Ben düþlerimin mevsiminde bu hayalleri kurarak gerçekleþtireceðim ve sen hala duygusuz bu hayattan aþkýmdan zevk almadan, yaþayacak ve mutluluk nedir bilmeden hala ben ýsrarcý tavrýmla sana aþký sevmeyi anlatýrken sen anlayamadan /anlamak istemediðin için, bir gün kendine bile gülümsemeden hayatýna sonunda mutsuz bu dünyayý terk edeceksin… Lakin ben bunun böyle son bulmamasý için, seni bu karanlýk yanýlgýlarýn uçurumundan kurtararak, aþkýn gülümseten mutluluk yoluna býrakarak beraberce el ele yürüyeceðiz.

 Yeter artýk gönlünün içindeki mevsimsiz yýllarýn mevsimlerin seyri deðiþerek yaz ayý olsun birazda kýþ olsun ama arkasýnda ilkbaharda gelsin, yoksa mevsimsiz yaþanýlmaz! Vesselam, selamlarýmla.

Mehmet Aluç