Online Üye
Online Ziyaretçi
Artık çokça bıktım hayattan..
İnsan kalbi ile aklı arasında kalınca ne yapar bilmiyorum. Bedenimi bu aralar taşımakta zorlanıyorum ama en zoru bu kafayı taşımak..
Bu kafanın içindeki düşüncelerden bıktım hatta yoruldum. İnsan sevilmediğini bilerek hala nasıl umutlar üretirki.. benim kafam üretiyor hatta affetmek için elinden geleni yapıyor. Seni sevmeyen birini sevmek acizlik değil mi yada imkansızca sevmek aptallık deği mi?
Ben biliyorum aptal ve acizim ama iyi biriyim..
Bazen düşünüyorum da ne çok çabalamışım ,istemişim hatta üzülmüşüm.
Na yaparsın kalp sana sormuyor kimi seveceğini.. gerçi sorsa da ne değişirki
Onu sevmek aslında güzel şeydi. Birini hayallerinde süslemek çok güzeldi. Hatta ona yazmak bile yaşamını güzel kılardı.
Ama insan bazen bilmeli olmayacağını gerçi bunu bilip devam ederdim çünkü ben buyum aklımla kalbim hiçbir zaman aynı fikirde olmadı o yüzden olan yine bana olurdu. Ben artık onu sevmek istemiyorum. Çünkü o seni sevmeyince acısı fazlaca oluyor. Fazlaca acı da öyle kolay yaşatmıyor.
Birgün biter diye umuyorum. Bir sabah kalkıcam ve unutmuş olucam. Bakın işte ne güzel hayal.