Geçen yazýmýzda, (Aþka dair) “Aþkýn en önemli ve olumlu yaný; dirilir doðrulursunuz, üretip yaratýrsýnýz, kendinizi sever, kendinize her zamankinden daha fazla ilgi gösterirsiniz, daha afili, daha atak olursunuz.” Demiþtik.
    Bilim insanlarý, aþkýn, yürekte deðil, beyinde oluþtuðunu söylemektedirler. Tabii ki doðrudur. Ne var ki elektrik de Hidroelektrik Santralleri, rüzgâr Türbini, güneþ panelleri, termik Santralleri gibi üretim alanlarýnda oluþmakta ama kullananlar için, makinelerdeki hareket ve ampullerde ýþýða dönüþmesi önemlidir.
    Sevenler için de aþkýn nerede oluþtuðundan çok, nereler de harekete, nerelerde ýþýða dönüþtüðü önemlidir. Bu anlamda, yürek kafesine sýðmýyorsa, kanýnýzýn coþkusundan yanaklarýnýz kýzarmýþ, ateþiniz yükselmiþ, elleriniz terliyorsa, gözleriniz yýldýz misali parlýyorsa aþkýn nerede oluþtuðunun ne önemi var.
     Aþkýn ateþi, Ýbrahim’in ateþidir. Yandýkça göl de bulursun gül de bulursun.
    Aþkýn bu olumlu hali, bir bakýþ, bir gülümseme gibi, karþýdan sinyal aldýðýnýzda zirve yapar.
    Eðer bütün çabanýza raðmen karþýdan o sinyalleri alamýyorsanýz bir boþluk duygusu yaþarsýnýz. Bu boþluk, kendini suçlamaya, kendinden nefrete, karþýnýzdakinden nefrete, giderek herkesten nefrete de dönüþebilen ya da kendi içine kapanarak yalnýzlýk duygusuyla beraber üzünç, efkâr, bedensel ve ruhsal yýkým gibi negatif duygularla dolar. Bu psikolojik çöküntü içinde, kendinize ya da çok sevdiðiniz o kiþiye zarar verebilirsiniz.
    Bu durumda, Aþk ile öfke iç içedir.
    Aþk ile öfke arasýndaki benzerliði kavramak çarpýcýdýr.
Aþkta da öfkede de kendinizden geçersiniz.  Ancak öfkenin ateþine herkes su taþýr ama aþkýn ateþini kendin söndürmek zorundasýn.
    Aþkýn yakýcý, yýkýcý yönlerinin irdelenmesi, araþtýrýlmasý ve tedavi yollarýn uzmanlarýna býrakarak, asýl konumuza dönmek istiyorum.
    Konuya geçmeden Anadolu’nun özgün durumundan söz etmeliyim.
Anadolu, savaþ ve istilalarýn beþiðidir. O yüzden Anadolu ve Anadolu insaný, homojen özelliðiyle özgün bir yapýya sahiptir. 
    Anadolu insaný, zulümlerin ateþinde piþmiþtir. Savaþýn yaralarýný aðýtlarla sarmýþ, barýþta varlýk içinde yoksulluðu yaþamýþtýr.
    Böyle bereketli ayný zamanda netameli topraklarda, çaðlar boyunca her milletten, her inançtan insanlar ayný kaderi paylaþmýþ, ayný topraklarda birlikte ekip biçmiþ, ekmeðini bölüþmüþ ama kýz alýp verirken kör inançlarý yüzünden ayrý düþmüþlerdir.
    Ayný bölgede, ayný mahallede birlikte yaþayan ve zaman içinde birbirlerine sevdalanan kýz ve erkeklerin birleþmesine, dinleri ya da mezhepleri farklý olduðu için izin vermemiþlerdir.
    Sevenleri birbirinden ayýranlar, nerden bilsin ki?
    Hasret ile vuslat birdir sevene
    O yüzden Anadolu topraklarýnda, Leyla ile Mecnun, Kerem ile Aslý, Ferhat ile þirin, Arzu ile Kamber gibi daha binlerce efsanelere konu aþklar yaþanmýþtýr.
Bu aþklar, her dinden, her mezhepten Anadolu insaný tarafýndan kutsanmýþ, dilden dile, ilden ile coþkuyla, âþýklara saygýyla, âþýklarý ayýran yobazlara beddualar ederek anlatýlagelmiþtir.  
    Bu sözümüz de gerçek aþký yaþayamamýþ, o yüzden aþka inanmayanlaradýr
    Sevda yüklerin en hafifi olsa belin kýrýlýr.
Bir damlasý yüreðine düþse dilin lal olur, lal isen, dilin çözülür.
    Bu efsane aþk söylencelerinde adý geçen kýzlarýn babalarý genellikle keþiþtir, papazdýr. Sarý Gelin’de olduðu gibi, Ermeni’dir ya da alevi’dir. Erkeklerin babalarý da Sünni Müslüman’dýr. Bunlarýn her biri, kendi dininin tutsaðýdýr, yobazýdýr.
    Boþuna demedi, Yaþar Nuri Öztürk: “Yobazýn olmadýðý her yer Cennet’tir.”
    Yazýmý þöyle sonlandýrmak istiyorum.
    Sevip de kavuþamayanlarýn bedenleri hicran ile melul,
yürekleri vuslatta, dem alýr.

------------------------------------------------------------ Tahir Eker.