HAYATIN ÖĞRETTİKLERİ--- 1

 

İkinci dünya savaşından yeni çıkmış

l944 depreminde evleri yıkılan

Yoksul insanların torunlarıyız biz

Bazen,dağlardan dağlara

Köylerden kasabalara

Sırtlarında un çuvalları taşıyarak

Çocuklarını doyuran kadınlardan biriyim

Bazen kırk derece sıcakta,

Buğdayı sapından ayıran  ananın

Kanayan dudağındayım

Bazen dört yıl askerlik yapan babayım

Esmer köy ekmeği ile beyaz şehir ekmeğini

Katık eden çocuğum  bazen

Dağlardaki çiçeğim

Öten bülbülüm bazen

 

Zenginin, rahatın sorgusu olmaz

Nedenleri nasılları araştırmaz

Sorgulamaz yaşamı

 

Öğrenmek istedin de

Öğretmenin mi yoktu?

Karşımıza çıkan her şey öğretmen

Her insan bir başka ben

Ne kadar çoğum ben

Tek bir hücremden tekrar dirilirim

 

Ve anladım ki aramızdaki perde

Sadece bedenim

Varsaydığım sürece aldanmaktayım

 

Beden toprağa düşünce

Okyanusa karışan bir damla suyum

Sonsuzda sonsuzum

İnsanım ben esmalara bezenmişim

 

İyi de benim kötüde ben

Hata yapana kötüyü musallat edende

İyiye ödül verendeyim

Alemlerin sonu yok

Sonsuzda bir nükte bir noktayım ben


eminnur güler acar

( Hayatın Öğrettikleri...1 başlıklı yazı eminnur tarafından 1.08.2019 tarihinde sitemize eklenmiştir. Sitemizde yayınlanan eserlerin hukuki sorumluluğu , kullanılan materyaller ve yazının içeriği yazarlarına aittir.İzin alınmadan kaynak gösterilse bile sayfamızdaki eserler başka yerde yayınlanamaz. Eserlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur. )
Okuduğunuz Yazının Site Kurallarını İhlal Ettiğini Düşünüyorsanız, Site Yönetimine Bildirmek İçin Tıklayınız.