Bir rengin duasý biçimlenen ve lanet lenduha çoktan yolu kapamýþken. Ýzahý var mý günün peki, geceye verip de elini, kolunu kaptýrdýðý derken sözcüklerin veryansýn yüklenip ömrümü çaldýrmanýn ertesinde, ebediyete kadar gözlerimi kapama isteðim.

Þekli þemaili yok iþte duygularýn ve alt yazýsýný okuyamadýðým kadere serzeniþte bulunduðum: Rabbim, affetsin beni ne de olsa suç mahallindeki son delil benim.

Bir satýra yüklendiðim… hayýr, hayýr, sýrtýmý dayadýðým o beyaz boþ sayfa ve içimdeki zehri akýtmam gerekirken.

Þimdi bir vaveyla yüklenip de gözlerini süzenlere ne diyebilirim ki?

Aman, ha, kollayýn beni. Ya da…

Sözcükler mi basireti baðlanan yoksa ben miyim yoldan çýkmamak adýna debelenen?

Duygu israfý hepi topu. Bir öyle bir böyle.

Kazdýðým mezarým kendi ellerimle ve yine kendimi topraðýmý kendim eþelediðim ne de olsa yaþar ayak beni gömdüler mezarýn dibine.

Soluksuz kaldýðým bir manivela ve ömrün küpeþtesinde, seyyah bir yürek iþçisi.

Ne var ki bunda, deðil mi?

Durduk yere sev insanlarý ve onlarý yüreðinde taþý gel gör ki bir hatýr sormayý bile akýl edemeyenler ve de en yakýnlarýn… sonra da demezler mi? Bu kýzýn zoru ne?

Kapýþtýðým iklim sonra da yüreðin tayfasý kalemle sözleþip yine boþ sayfada gezindiðim týpký bir kukumav kuþunun ertesi, sýtma geçiren dünyanýn sýrtýna þalýmý serdiðim ve çýplak kalan ruhumla bir de esefle sorgulandýðým. Ne yani, insan durduk yerde mi somurtur?

Ve þimdi tabana kuvvet kaçtým da geldim gecenin feri sönmeden ve tüm sitemim sadece kendime. Ne de olsa hayatýmý idame ettirmekten aciz kaldým bir ömür boyu.

Çivisi çýktýysa dünyanýn ben mi çivi çakacaðým gördüðüm her deliðe? Sonra da bir de resim asacaðým?

Ne münafýk baykuþ cevaplar sorumu ne de annesi ölmüþ o yavru serçenin yasýný tutar göçmen kuþ sürüsü. Benim yasýmý kim tutacak peki ve kim silecek gözümün yaþýný? Elbette yüce Mevla’m ne de olsa somurtan bir ilah gibi güneþin solgun teninde yýldýzlarýn oynaþtýðý týpký elin kýzlarý gelip de yüreðimi Nisan tasýnda yýkamayý bir halt sanýrken. Onlar elin kýzý, ya ben? Elbette bir annenin bir kýzý.

Teyakkuzda olan yüreðim ve ritim bozukluðu ile yerinden çýktý çýkacak ve iþte ellerim terliyor yoksa içimdeki pimi çekmeyi mi unuttum da heyecana kapýlýyorum týpký ölüm sývazlarken komþu köyün hikâyecisini ben miyim anlatým bozukluðu olan bir makale yoksa imgelerin dolaþým bozukluðu var da cümlelerin akýþý mý bozuldu ne de olsa nabzý durmuþtu dakikalar evvel kalemin.

Bir minvaldeyim ve iþte hayattan soyutlandýðým.

Bir gölgeyim aslýnda sahip çýkamadýðým.

Kafamý yarýp da mý ikiye bölecektim duygularýmý sonra da evrenin rahmine taþ mý yýðacaktým yeniden doðmayý dahi beceremezken sonra hep mi þairdi sýzlanacak olan? Önce öpecekti annem beni madem doðmayý filan da es geçip derken Süreya’ya rahmet okuyacaktým adýný bile bilmezken ben gezindiðim bahçede hayata denen geldiðimi sorgularken…

Maval okumasýn hani: ne þiirler ne þairler.

Varsýn ceplerimden dökülsün umut ve mutluluk çakýllarý yoksa metazori gülümsemenin dayanaðý mýdýr rol yapma yeteneðimin olmadýðý…

Sözcükler illa ki.

Tabutumu ise henüz ýsmarlamadým.

Gelinlikle süzülen bir ölü martý yoksa kanatlarýný bana mý hediye etti?

Randýman alamadýðým mutluluk illa ki de. Veryansýn filan etmeyi de çoktan býraktým hani bir de hayal kurmayý. Ya, umut?

Daha ne kadar dayanýrým ki bu düzene ve daha ne kadar saklý tutar ve de bastýrýrým içimdeki acýyý?

Kefen bezime iliþtirmeyi unutmasýnlar hani sefil kalemimi en azýndan mahþere kadar oyalarým kendimi niyazlarýmý sunarken aralýksýz Rabbime bir de nazar boncuðu isterim, devasa rahmetin kýyýlarýnda gezinirken kendimi ve tüm sevdiklerimi de Allah’a emanet ederken…