Uçurum…

Uçurumun kenarýnda oturan sýrdaþ þiirler ve sevdalý þairler…

Çünkü:

‘’Þiir yazmanýn insaný uçurumun kenarýna sürükleyen bir yaný var.’’(Charles Bukowski)

Ýçine þiir kaçan hangi yoldaþ þair ki sevdalý ritmine bilinmezin illa ki kuytularda topa tutacak þiir yazan kalemi…

Âlemim, âlemsin… Âlemsizlikten muzdarip tüm dünyalýlar nasýl da normal insanlar ve tekdüze hayatýn kayýp ritmini deðil de kazanýmlarýný el üstünde tutuyorlar týpký bir zamanlar aþkla yaþamadýðým lakin aþikâr þekilde düzene uyup da plazalarda dolgun maaþ peþindeyken.

Sürüklendiðim peþi sýra ne de olsa ne imgede takýlýydý aklým ne de sürrealist bir neþe bekliyordum günden.

Gün devingen deðildi bir zamanlar sadece kurgulu bebek gibi gidip geliyordum evle iþ arasýnda ve sefasýný sürdüðüm zamanýn: asla da kimsenin bana aksýrdýðýmda çabuk öl, demediði zamanlarýn tarihçesinde dolgun ve de olgun bir nameydim dudaklarýmdan dökülen asla da ilgi alanýmda deðil iken iç sesim ve belalýsý dýþ ses.

Ýmlerin teyakkuzundayým son zamanlarda asil bir yorgunluk çökerken varlýðýma ve asla da varlýðýmýn tek zerreye denk düþmediði yýllarda acaba hangi ölçüttü beni mutlu kýlan?

Zamirler ve de öznesi kayýp zaman aslýnda kaybolan zamanýn en asil öznesi iken günlük koþturmaca arasýnda iç sesinden bihaber olan bir ‘’ben’’.

Ben dilinden yoksun benliðim belli ki benliksiz ömrün çatýsýnýn da akmadýðý zamanlardan geliyordum.

Zaman insaný büyütürken boyu da kýsalýyor hayallerin ve kursaðýmýzda kalan sadece eksik kalan hayallerimiz oysaki bir düþ çukurundan ibaret döngünün asýlý kaldýðý o kancada saklý izdiham ve de ihtimam.

Sure tadýnda ömürler dilendiðimiz.

Dillendirdiðimiz beylik istekler ve kat çýkmaktansa rahmete süzülen gözlerimizin müridi iken o yaþ silsilesi.

Acý patlýcaný ne yazýk ki kýraðý çalýyor hele ki acýyý yeni yeni tadýyorken ne de olsa girizgâhý hem umut illa ki hayal kýrýklýðý.

Þiirlerin penceresinde iken gün boyu ve devirdiðim son yedi yýl asla taviz vermediðim kelime sürüsü ve katmanlarýnda ömrün kala kaldýðým bir hezeyan birikintisi aþkla çýtayý yükselttiðim aslýnda aþkýn anlamýna yeni yeni vakýf iken.

Suladýðým kökleri aþkýn ve aþikâr bir hüzün her aþka çalým atan ve aþký hep insanlardan topladýðým; aþkla yazdýðým ve rahmeti kucaklamak adýna melun mahzun göðe diktiðim gözlerim.

Bir ukde ise içimde kalan.

Bir teyakkuz ise serpilen.

Belli ki kýlýfýna uyduruyorum günü ne de olsa sözcüklerden dikiyorum ben o kýlýfý ve derviþ hýrkamýn ceplerinde ölgün gölgeler var her þiire döktüðümde canlanan ruhum ve temaþasý ömrün ki bir komutan edasýyla zafer naralarý atýyorum ne zamanki þiire geçici bir nokta koysam.

Eklem yerlerimde biriken bir imleç silsilesi ne de olsa rutubetli benim varlýðým ve havsalýmýn da almadýðý þiirsiz ve kalemsiz geçen koca bir ömür.

Kýran kýrana savaþtýðýmýz hayat denen ring ve bindiðimiz taþýtlar körüklü otobüslerin cüssesine göre küçük kaldýðýmýz ve uber taksilerin peþine düþen müþteriler belki de müþteri olmanýn da izahý yok iken günlük düzlemde hangi vasýtayý kullandýðýmýz da deðil hani önem arz eden sadece vakitlice varmalýyýz gideceðimiz yere hele ki mesaiye tabi isek elbette erken varýp geç çýktýðýmýz sonra da vazifemizi sürdürüp günlük görevimizi de ifa ettiðimiz…

Þimdilerde olansa aslýnda yokluðun telaþý ve yoktan var eden Rabbin yardýmýyla boþ bir sayfayý duygularla doldurup þiir baþlýðý altýnda sevdalý bir görevin sorumluluðuna nail olmak.

Elbette yazarýn vurguladýðý üzere:

‘’Kanýmýzdaki zehir. Diðerleri görmüyor bu zehri. Zaten biz istesek de kurtulamýyoruz bu zehirden; çünkü bu taktiri mümkün olamayacak kadar yoðun bir zehir.’’

Her alýntýda gerçek payý var hele ki sözlendiðimiz kalemle eninde sonunda nikâh kýyýp bitimsiz bir aþka kucak açtýðýmýz üstelik hem iyi hem kötü günde.

Külüstür bir arabanýn her yeri dökülürken evren de yaþlanýyor týpký sahibi iken bizler de kendimizi harcýyor ve de tüketirken zamaný: yeter ki zamanýmýz bol olsun ve kalan zamanda hala güzel bir þeyler yapabilmenin huzuru ve güveniyle yaþayalým.

Bir kaygý aslýnda kalemin takýndýðý ruh hali ne de olsa kalemin ne mesaisi var ne de tutarlý bir vakti ve alýþageldiði üzere kalem de sahibi de uyumuyor geceden sabaha uzanan o zaman diliminde kurcalýyor aklýný imgeler ve kurguluyor hayallerini öyküler týpký eþref saatine uymak zorunda kaldýðýmýz kalemin devasa hükümranlýðý elbette sahibini ele geçiren o yazma dürtüsü.

Bazen korkmak; susmasýna dair bir endiþe taþýrken kalemin, sürüklediði o okyanusta yüzme bilmeden de hayatta kalabilmek ne de olsa duygular kalemin en büyük sýrdaþý ve tek dilinden anlayan akabinde paylaþma güdüsüyle insanlarla yeniden ve yeniden iletiþime geçtiðimiz.

Sevmek bu kadar kolayken…

Sevilme ve anlaþýlma ihtiyacý ise kalemin sýrtýna binmiþken belki de bizim sýrtýmýzdan geçinen kalemin de ödediði diyet her yazmadan geçen günü ölü zaman addettiðim/iz.