‘’bir sen bir dünya, bir Cumartesi bir yalnýz

özür dilerim ama Cumartesi böyle bir þeydir iþte

ben yalnýz býrakmak istemezdim ama seni

benden deðil bu yalnýzlýk kimseden deðil

ilk Cumartesiden, o ilk insan yalnýzlýðýndan.’’

( H. Ergülen)

Mavi bir dünya olmaktý özlemim

Ölümle itham edilen ömrün külüstür bagajý:

Neler saklýydý dilimde,

Tabibim Rabbim

Öznemde serili secdem.

Aþkla erdim ben güne

Günden arda kalan hep mi hüzün?

Sehven yenik düþtüm evrene:

Közümde izdiham, düþlerimde hep özüm.

Saklý sarnýcýn gizemiyim:

Gizem ötesi varamadýðým yakanýn çiçeði:

Ne dirim ne leþim yeter ömrüme

Katýk yaptýðým her mevsim

Saklý içinde iyi niyetim.

Fecrinde hazan saklý meramýn

Meramýn satýr baþý ve sahibi iken Huda’nýn

Tüm dualar, recmedilen vasýfsýz imgelerin

Tezahürü düþerken yakamdan bir gece vakti.

Elemin, sevdanýn yankýsý

Silinmez kulaklarýmdan illa ki.

Gözledim yolunu muradýn:

Hani dillenen yürekte dinlenen.

Aþkla þerh düþtüm en erken vakti sabahýn

Göðe dokunduðum kadar da huzurun ta kendisi.

Riyasý var ya da yok beþerin

Aþkla ve acýyla imtihaný hep geçtim.

Ölüme dönük yüzünde kelamýn

Bir satýr baþý diledim ki yoktu kesilmiþ hesabý.

Söylemler nazarýnda varlýðýn;

Sevdalý þiirlerle anlattým sözüm ona derdimi.

Sevip baþ koyduðum ömrü de yýldýzlarla süsledim:

En yaþlý ve en yaslý acý hala mý tatmadýðým?

Bir mizansen ki sözcüklerin istilasý;

Bir sevda ki Rabbin yolunda serildiðim;

Bir metazori iklim

Elbet sevgiyle ekip acýyla b/içtiðim.

Sönmeden duam,

Silinmeden elimin izi.

Karmadan dünü günü b/öldüðüm her þer vakti:

Elbette hayra yordum:

Halim darmaduman

Dostluða diktim gözümü

Allah yolunda biçtiðim her sýfatý

Umut diye içtim

Sönmeden feri kýblemin

Kanýksadýðým kadar hayatý yakama diktim.

Yakardýðým kadar da aþ erdim

Sehven yaþadým sehven öldüm

Þirk koþanlardan köþe bucak kaçtým:

Neyse fermaný Rabbimin, Eyvallah.