gül
batımından doğan
kokusu sarkmış bir gölge
ve rimeli akmış bir gece daha…
süpürülecek
düş artığı şehir yalnızlığıyım
gözyaşları da, uykusuzluğu da
kalabalığındaki kimsesizliği de benim artık bu şehrin
kanatsız bir kuş,
uykusu kaçmış masal gibiyim
bana uçmayı anlatma
kol kanat gerip konamadıktan sonra ruhuma
son nefesimi
çiğnemeden yuttuğum günden beri
üzerime devrilen ıslak bakışlı duvarlardaki
yosun yamalı eksik yazılar gibiyim
zamanın
hiçinde doğmuş
pas tutmuş bir cümlenin
içinde ölmüş anlamsız bir anlamım galiba
neyse , şimdi senide tutmayım
en iyisi mi saf tut sende
can cekişen dizelerimin akıbetine
ya da bırak, bırak ki şiir kalsın tüm cenazeler…
ilhanaşıcı
