Rahmete yakalanmak…
Bir de sevmek çok sevmek aklınıza ne
gelirse:
Çocukluğunuz.
Çocukluk arkadaşlarınız.
Okul arkadaşlarınız.
Bir de sırtını dönüp gidenler ve el sallamlınıza
bile müsaade edilmezken.
Ben sevmeyi hep sevdim ve bu yüzden insanlar
yüzüme vururlardı hassasiyetimi üstelik okul sıralarından bu yana.
Son yazımı yazmayı kendime borç
bildim çünkü çok güzel zamanlarım geçti okulumda: Kadıköy Anadolu Lisesi ve
dünde kalan.
Hep de dünde kalması gereken çünkü
beni çoktan azat ettiler yüreklerinden.
Ama sevmeden insan durur mu?
İlla ki.
Güzellikler, güzel insanlar
nihayetinde vakıf olacağımız hidayet.
Son yazımı neden yazdığımı söylemem
gerekirse, sevgili dostlar…
Çünkü içimde kalan bir ukdedir ve de
hala kabul edemediğim çünkü:
SEVDİĞİM TÜM GÜZEL İNSANLAR TOPRAK
OLMADAN YOK OLDULAR TIPKI OKULUMUN DA SARI BİR SAYFADA SARARMASI GİBİ.
LAKİN BENİM RENGİM MAVİ VE BEYAZ ADI
SEVGİ OLAN VE UMUTTAN İBARET.
İyi ki varsınız yoksa ben bu acımasız
dünyaya bir kez daha katlanamazdım.
Velev ki son yazımda içimdekini
yeteri kadar yansıtamadım bilin ki:
Öncelikle iyi bir kul olmak tek
temennim ve asla da tasvip etmiyorum bu simit olayını ki bir kere bile tanık
olmadığım okuduğum yıllarda lakin lakin:
BEN OKULUMU, ARKADAŞLARIMI ÇOK SEVMİŞTİM
ÇOK HEM DE.
GERİDE KALAN MI?
İŞTE BURADAYIM BEN TÜM KIRIKLARI HALA
BİR ARAYA GETİRME GAYRETİ İÇERİSİNDE İNANCINI, SEVGİSİNİ SEFERBER EDEN.