‘’Hayat kitaplardaki kadar güzel olamaz hiçbir zaman. Ama çoðu kitaplar, güzelliðini yaþamdan almýþtýr’’

Yunus limonlu sodasýný almýþ yataðýnda kitap okuyordu. Halide Edip Adývar’ýn ‘’Ateþten Gömlek’’ kitabýný okumaya baþlamýþtý. Kitabýn dili oldukça aðýr geliyordu. Yunus, bunu öze yabancýlaþmak olarak nitelendiriyordu. Bilhassa bu yüzden bu sorunun üzerine gidiyordu. Elinde Türkçe sözlüðü olurdu. Çoðu kelimeye sözlükten bakacak olsa dahi sýkýlmýyordu. Biliyordu ki, insan özüne döndükçe insan kalabiliyordu.

Yunus, hangi kitaba baþlarsa baþlasýn. Hep bir sonraki bölümde býrakýrým kitabý diye diye, elinden bir türlü kitabý düþüremiyordu. Ýçten içe hoþuna da gidiyordu bu durum. Ailesini kaybettiðinde kitaplara sýðýnmýþtý. Oradaki dünyada kendisine yer bulmuþtu. Orada her þey çok güzel görünüyordu. Yormuyordu insaný yürüdüðü yollar. Ve yargýlanmýyordu hiçbir fikir, fikir ayrýlýðýna düþülse bile. Çünkü her kitap muhakkak hayattan etkilenmiþ ya da hayatý etkilemiþtir diye düþünüyordu.

Yunus, elindeki kitabý kitaplýða koyduktan sonra, pencereden dýþarýyý izledi. Sonbaharda ne kadar güzel görünüyordu sokaklar. Sonbahar oðlu lösemi olan bir anne fedakârlýðýna sahipti. Belki de bu hassasiyeti için sonbaharý çok seviyorum diye düþündü. Birden aklýna bir þey geldi.

Yunus dýþarý çýkýp gençlerle bir etkinlik yapmak istedi. Herkesin bir arada olduðu bir zamanda, fikrini söyledi. Kimseden bir itiraz gelmeyince bugünü Bursa’yý gezmeye ayýrdýlar. Kitaplarda hayattan etkilenmiþtir savýný doðrularcasýna.

Suat babasýnýn arabasýný aldý. Lara, Aysun Suat'ýn süreceði araca bindi. Damla, Cüneyt ve Dilara da Yunus’un aracýna yöneldi.

Yunus önden gidiyordu. Suat kendisini takip etsin diye. Varacaklarý yere kadar arabanýn müzik çalarýnda çalan þarkýlara eþlik ettiler.

Gölyazý ilk durak yerleri oldu. Çok bereketli bir köydü. Elleri öpülesi teyzeler tezgâh açmýþlar evlerinin önlerine. Gelen gurbetçilerde bir sýla havasý… Ýnsan bir garip oluyordu Gölyazý’da.

Hep birlikte bir masaya geçtiler. Semaverde tüten çayýn o efsunlu tadý hayat hala yaþanmaya deðer bir yer dedirtiyordu insana. Yunus buraya daha önce babasýyla gelmiþti. Babasý ona burayý anlatýrken, o can kulaðýyla dinliyordu. Zaten ne zaman babasý konuþma o hep ayný hayranlýkla onu dinlerdi. Onun gibi giyinir, onun gibi düþünür, onun gibi yürürdü. Kim görse babasýnýn oðlu derdi. Bu onda inanýlmaz bir mutluluðun sebebiydi. Babasýnýn burasý için yazdýðý bir sözü vardý. ‘’ Kadýnlar evlerde hapis deðil, yaz bir baþka yaþanýyor Gölyazý'da. Evin yükü yalnýzca erkeðin omzunda deðil. Öyle bir yer ki kýþý da güzel yazý da’’

Ne zaman aklýna Gölyazý düþse hep bu söz gelirdi hatýrýna. Bu aný ölümsüz kýlmak istiyordu. Buraya geldiklerinde Cüneyt henüz doðmamýþtý. Kardeþi de týpký diðerleri gibi ilk kez geliyordu buraya. 

Öðleye doðru ayrýldýlar Gölyazý’dan. Oradan geriye, belki de bir ömür unutulmayacak fotoðraf kareleri kaldý. Arabaya binip ilerlerken, Yunus dikiz aynasýndan geriye baktý. Geride hala kendilerine has duruþlarýyla, elleri öpülesi teyzeler vardý. Ürettikleri, her biri helal kazancýn mamulleri olan gýdalar görülmeye deðerdi diye düþündü.

Tophane’ye vardýklarýnda insana þehri gökyüzünden izliyormuþ havasýný veren atmosferin tesiriyle daha bir heyecanlý oluyordu insanlar.

‘’Bursa’ya boþuna su þehri demiyorlar. Baksanýza her yerde insana sakinlik veren, sularýn o tatlý naðmeleri var. Her yerde þadýrvan var. Sanki þehre ayak basan gayri Müslimler gittikten sonra abdest alýp paklanmasý için tabiatýn. Öyle mistik bir þehir ki, ne kadar uðraþýlsa da deðiþtirilemiyor dokusu. Ýnsanlar ne zaman uðrasa bu kadim þehre, akýllarýnda tek bir piþmanlýk olur. Niye daha öncesinde nasip olmadý görmek buralarý.’’

Herkes oturmuþ can kulaðýyla Yunus’u dinliyordu. Yunus konuþmasýný bitirmese kimse bitsin istemeyecekti.

 Konuþma bitince türbeleri gezdiler. Ulu Cami’de namazlarý eda edip evin yolunu tuttular. O anda hiç bitmesin istiyorlardý bu yolculuk. Öylesine mütebessimlerdi ki, güneþ sonbaharda sanki kýskançlýðýndan bulutlarýn ardýna saklanmýþtý.

Dað evine vardýklarýnda herkes inmiþti araçtan. Tatlý bir yaðmur sonrasý, yerdeki sarý yapraklar ýslanmýþtý. Ekip de en az yaðmur sonrasý oluþan gökkuþaðý gibi rengârenkti bugün. 

Damla, herkesin kendi halinde bir þeylerle meþgul olduðu anda sevdiðinin yanýna gitti. Ona aþk dolu gözlerle bakýyordu. Bugün harika bir gün geçirmiþlerdi. Ne uzun zaman olmuþtu Bursa’da gezmeyeli diye düþündü. Yunus, Damla’ya yeniden o özgür kýz ruhunu vermiþti. Damla fotoðraf karelerinde saklý duran anýlarý yine yeniden yaþamanýn tadýna varmýþtý.

Yunus, Damla’dan da mesuttu. Onunlayken her an yeniden doðuyor gibiydi. Onunla sabahlar daha bir güzel oluyordu. Kuþlar alabildiðine güzeldi. Dört mevsimde de güzel olabilir miydi bir insan. Yunus bu sorularý cevap arayadursun. Güz, bir olan yaratýcýnýn yegâne fýrçasýyla bakan herkesi kendisine hayran býrakýyordu. Yunus susuzluðunu ancak Damla ile konuþurken giderebiliyordu sanki.

Yunus: Seninle olduðum her an için Allah’a þükrediyorum.

Damla: Sensiz geçirdiðim bir aným yok ki, ben zaten her an seninle olduðum için Allah’a þükrediyorum.

Yunus: Sonu kavuþmak olsun istiyorum bu hikâyenin. Sonu kavuþmak olsa da sen benim Leylam olarak kalacaksýn. Beni Allah’a ulaþtýran bir vasýta olacaksýn.

Damla: Kavuþmak, ancak asýl olan yâre ise güzeldir. Ona ne kadar var bilmiyorum. Bildiðimse birlikte varalým o yâre.

Yunus: Seni seviyorum

Damla: Seni seviyorum.

Cüneyt, odasýna çekilmiþ yeni bir mektup yazýyordu. Lara elinden kayýp gidiyordu. Cüneyt’in elindense hiçbir þey gelmiyordu. Yazmak, olabildiðince yazmak dýþýnda hiçbir þey...

‘’ Lara’m

Ben senden gelen hiçbir acýya sýrtýmý dönmem. Varsýn düþ olsun sevinç, ben kahrýna da razýyým. Solgun mevsimler zaten hep bir engel mutluluða. Gayrý gidiþin kadar hiçbir acý üzemez beni.

Ne senin gibi giden olacak kadar cesurum. Ne de kalmak isteyen olabiliyorum. Ben zaten en çokta terk edilen oluyorum. Hava yaðmurlu deðil gözlerim nemli. Ondan hep bu seller. Bir vedayý da adam gibi uðurlasak olmaz mý? Neden her veda arkasýndan tamiri zor bir kalp býrakýr. Anlamýyorum.

Benden kalacak bir dünyayý da hiç ettin kendi ellerinle. Þimdi dünya yansa kimin umurunda olur ki.

Sanma sen gidiyorsun diye göz aydýnlýðýna gelirim. Karanlýk gitmez ki hiç benden. Ne sokak lambalarý ne araba farlarý hiçbiri aydýnlatamaz kalbimin karanlýk sokaklarýný. Öyle bir gidiyorsun ki, kelimeler yetim kalýyor. Ne yapsam da dolduramam yerini.

Gittiðin yerde iyi düþün. Hala konuyor mu aþk kelebekleri gülüþüne? Kanarlar mý insanlar gülüþüne benim gibi? Bense bir daha hiçbir aþka inanmam sana inandýðým gibi...

Bir sevdam kalacak senden geriye. Onu da hiç edemem sana olan öfkemden. Dileðim o ki hep mutlu olasýn. Bir baþkasýnýn daha canýný yakmayasýn. Ben çok yandým.

Olurda bir gün piþman olursan eðer, sana diyecek sözlerim olacak.

Bana eskimeyen aþklar getir. Bunlar bayat gözyaþlarý sevgilim. Artýk derman kalmadý dizlerimde. Bin hüzün olsa da, fermana itaat göreceksin dizelerimde. Bilirsin gönüldür ferman dinlemeyen. Ben artýk bu iþte gönülsüzüm…’’

Devam Edecek...