Online Üye
Online Ziyaretçi
Bir sözcüğün ölümüne tanığım; bir
selamın ve kasıtsız bir sevginin hıçkırığına talibim.
Öfkesini az evvel topuğundan vurdu o
kara cüppeli adam ve saydım parmaklarını d/okunan satırlara bir vebaldi belki
de ket vurulmuş hayallerin mimarı iken süzgün z/aman.
Ah’lar kuşatan maviye talip oldum az
evvel belki çok asi belki de çok yalnız bir mavi ki kutup yıldızlarından doğan
bir sevda masalıydı kıyama durduğumu kadar kımıltıların da sahibi belki de
sahipsizliğime kilit vuruldu bir de şizofren mizaçlı şiirler hani saçlarımdan
dökülen iklimler kadar duyarlı kalemime ateş açan muhafız alayı imler.
Bir nazireden doğdu gece, gecenin de
uleması iken yarım kılan bunca hece acıyla kıvrandı ve soyut simgelere vuruldu
yüreğim belki de kaçıncı ölümüne denk düştüğümü de bilmediğim.
Avurtlarında göğün kuşlar konakladı
sonra belli ki dünün intikamıydı sevdikleri kadar sevecen mizaçlarından insan
oğluna uzanan o kanatlar ve ben olmanın yitiminde biz olmayı aklıma bile
getirmedim siz’li biz’li bir çoğunlukta ben nicel bir kayıt düşerken gecenin
ölü rahmine.
Süt liman göğün temsilcisi dolunay ve
de… bak, gittikçe küçülüyor ve gittikçe nokta olma haline geçiyor iklimin de
dudaklarında sökün eden o beyitlerle sürrealist bir imge gibi yıldızları da
mimlerken Tanrı ve gece.
Kaybolduğumu unuttum da dünde kalan
hazan mahsulü yorgunluğumu bu güne taşımadığım ne de olsa ehli beyit bir
sevgide akın etti pembenin izini sürdüğü tan vakti sonra’sını tehir eden isli
bir günü kucakladım her sabah ezanında duaya durduğum ve her akşamın bitiminde
y/eller alıp götürürken kaybolduğum dünümde kaybettiğim bunca insan ve
şimdilerde izini sürdüğüm gök gözlü kadınlar ve adamlar ve içlerinin kara
olduğunu da hep s/akladılar.
Bir düş’e gebe olmayı temenni ederken
düşler gebe kaldı gerçeklere sonrasını mimleyen bir zanlı gibi zanların
uçuştuğu evrende ben zamlı tarife uygulayan bir taksinin korsan şoförü gibi
unuttum taksimetreyi açmayı aslında salınan sarkaçtı beni kayıt altına alan
tıpkı öksüzlüğüme kılıf b/içen karanlıktan alıp da nasibimi kaybolan sesinde
radyonun aslında yayın yapan kalemin mizacında bir tür sergüzeşt beste
notaların unutulduğu bir metafor belki de aksanı olmayan bir şiirin de tuttuğu
yolda buldum kendimi ansızın.
Şiirler içtiğim değildi gerçek olan.
Şiirlerdi beni ele geçiren ve imgelerin
içinde yüzdüğüm belli ki gün yüzü görmediğime vakıf ve tanıktı isli dizeler
beyazı içime ektiğim pembeyi yanaklarıma döktüğüm aslında utancın ve
mahcubiyetin efkârı ile geri çektim cümlelerimi ve geri çektim ölü nefsimi
ellerimle kendi sonumu hazırladığım ömrün kayıtlarına geçerken ben hala şiir
t/adındaydım ve şiirin unutulmuş başlığında adımı dillendirdim içine düştüğüm
cennetin bahçesinde gül olma hakkımı elimden almaya çalışanlara inat
gülümsemeyi de hala başarabildiğim için şükür doluydum Rabbime.
Geçmiş zamanın mimozaları yukarıda
açan çiçeklerin emsalsiz kokusu oysaki ruhumla ait olduğum an’da saklı
mevcudiyetim ve görmezden gelindiğime biat görmezden de gelemediğim o devasa kâinat
ve insanları iklimlere benzettiğim aslında hazan mahsulü bir ömrün kuytularında
kaçıp sığındığım şu beyaz sayfa, bir bilmece tadında aşkı ve sevgiyi önemseyen
iyi insanların varlığına delalet her satırımı bağışlarken içimdeki yetim’e.
Mağdur bir düş olsam da.
Bir satırdan taşsam da.
Azabın frakı iken söylenmemiş cümleler
aslında kuram ve kural dışı olduğumun bilinciyle yasını tutmuyorum da artık
dünün ve öğütülen duygularıma rahmet okumayı da bıraktım çünkü ben dünyaya yel
değirmenleri ile savaşmak için adım atmadım.
Kendimi bildim bileli sevdim yel
değirmenlerini ve asla zırh kuşanmadım.
Sözcükler derdine y/anarken ben
sadece göz kırpıyorum ve gözlerimde saklı yeisi değil gözlerimden akıttığım
yaşlarımı bağışlıyorum kara kuru imgelerin de suyunu sıkıp kendime lezzetli bir
gün ısmarlıyorum bir gün evvelinden yazmaya durduğum kadar kendime kurduğum bu
düzenekte belki de afallamamın maliyetidir geride kalan iz ve de üç beş
kırıntı.
Kömür karası gözlerinde sevginin
açmayı unutan umut çiçeklerine de artık verip veriştirmiyorum ve muhatabımın da
tek olduğu.
Ne zamanki sıkışsa başım bir dosta
sarıldığım.
Ne zamanki karanlık kuyuya düşsem
içindeki suyu bir seferde içip kendi duygularımda boğulduğum.
Ne esef yüklüyüm ne de hicap çünkü
durgunluğa kanat açtım bu gün Rabbin sunumunda bir ömrü kundaklayan alıcı
kuşları dahi sevmeyi öğrendim ben ve hayatımda ilk kez kendime kızgın ve kırgın
değilim hatta kalbimi kıranlara bile minnet doluyum.
Sağanağın izidir geride kalan.
Yağmurun yasıdır yüreğimden taşan.
Sevginin de mucizevî varlığı her
nasılsa ermek istediğim de değil yolun beni zaten oraya götürdüğü.
Ölümü dilerken yaşamayı sevdim
yeniden.
Yaşamayı severken ölümle de yüzleştim
defalarca.
Bazen benim kapımı çalan bazense
benim ölümü çağırdığım ve içimde ağırladığım sayısız yabancı nihayetinde
kendime olana yabancılığımı sonlandırdığım.
Konuşmanın ve yazmanın hicvi ile tek
tanığım Yaratan ve mevzu bahis olan sınandığıma vakıf sinmediğime dair ve
savrulmadığım artık tarafınca sürüklendiğim rüzgârı dahi seviyorum sonunda beni
bana ulaştırdığı için.
Kanayan değil kanan da.
Andıklarım kadar anılmadığım belki
de.
Canı sağ olsun evrenin ki kasıtlı
ilişmedim ben sevdiğim insanlara.
Dostluğun ve sevginin desturu iken
yanıldığım da aşikâr en azından yanıltmadığıma vakıfım kendimle yüzleştiğim her
gün yeniden doğduğum her şiir ile kurmaca dünyalara atıfta bulunup kendi hikâyemi
bizzat yaşayıp yazdığım.
Sevgiden ibaret benim dünyam ve de
kelamdan her minvalde öğütüldüğüm de değil övündüğüm kadar yüreğimle tüm kâinatı
tek solukta içime çektiğim elbette Rabbin izniyle gülümseyebilmeyi de saklı
tutan bir aciz fani derviş yüreğimden taşan coşkuyla huzura kenetlendiğim.
İmza: hiç olmadığım kadar huzurluyum.