BÝR ADIM

   Bir insan tüm yaþantýsý boyunca mutluluðu kendinde bulmak varken neden çevresinde aramak, bulabilmek ister? Huzurlu, keyifli, kasvetli yahut mutlu olmasý insanýn bireysel kararýdýr. Seçtiði duygularýn sorumluluðu kendisine aittir. Onun dünyasýný, kendi benliðinden baþka deðiþtirebilecek bir güç bulunmasý mümkün deðildir. Sokakta yanýmdan geçip giden insanlarýn gözlerine bakýyorum. Yüzlerine takýndýklarý farklý maskelerde ki özlerini gizleme telaþlarýný izliyorum. Hiçbiri gözlerine hükmedemiyor. Çünkü insan, dilsizde olsa gözleriyle konuþabilmek gibi bir maharete sahiptir. Maskelerin altýndaki gerçekleri merak ediyorum… Ne var acaba bu kadar gizli tutulan, yaþamdan kaçmaya neden olan.

   Oysa biz, bir tebessümü bin sadaka belleyerek yetiþtik bu coðrafyada. Yüzümüzde oluþacak bir tebessümün bir baþka insanýn gönlünü güzelleþtireceðini bilmeyiþimiz mi bize insanlýðý unutturan? Ölümden baþka her þeyin bir çareye sahip olduðunu unutup, dert ettik dünyayý. Bizim avuçlarýmýzda saklý olan bir maden deðil midir yaþamý güzel kýlan sebepler? Biz bir adým atalým yaþama… Ýçten gülen yüzlerimizi koyalým vitrine. Sevgiyi paylaþmak, dünyayý yaþanýlabilir kýlmak adýna tek bir adým… Belki bu son adým, manzaraya ulaþtýrýr. Ne dersiniz?

Büþranur ERAYABAKAN