‘’Gidecek olana dur demek kimin haddine. Acýya mahkûm kalýnacak olunsa bile’’

Sabah olduðunda artýk gitme vakti gelmiþti. Tam üç saat vardý gitmelerine. Yolda simit, üçgen peynir aldýlar. Hava alanýna vardýklarýnda, iki saatleri kalmýþtý.

Cüneyt son bir cesaretle, Lara’ya kendisiyle konuþmak istediðini söyledi. Ýkili havaalaný içinde yürüdüler. Hava yaðdý yaðacaktý. Ekipten uzaklaþýp müsait bir yer bulduklarýnda oturdular. Bugün ne çabuk geçiyordu zaman.

Cüneyt, bir müddet hiçbir þey konuþmadan sevdiðinin yüzüne baktý. Bir aðlama isteði gelip geçti. Cüneyt kendisini zor tuttu. Boðazýnda düðümlendi kelimeler. O anda konuþsa, sanki kelimeler boðuk boðuk çýkacaktý. Durdu biraz zaman geçtikten sonra, kendisini toparladýðýnda konuþtu.

Cüneyt: Demek þimdi gidiyorsun. Ne kadar kolay öyle deðil mi? Uçaða biniyorsun iki saat sonra varýyorsun gideceðin yere. Keþke unutmak da o kadar kolay olsa.

Lara: Ne gitmek kolay. Ne de kalýp beklemek. Hepsi kendi içinde acý veriyor. Sana hiçbir zaman umut vermedim. Nasýl oldu da tutuldun bu aþka. Bir hafta oldu göreli.

Cüneyt: Aþkýn yaþý bile yokken, zamaný mý olurmuþ. O zamandan da yüce bir þey. Ben seni bir haftalýk zaman diliminde görüp sevdim. Ama bir ömür seveceðim buna inan.

Konuþma gittikçe içinden çýkýlmaz bir hal alýyordu. Öyle ki, Lara’nýn gözlerinden yaþlar yaðmur damlalarý gibi iri iri düþüyordu topraða. Lara gayri iradi sarýldý Cüneyt’e. Hiç býrakmak istemiyordu.

Cüneyt, kendisine sarýlan Lara’nýn saçlarýný tutup okþamak istediyse de yapamadý. Kýyamadý koklamaya yârinin saçlarýný. Gözlerinden boþanan yaþlarý sildi. Uzun uzun baktý gözlerine. Býraksalar orada ölmek isterdi. Ve bundan zerre gocunmazdý.

Aþk öyle bir þey ki, en acýmasýz insanlarda bile tesir ediyor. Katiller bile ilk cinayetlerini sevdikleri uðruna yapar. Hýrsýzlar ilk baþta sevdiklerinin gönlünü çalarlar.

Lara için artýk gitme vaktiydi. Cüneyt cebindeki mektuplarý çýkarýp verdi. Lara onlarýn hepsini okuyacaðýný söyledi. Vedalaþmak istemediler. Bu bir veda deðil mecburi ayrýlýktý.

Baþka bir zamanda, baþka bir yerde olsalardý belki de böyle olmayacaktý. Lara, yýllar sonra ilk kez birinden etkilenmiþti. Oysa ilk aþký onu terk ettiðinde ölümü dahi düþünüyordu. Pembe vaatlerin getirdiði kara yas günleriydi. Belki de bu kadar acýmasýz olmayý ilk aþkýndan öðrenmiþti.

Ne zaman biri çýksa karþýsýna hep elinin tersiyle itti. Kimseyi almak istemedi hayatýna. Ýlk aþkýndan sonra aþka tövbeliydi. Ondandý bu garip tavýrlar. Ondandý Cüneyt’in aþkýna karþýlýk bulamayýþý.

Bazen sevenler de terk eder. Hem de hiç sebebi yokken. Sýrf ilk gidene olan inatlarý yüzünden onlardan sonra gelecek güzel günleri de hiç ediyorlardý.

 Böyle bir þeydi sevmek dedikleri. Bir kez yara aldýn mý? Bir daha kabuk baðlamazdý. Kimseye güvenilmez. Her gelen  ilk gidenin yerini alýr. Onlar gibi sahtedir gülüþleri, onlar kadar yalandýr seviyorum dedikleri ve onlar kadar acýmasýzdýr terk ediþleri diye düþünülür.

Ekibin yanýna vardýklarýnda vedalaþýp uçaða bindiler. O anda bir þey koptu Cüneyt’in içinden. Hayata veda ettiðim andýr bu an diye düþündü.

Dað evine vardýklarýnda, Cüneyt, çay bahçesine gitti. Suna ve diðer çalýþma arkadaþlarý Cüneyt’in hallerinde bir gariplik seziyor yine de tek laf etmiyorlardý. Cüneyt tüm çalýþma arkadaþlarýný bir araya topladý. Onlara veda konuþmasýný yaptý. Ve hepsine gelecek ay ki maaþlarýný da verip vedalaþtý.

Çalýþanlar mutsuz da olsalar, aldýklarý paraya razý olup vedalaþýp gittiler. Bir tek Suna gidemiyordu. Cüneyt’in teklif ettiði parayý kabul etmedi. Cüneyt bu durumu parayý az buldu da ondan yaptý diye yorumladý. Parayý arttýrdýysa da kabul ettiremedi. Suna hak etmediðim bir parayý alamam dedi.

Suna eþyalarýný aldýðý gibi yola koyuldu. Hiç gitmek istemiyordu. Son defa dönüp çay bahçesine baktýðýnda Cüneyt’i derbeder bir halde gördü. Ýçi yanýyordu. Çok seviyordu onu. Bir türlü cesaret edip de açýlamýyordu Cüneyt’e. Görenler ayýplar diye korkuyordu. Ýþ arkadaþlarý da sevemez miydi?  Ýnsanlar ne kadar da garipti. Burunlarýný hep iþleri olmadýðý durumlara sokarlar diye düþünüyordu.

Cüneyt kararýný vermiþti. Bir kâðýda ‘’ Satýlýk’’ yazmýþtý. Çay bahçesini satýp çekip gidecekti buralardan.

Dað evine geldiðinde, Damla ve Yunus’u kendisini beklerken gördü. Fýrsat bu fýrsat diye düþündü. Buralardan gitmek istediðini söyleyecekti.

Yaðmur bile ne zaman yaðacaðýný þaþýrmýþ gibiydi. Kâh yaðmurlu kâh güneþliydi hava. Oysa Cüneyt’in kalbi darmadaðýndý. Ne tutunacak bir dalý vardý abisinden baþka. Ne de sýðýnacak bir limaný vardý kaçmak dýþýnda. Kaçmak onun en büyük sýðýnaðýydý. Ancak kaçarak kurtulabilirim diye inanýyordu. Abisineyse söz vermiþti. Bir daha onu terk etmeyeceðim diye. Beynini kemiren düþüncelerden sýyrýlýp her þeyi bir bir anlatmak istiyordu. Damla, onu anlayabilecek en doðru adresti.

Cüneyt abisinin yanýnda pek konuþamazdý. O yüzden Yunus onlarý yalnýz býraktý. Cüneyt abisi gidince biraz olsun rahatlamýþtý. Cüneyt konuþtukça Damla daha bir dikkatle dinliyordu onu. Hal ve hareketlerini, duygu durumunu, içine attýðýný, güçlü görünmek için olduðundan fazlasýný anlattýðý her þeyi bir bir not ediyordu.

Cüneyt içini döktüðü için biraz olsun rahatlamýþtý. Damla da Cüneyt’i rahatlamýþ gördüðü için sevinmiþti. Ona dediklerine harfiyen uymasý koþuluyla her þey daha iyiye gidecekti. Damla’nýn Cüneyt’i ikna edemediði tek konu buralardan gitmek konusuydu.

Konuþma bittiðinde Yunus gelmiþti. Damla kardeþini biraz yalnýz býrakmalýsýn diyordu. Yunus da üstelemedi. Ama gitmek istediði konusunu duyduðunda çýlgýna dönmüþtü. Yine de Damla’nýn dediðini yaptý. Ve onu rahat býraktý.

Evlere daðýldýlar. O anda Yasin kýzýna artýk gitmek istediklerini söylüyordu. Damla birden böyle bir þeyle karþýlaþýnca, kendisini bir an Cüneyt’in yerine koydu. Gerçekten de güçmüþ böyle bir durumla karþýlaþmak, gitmek isteyen birini gitmemeye zorlamak diye düþündü. Çaresiz kabul etti.

Damla odasýna çekilip bir mektup yazdý sevdiðine. Mektup bittiðinde, Yunus’a mektubu posta kutusundan almasýný söyledi.

Yunus büyük bir heyecan ile mektubu alýp okumaya baþladý.

‘’Merhaba sevdiðim.

Bu mektubu yazarken, bu kadar zorlana bileceðimi hiç düþünmemiþtim. Ailem yarýn gidiyor. Ama gördüm ki, herkes gidiyorken bir tek sen kalýyorsun yanýmda.

Ben inanýyorum ki, evlendiðimiz vakit çocuklarýmýz da çekip gidecekler. Ve biz yine baþ baþa kalacaðýz. Sen benim tuzunu fazla kaçýrdýðým yemeði yiyeceksin. Bende senin nereye koyduðunu bilmediðin çorabýný arayýp bulacaðým. Biz öyleyken de birbirimizi seveceðiz buna tüm kalbimle inanýyorum.

Senden evlenmeden önce tek bir þey istiyorum. O da ne olursa olsun kendini üzmeyeceksin hiçbir þey için. Her þeyin kaderin bir cilvesi olduðunu bilerek yaþayacaksýn. Korkmayacaksýn gerçeklerden. Ýçine hiçbir þeyi atýp da üzmeyeceksin kendini. Bizi ve en önemlisi çocuklarýmýzý…

Çocuklarýmýz diyorum. Belki de Allah söyletiyor. Ne zaman henüz gerçekleþmemiþ bir þeyi söylesek ailem hep Allah söyletti derdi. Bu da öyle herhalde…

Her gün uyumadan önce bizim için dualar ediyorum. Allah bizi birbirimize yazmýþsa eðer hep ilk günkü aþkla kalalým. Yok, eðer imtihansak birbirimize o zaman düþman olmayalým birbirimize diye.

Hayat bize ne getirir bilemem. Ama götürdükleri en çokta vermek istemediklerimiz oluyor. Çocukluðumuz, ilk gençliðimiz, ailemiz…

Bu mektuba baþlarken zorlanmýþtým. Þimdi bitiriyorken, bir oh çekiyorum. Yaþadýklarýmý seninle paylaþmasam belki de delirirdim.

Mektubuma son verirken, belki de söylemekten hiç býkmayacaðým o iki kelimeyi hep söylemek istiyorum. Seni seviyorum. Seni seviyorum. Seni…’’

Devam Edecek...