31 Aðustos Cumartesi günü her zamanki gibi sabah erken uyanmýþtým. Kardeþim gelip beni yataktan kaldýrana kadar biraz kitap okumuþtum. Gece uyumadan önce sabah ise uyandýktan sonra yataktan kalkana kadar kitap okuma benim en sevdiðim vazgeçilmezimdir.

Saat 7 gibi kardeþim beni kaldýrdýktan sonra duþumu aldým.

Duþtan sonra genelde iki günde bir yaptýðým gibi bir güzel sinekkaydý týraþýmý oldum. Bu arada belirteyim ki sakal týraþýmý kimseden yardým almadan kendi ellerimle yaparým.

 Týraþtan sonra jilet gibi ütülü pantolonumu, gömleðimi giymiþ bir vaziyette evden çýktým. Genelde takip ettiðim güzergâhta neþeli ve güler yüzle, karþýlaþtýðým tanýdýklarla günaydýn selamlaþmasý yaparak yolda gidiyordum.

Ýnönü Kapalý Çarþýsý önünden eski belediye tarafýna geçmek için yeþil ýþýðýn yanmasýný bekliyorken arkamdan sol omzumun üzerinden bir bayan kolunun uzandýðýný gördüm.

Uzanan kolun ne olduðunu tam olarak anlayamadan bir bayan sesi, “Þunu alýr mýsýn?” diyerek avucundaki parayý bana vermeye çalýþýyordu.

“Hayýr, ben dilenci deðilim almam” diyerek elini itelememe raðmen, “Yoldan geldim sadaka niyetine veriyorum þunu alýr mýsýn?” diyordu.

 Sabah sabah tartýþmamak, kavga etmemek için ýþýðýn yanmasýyla hemen karþýya geçtim. Gergin bir vaziyette oradan karþýya geçerek uzaklaþýrken arkamdan halen birileriyle konuþtuðunu ve parayý sadaka niyetine vermek istediðini duyar gibiydim.

21. yüzyýlýn Türkiye'sinde sabah sabah karþýma çýkan eðitimsiz, bilinçsiz ve düþüncesiz bir insanýn, “Yoldan geldim sadaka niyetine veriyorum þunu alýr mýsýn?” sözlerine maruz kalýp dilenci yerine konulmakla tüm neþem, tüm motivasyonum altüst olmuþtu.

Nasýl bir duygu hali içerisinde olduðumu anlayabilmeniz için bir an kendinizin de yoldan gelip geçenler tarafýndan dilenci yerine konulduðunuzu ve para verildiðini düþünün.   

Yaþadýðým bu olayý ilk defa yaþamadýðým gibi son defa da yaþýyor olmayacaðýmdan emindim! Diðer bir emin olduðum nokta ise benim yaþadýðým bu olayý binlerce engelli insanýnda yaþadýðýdýr.

Benim gibi ayný olayý yaþayanlardan TSD Malatya Þubesinde yýllarca birlikte mücadele ettiðimiz yol arkadaþým Yücel Doðanþahin, “Bende ayný olayý yaþýyorum. Benim anlamadýðým bakýmlý birilerini nasýl dilenci olarak görüyorlar. Dilencilikte çað atladýk bence...” derken TSD Ýzmir Þubesi Baþkaný Psikolog Ýlknur Peder’de “Geçenlerde Kordon da gün batýmýný izleyip canlý müzik dinlerken bana da Allah yardým etsin deyip önüme para attý gitti bir adam” sözleriyle yaþadýklarýný dile getirmekteler.

Üzülerek belirteyim ki her ne kadar bilgi çaðýnda olduðumuzu ve çað atladýðýmýzý söylesek de ne yazýk ki hâlâ gördükleri engellileri dilenci yerine koyarak para vermeye çalýþanlarýn olduðu bir ülkede yaþamaktayýz.

Benim anlamadýðým nokta insanlar neden gördükleri engellileri dilenci sanýyorlar? Sanýrsýnýz ki tüm dilencilik yapanlar engellilerden oluþmaktadýr!

Oysa onlarca defa medyada yer alan haberlerde kendilerine engelli süsü vererek duygu sömürüsüyle dilencilik yaparken zabýtaya yakalanmamak için aniden sapasaðlam hale gelerek kaçanlarý izlemedik mi?

Durum böyleyken neden diðer insanlarý da durdurup dilenciye verir gibi sadaka vermiyorlar ki? Yoldan gelip geçen her insaný da durdurup verebilirlerdi? Yoksa engellilere sadaka verilir diye bir kural mý var?

Ayrýca dilenciliði neye göre deðerlendirip sadaka vermeye kalkýyorlar anlamýþ deðilim? Benim bildiðim dilencilik yapanlar genelde el açarak ya da önlerine mendil koyarak para toplamaya çalýþýrlar. Bunu ne ben ne de benim gibi diðer engelliler bunlarýn hiçbirini yapmýyoruz da!

Dilencilik yapanlar kýlýk kýyafetleriyle ve konuþma þekilleriyle de kendilerini belli ederler zaten. Oysa benim ne kýlýk kýyafetim ne de konuþmam dilencilik yapacak birine asla benzemez, benzetilmesi de imkânsýzdýr zaten.

Yapanlar varsa da parmakla sayýlacak kadar azdýr! Bir iki tane kendini bilmezin yaptýðý dilenciliði genele yaymak ne derece doðru olur ki?

Karþýlaþtýðý her engelliyi potansiyel bir dilenci olarak görüp yaklaþan bu insanlardan bir tanesinin dâhi engelli sorunlarýna kalýcý çözüm üretilmesi amacýyla yapýlan çalýþmalara katýldýklarýný ve destek verdiklerini sanmýyorum. Yaptýklarý tek þey ahret korkusuyla sevabýna bakýlacak insan olarak gördükleri engellilere 3-5 kuruþu sadaka diye para vermeye çalýþarak vicdanlarýný rahatlatmaya ve sevap kazanmaya çalýþtýklarýdýr...

Dilencilere para vererek vicdanlarýný rahatlatmaya çalýþan insanlarda þunu bilmeliler ki, insanlarýn iyi niyetli oluþlarýyla ve dini duygularýný kullanarak duygu sömürüsüyle kiþisel rant elde etmek isteyen dilenciler bunu bir meslek haline dönüþtürmüþlerdir. Çalýþmadan, üretmeden bir kene gibi insanlarýn iyi niyetli duygularýný emen bu dilenciler karþýsýnda daha bilinçli davranmalarý yerinde olacaktýr.

Sözün özü olarak, engellileri dilenci yerine koyarak para vermeye çalýþanlarýn bunu art niyetli olarak yaptýklarýný sanmýyorum elbette. Bu yanlýþ düþüncelerin temelinde ise en baþta toplumun engelliler konusunda eðitimsiz, bilinçsiz oluþu yatmaktadýr. Bu sorunu gidermek ancak toplumun eðitimli, bilinçli ve duyarlý oluþuyla saðlanacaktýr. Bunun içinde siyasetçiler ile idarecilere büyük görevler düþmektedir. Siyasetçiler çaðdaþ, bilimsel ve çözüm odaklý yasalar çýkaracaklar (ki özellikle de Milli Eðitimle ilgili) idareciler ise çýkarýlan bu yasalarý kesintisiz uygulayacaklar. Bunlar yapýlmadýðý takdirde engellilerle ilgili sözde çað atlamýþ oluruz ancak özde ise yerimizde saymýþ oluruz.