25 Aðustos 2016 da  ‘’ Hatice Diyor ki’’ Baþlýðýyla yazdýðým tamamen gerçek bir aný.

******************************************


Bundan yaklaþýk olarak yirmi üç sene önceydi. Yani üçüncü çocuðum olan Yunus’un Celebral Palcy denen bir kas hastasý, sýk sýk geçirdiði krizlerin de Epilepsi ( Sara) krizleri olduðunu öðrenmemizin üzerinden henüz bir kaç sene geçmiþti.

Doktor tedavisinden yogacýlara, yogacýlardan biyoenerji uzmanlarýna ‘’ Bir umut’’ diye Yunus’u götürmediðimiz hiç kimse kalmamýþtý neredeyse. Öyle ki kim ‘’ Elimde bir hýyar var’’ dese bir tutam tuz alýp peþine düþüyorduk. Haliyle þifacýlar bu kadar çok olunca yolumuz Reikicilerden þakracýlara, þakracýlardan medyumlara, medyumlardan cinci hocalara kadar herkese uðramaktaydý.

Ben tüm bu düzenbaz taifesine asla inanmasam da eþim ‘’ Ya, bakarsýn belki çare ondadýr’’ Diyor ve ne kadar isteksiz olursam olayým beni de peþinden sürüklüyordu.

Türlü þarlatanlardan hiç bir sonuç alamamýþtýk elbette. Son umudumuz ise Ýzmit’te yaþayan bilmem ne hoca idi. ( Biz de Ýzmit’te ikamet ediyorduk o sýralarda.)

Eþim bilmem ne hocadan bahsettiðinde þiddetle karþý çýkmýþ olmama raðmen ‘’ Gel bir kere. Kendi gözlerinle gör. Eðer yine de inanmazsan söz bir daha aðzýmý bile açmayacaðým’’ Deyince çaresiz bilmem ne hocanýn evinin yolunu tuttuk.

Ýnsanlarýn kapýsýnda kuyruða girdiði bir hocanýn muazzam bir villada oturmasý gerekiyordu. Oysa gele gele geldiðimiz yer çatýsý eternit kaplý basit bir gecekondu idi.

Gecekondunun kapýsý önünde benim Yunus’un yaþlarýnda sakat bir çocuk toza topraða belenmiþ vaziyette oynamaktaydý. Hanýma sordum ‘’ Kim bu çocuk?’’ Haným ‘’ Hocanýn çocuðu’’ dedi. Ýþte o an ‘’Aha da sakallarýna sývadým namussuz hoca. Kendi çocuðuna þifa olamamýþsýn benim çocuðuma mý þifa olacaksýn?’’ Dedim içimden ve bu kozu hocaya karþý kullanmaya karar verdim.

Derken içeri girdik. Aman Allah’ým. O minicik gecekondu insan kaynýyordu. Herkesin kendine göre bir derdi vardý.

Oturduk dertli bir ailenin yanýna. Tabii ki herkes birbirine soruyor ‘’Siz niçin geldiniz’’ Diye. Bize de sordular, anlattýk.

Yanýmýzda oturan vatandaþlara da eþim sordu: ‘’Siz niçin gelmiþtiniz?’’

Efendim, gelenler bir bayan, bayanýn kaynanasý ve bayanýn kocasýndan mürekkep bir üçlüydü. Güya bayanýn öz annesi büyü yapmýþtý o yüzden bayan tutturmuþtu ‘’ Kocamdan ayrýlacaðým’’ Diye. Kaynanasýnýn zoruyla Hoca efendiye büyüyü bozdurmaya gelmiþlerdi.

Bayana bir baktým kadýn sanki Angelina Joly ve her tarafý bar bar baðýrýyor ‘’Yanýyorum’’ diye. Kocaya baktým mübareði al týp fakültelerinde kadavra olarak kullan. Olayýn büyüyle müyüyle alakasý yok yani. Kadýn ‘’Yanýyorum’’ Diyor ama söndürecek hortum yok. Olayýn kýsa özeti bu.

En sona bu aile ile biz kalmýþtýk. Hocanýn olduðu odaya önce bayaný çaðýrdýlar. Bayan girdi, beþ dakika sonra bayanýn kaynanasý girdi ve elinde bir muska ile çýktý. Hoca þýp diye çözmüþtü meseleyi. Zavallý bayana cinler musallat olmuþtu.’’ En son olarak cin de içeri girdi..Pardon bayanýn kocasý yani. Hoca ona da küçük bir pet þiþe su vermiþti. Bu suyu bir kova suyun içine döküp banyo edecek böylece hanýmýna musallat olan cinler kuþ gibi uçup gidecekti.

Derken efendim bizi çaðýrdýlar ve hoca efendinin huzuruna çýktýk nihayet.

O da ne? Hoca sakalsýz makalsýz bildiðin devlet memuru tipli bir herif.

‘’Hay Allah. Hoca deyince ben þöyle altmýþ yetmiþ yaþlarýnda sakallarý göbeðinde birini bekliyordum. Oysa siz devlet memuruna benziyorsunuz’’ Deyince Hoca güldü: ‘’Devlet memuruyum zaten. PTT de çalýþýyorum’’

‘’Ulan anasýný satayým. Biz öðretmenlerin pazarda limon satmak için tezgah açmasý milletin dilinde sakýzdýr da bu heriflerin tezgahlarý kimsenin dikkatini çekmez.’’ Diye geçirdim içimden. Adam, önünü evine gelen bizim gibi biçarelere, arkasýný devlete dayamýþtý resmen.

Haným sanki sorunumuz oymuþ gibi atýldý: ‘’ Hocam. Benim kocam cinlere inanmýyor’’

Hoca kaþlarýný çatarak bana döndü:

-Efendi ! Önce anlaþalým seninle. Kur’ana inanýr mýsýn? Eðer inanmýyorsan ne sen yorul ne de ben.

Cevap verdim:

-Ýnanýrým elbette.

-Peki Kur’anda Cin suresi diye bir sure olduðunu da biliyor musun?

-Elbette biliyorum.

-O halde neden cin yoktur diyorsun?

-Yahu ben cin yoktur demiyorum ki. Ýnsanýn baþýna gelen her musibetin altýnda cin tasallutu aramak doðru deðildir. Diyorum. Baþým aðýrdý cin tasallutu, kuþum ötmüyor cin tasallutu, kabýz oldum, cin tasallutu.

Hoca baþladý garip tikler yapmaya. N’ooluyor lan? Adam elektrik çarpmýþ gibi hareketler yapýyor.

-Bakýn hoca efendi. Ben hoca kýsmýnýn gaipten haber verebileceðine inanmýyorum asýl. Gaybý yalnýz Allah bilir.

Hoca daha da titreyerek cevap verdi.

-Amenna ve saddakna. Gaybý yalnýz Allah bilir. Biz sadece ve sadece Yüce Rabbimin bize bildirdiklerini biliriz.

Cevap verdim:

-Yüce Rab size doðrudan doðruya mý bildiriyor?

Hoca birden top gibi gürledi:

- Hatice ! Bak seni kül ederim. Edebini takýn.

Allah Allah. Odada Hatice diye biri yok. Bir ben, bir eþim bir de hoca var. Merakla sordum:

-Hatice kim?

Hoca sanki beni duymuyordu. Devam etti:

- Ýbrahim ! Rahat dur. Tepemin tasýný attýrma.

‘’Haydaaa. Bir de Ýbrahim çýktý’’ diyemeden hoca yine acayip tiklerle birlikte emretti:

-Kâsým ! Oturt þunlarý bir yere yoksa çok fena yapacaðým.

Biz þapþal þapþal bakarken masasýndaki bir bardak sývýyý midesine gönderdikten sonra bize döndü hoca:


-Benim cinler… Seni dövmeye kalktýlar. Ben müdahale etmesem aðzýný burnunu yamultacaklardý. Çok uðraþtým. Takatimi kesti namussuzlar. Bu bal þerbetini içmesem enerjimi toplayamam. Size de tavsiye ederim muhterem. ( Tavsiye vardý ama ‘’buyurun bir bardak da siz alýn’’ yoktu.

Taþý gediðine koymanýn zamaný gelmiþti:

-Hocam gördüðüm kadarýyla emrinizde üç tane cin var: Hatice, Ýbrahim ve Kasým. Bu cinleriniz vasýtasýyla her derde deva buluyorsunuz. Ýyi hoþ da neden kendi derdinize derman olamýyorsunuz? Neden kendi evladýnýz sakat?

Hoca yine baðýrdý:

-Hatice dedim sana ! Sen karýþma ! Otur oturduðun yerde edeplice!

Belli ki Hatice denen cin benden fena þekilde gýcýk kapmýþtý. ‘’Afedersin Hatice ama soru da mý sormayalým yani?’’ Deyince hoca efendi yerinden kalkýp Ýbrahim ve Kasým’ý omuzlarýndan tutarak yerlerine oturttu(!) Belli ki onlar da gýcýk kapmýþtý benden ve her an saldýrabilirlerdi. Eþim ise çimdik üstüne çimdik atýp ‘’ Ya bi sus’’ Diyerek etlerimi mosmor etmiþti. Aslýnda cinlerin saldýrmasýna hiç de gerek yoktu.

Hoca bir bardak daha bal þerbetini mideye gönderdikten sonra cevap verdi:

-Muhterem ! Keramet ve mucize sahipleri, yani nebiler, resuller, evliyalar kendi soylarýndan olanlara þifa veremiyorlar. Öyle olmasaydý Peygamberimiz sallallahu aleyhi ve selem efendimizin Hazreti Fatýma dýþýnda tüm çocuklarý hep hastalýktan ölür müydü?

Yahu herif her soruya karþý gerekli önlemi almýþtý. Þimdi böyle bir savunmaya ne diyebilirsin ki. Ancak ve ancak ‘’ Lan gavat ! Sen resul müsün, nebi misin evliya mý?’’ Denirdi ama iþin içinde Hatice, Ýbrahim, Kasým vardý. Hele de Hatice... Benim talebe Hatice Yýldýz Kara gibi biriyse? Düþüncesi bile korkunç. Ýnsaný sadece çenesiyle bile öldürmesi iþten deðildi. ( O zamanlar Hatice Yýldýz henüz öðrencim deðildi... Bakmayýn böyle yazdýðýma Hatice bir tanedir. Baba kýz gibi severiz birbirimizi aradan geçen bunca seneye raðmen. )

Ben böylece düþünürken hoca devam etti:

‘’Þimdi içinden ‘’ Ulan sen resul müsün, nebi misin, evliya mýsýn?’’ Diye geçiriyorsun deðil mi?

Ýþin doðrusu ‘’Gavat’’ kýsmý hariç herif resmen tutturmuþtu.

-Valla doðru hocam. Bildin.

Eþim atýldý:

-Ben sana demiþtim deðil mi bu hocanýn her bo…Pardon her þeyi bildiðini.

Merakla sordum ( Ki insanýn baþýna ne geliyorsa iþte bu merak yüzünden geliyor.)

-Hocam ! Ýçimden geçenleri nasýl bildiniz?

Hoca tebessüm etti:

-Hatice tabii ki.

Gayri ihtiyari ‘’ Vay müzevir þýllýk vay’’ Demiþim ki hoca fýrladý yine.

- Haticeeee…Haticeeee. Rahat býrak adamý yoksa karýþmam.

Bir bardak daha bal þerbeti içip peþinden derin bir ‘’Ohhhh’’ Çeken hoca devam etti.

-Bak þimdi de benim için içinden ‘’ Ne hödük bir herif bu hoca. Ýki saattir buz gibi bal þerbetlerini mideye indiriyor da siz de alýr mýydýnýz diye sormuyor’’ diyormuþsun.

Yok, bu Hatice tehlikeli olmaya baþlamýþtý. Ýçimden ne geçiyorsa anýnda hocaya ispiyonluyordu.

-Valla doðru hocam. Ne yalan söyleyeyim.

Hoca þöyle bir daha titredikten sonra devam etti.

-Hatta benim içtiðim þeyin bal þerbeti olmayýp limon- votka karýþýmý bir þeyler olduðunu da düþünüyormuþsun.

Çüþ artýk. Bu kadarý da fazlaydý. Evet aynen öyle düþünüyordum. Herifin resmen bal þerbeti diye votka ile kafayý bulduðunu, bu garip tikleri de o sebeple yaptýðýný düþünüyordum ve ben ne düþünüyorsam hoca aynen biliyordu. Daha doðrusu Hatice…

-Estaðfirullah Hocam. Olur mu öyle þey. Sanýrým Hatice beni hiç sevmedi. Hakkýmda dedikodu yapýyor. Söyleyin ona dedikodu ve gýybet çok büyük bir günahtýr. Zannýn azýndan bile kaçýnmak gerekir. Cin kýsmýna böyle dedikodu yapmak hiç yakýþýyor mu?

Ulan o deðil de resmen ben de havaya girmiþtim.

Hoca kulaðýna bir þey söyleniyormuþ gibi hafif eðildikten sonra doðruldu.

-Hatice diyor ki þimdi de ‘’ Ulan bir çay içeydik bari’’ Diye düþünüyormuþsun.

Haydaaa bu da doðruydu. Ve daha ben ‘’ Valla doðru Hocam!’’ Demeden 15 yaþlarýnda bir erkek çocuðu kapýyý týklatýp hocanýn ‘’ Geeelll’’ Emriyle birlikte bir tepsi içinde çay getirdi odaya.

Evet, eþim haklýydý. Bu hoca gerçekten de her þeyi biliyordu.

Çaylarý içerken yine merakla sordum:

- Hocam ! Yaklaþýk her þeyi Hatice söylüyor size. Peki Ýbrahim ve Kasým bir iþ yapmýyor mu?

Hoca gevrek gevrek güldü.

- Onlar daha ziyade getir götür iþlerine bakarlar. Bir de beni her türlü saldýrýya karþý korurlar. Erkek olduklarý için de çok konuþmazlar. Hatice afacandýr biraz.

Biz çaylarý, hoca bal þerbetini yudumlarken Hatice yine bir þeyler fýsýldadý hocanýn kulaðýna ( Artýk anlayabiliyordum Hatice’nin ne zaman hocaya bir þeyler fýsýldadýðýný) Hoca ‘’Hýmmm ‘’ dedikten sonra bana döndü.

- Þimdi de ‘’ Her þey güzel hoþ da bizim oðlanýn derdine bir çare var mý?’’ Diye düþünüyormuþsun. Hatice öyle söylüyor.

Hay Allahým ya. Bu da doðruydu.

-Evet Hocam ! Aynen bunu düþünüyordum. Benim Yunus’un derdine bir çare olabilecek misin?

Hoca þiddetle itiraz etti.

-Çare Allahtan muhterem. Biz sadece vesileyiz.

Vay beee. Süperrr. Adam gerçekten de Müslüman biri. Bak ne güzel dedi: ‘’ Çare Allahtan. Biz sadece vesileyiz.’’

-Peki hocam ne yapmamýz lazým?

Hoca yine tiklenmeye baþladý ve tikleri bitince cevap verdi:

-Muhterem ! Sizin çocukta da maalesef cin tasallutu söz konusu. Cinleri vücudundan çýkarýrsak bi iznillahi teala hiç bir þeyi kalmayacak.

Baþa dönmüþtük. Ben þiddetle itiraz ettim.

-Ya hocam yine mi cin? Çocukta Celebral palcy denen bir kas hastalýðý var. Artý sarasý var. Cin ne alaka?

Hoca birden ‘’ Haticeeee’’ Diye öyle bir baðýrdý ki korkumdan elimdeki bir bardak dolusu çay üstüme döküldü. Ben ‘’Yandým Allah’’ Diye baðýrýrken eþim ‘’ Gördün mü bak. Bu inançsýzlýðýn yüzünden cinler çarptý seni’’ Diyordu. Hoca Efendi ise kan ter içinde Hatice, Ýbrahim ve Kasým’ý sakinleþtirmeye çalýþýyordu. Belli ki benim itirazým sadece Hatice’yi deðil Ýbrahim ve Kasým’ý da harekete geçirmiþti ve namussuzlarýn öyle misafir filan dinleyecek bir karakterleri yoktu.

Soðuk su ile yanan kýsýmlarýn acýsýný dindirdikten sonra hoca bilgisayarýný açtý. Daha sonra oradan Arapça yazýlý bir çýktý aldý. Aldýðý çýktýyý önce muþambaya sardýktan sonra deriden bir muska içine sýkýþtýrdý ve muskanýn aðzýný çabucak dikip bize uzattý.

-Buyurun. Derdi de dermanýný da veren Allahtýr. Bu muska ile evladýnýz bi iznillah iyi olacaktýr.

Ben daha ‘’ Borcumuz ne kadar ‘’ Diye sormadan hoca devam etti.

-Hatice diyor ki. Þimdi de ‘’ Borcumuz ne kadar ‘’ Diye düþünüyormuþsun.

Allahým Ya Rabbim. Adam gerçekten de evliya. Bak bir itiraz ettim yandý bizim testisler. Buna raðmen kýzmadý, gücenmedi oturdu muska yazdý…Pardon bilgisayardan çýktý aldý. ( Bilimsel çalýþýyor yani) Artý ne düþündüðümü yine bildi.

-Doðrudur hocam. Borcumuz ne kadar?

-Muhterem bu iþlerde ‘’ Borcumuz ne kadar’’ Diye bir þey olmaz. Gönlünüzden ne koparsa. Biz bu iþleri para için deðil Allah rýzasý için yapýyoruz.

‘’Ulan iyiymiþ. Herif paragözlü de deðil’’ Diye düþünerekten cüzdaný açýp bir elli Tl ye elimi uzatmýþtým ki eþim bir yüzlük kapýp uzattý bile hocaya. Hoca ‘’ Allah razý olsun. Teþhis ve taný için bu yeterli. Ama bir de iþin tedavi kýsmý var deðil mi?’’ Diye sorunca eþim, ben daha ‘’ Ohaaa. 100 Kaat neyine yetmiyor?’’ demeden bir yüzlük daha bayýldý benim cüzdandan.

Derdimizin dermaný muskayý alýp da dýþarý çýkarken hoca önce bize ‘’ Selametle..Ýnþallah evladýnýz iyi olacak’’ dedikten sonra arkamýzdan bana seslendi tam kapýnýn eþiðine ayaðýmý bastýðým anda:

-Muhterem ! Hatice diyor ki : ‘’ Ulan fena düdüklendik ‘’ Diye düþünüyormuþsun. At kafandan bu habis düþünceleri. Yine bekliyorum. Unutma.

Gerçekten de ‘’ Fena düdüklendik’’ Diye düþünüyordum ve ne düþünürsem düþüneyim Hatice’nin gözünden kaçmýyordu.



RESÝMLER: