Kýrgýn bir tümcenin mizacýný giyindim ve üstü kapalý seyrinde kifayetsizliðe rest çeken bir minvalde süzüldüm pare pare.

Irgat düþlerin meclisi toplandý derken gerçekler yuhalandý: kirli mendilinde kâbuslarýn, safiyet yüklü bulutlar doðurgan ve akýþkan serzeniþine sahip çýktý martýlarýn belki de hikmeti idi mevsimin, Kasým düþerken gözlerinden Tanrýnýn yakamoz acýlar kundaklandý o minvalde ki; iklimsiz bir güneþe bel baðladý umutlar ve takozu yoksunluðun derin bir iç geçirdi; beylik söylemlerine dokunurken ömrün de cefasýný sahiplendi s/üzgün mizaçlý melekler ve her deparda devasa acýlar kucakladý hüznü: göðün katlarýndan boþanan saðanaða merdivenler eþlik etti öyle ki kýrýk basamaklarda ölümün provasýný yapýyordu kýþ güneþi ve nezdinde ölümün, sert mizaçlý Kara Melek aþký kayýt altýna aldý belki de içine düþülesi çukurda saklýydý dünün sefasýný hele ki güne mil çeken öznesiz bir ölüm kadar sýra dýþýydý kýyýlara vuran ölü bebekler ki misyonu evrenin batýl bir düþün izini sürüyordu ve sürüyordu ayaklarýný ölümsüz kuþlar kenarýnda hayatýn kardýkça ölümü mukozasý sabrýn çatlamaya yüz tuttu ve öykünen iskelet sadece saf tuttu kayýp ruhun tekerinde dolunay; yansýz sevdalarda hüzün bekçileri ve korunaklý dünyalarýndan asla firar etmeyecek imgeler.

Mavi sazan.

Aykýrý hazan.

Andýkça dünü yarýný yok sayan üç beþ yürek kýrýntýsý.

Maruzatýný sunan geceden ayrý düþtü yýldýzlar belki de tutunduklarý göðün en aydýnlýk yüzüydü süklüm püklüm insan izlekleri.

Öðüdünü tutan her çocuktu annesine sýðýnan belki de yetim mizaçlarý idi terk edilmiþliðin hacminde küredikleri kodaman hayaller sýrlarýný verdi ve fýsýltýlar yayýldý kulaktan kulaða ki kulaða küpe olacak her sýrda yetkindi düþ maðdurlarý, ölümün izdivacýna tef tuttu sanrýlý faniler yüklerinden arýnmakla yüksünmek arasýnda gidip geldiler ve tokuþan her duygu aidiyetini sorguladý öyle ki tutanaklara geçti her geçkin düþ ve her kayýp mizaç bir sunumu daha yok sayýp kabullendiler yüreðin israf ettiði her günü ve eksilen düþler artýya yüz sürdü belki de bir martýnýn ölümcül çýðlýðýydý gün özürlü düþler en çok geceye yakýþýrken.

Kolluk kuvvetleri baþ koydu adalete inhisarýnda Tanrýnýn, kifayetsiz mutlak ve devingen döngü sadece hoyrat bir sedada tutuklu olsa iyiydi derken sefere çýktý melekler ve öðün arasý atýþtýrýlan küçük çaplý üzünçler yarayý deþtikçe deþti ta ki saltanatý mevsimin son bulup da bir sekant farkýyla gerçeklere kulaç atan sihirli yüreklerde ilham perileri fink attý ve aþkýn tasasýna düþen Aþk meleði yeniden s/özlendi özlemle sýnýrlarý ihlal edilmeden her yetim mizaç illa ki sessizliðe mahal olan o tepkisizliði asacaktý göðün bir ucundan diðer ucuna ta ki aþkýn dokunulmazlýðýnda kura çeken kader, süt liman coþkusuna sahip çýkana kadar asýlý kehanetin ve kâhinler içip içip kahvelerini fal baktýlar hele ki afallayan her kehanet erbabý bilemedi de ellerindeki son kozu kaybedeceklerini.

Kader düþtü yollara ve kederle yüzleþti insan.

Ömrün bir güzergâh olup da ölümsüzlüðe kucak açan bir manivela olduðunu çok geç öðrendi insanlýk ve iþ çoktan iþten geçmiþti belki de en çok kendinden geçmiþti hurafeler.

Damýzlýk bir rotada seðirdi yürekler ve devasa seyrinde âlemin varlýklarýn aslýnda yokluðun ta kendisi olduðunu çok geç öðrendiler belki de bir rutindi bu kazaným ta ki kaybolana kadar rüzgârýn gücüne yenik düþen ölü kuþun baþýnda nöbet tutan bir mazlum yürek sandý ki; ölümsüzlüðün rüzgârý idi nakþý günün ta ki gece gerçek yüzünü gösterip karanlýðýn saltanatýný süren bir edayla sahip çýktý geceyi diken þiirlere ve maðdur þaire ki evrenden kopuktu asasý yüreðin ve tasasý düþmüþtü iþte geceyi elleriyle doyuran bir anne mizacýyla tek gerçekti hüzün ve hazan benzeri döngüde aslýnda bir kýþ güneþine sahip çýkacaktý yetim mizaçlar.

Her yangýn kendi içinde söndü.

Her aþk özlemle sözleþti.

Ýmkânsýzlýðýn çeperi elbette makul seyriydi ömrün ta ki meçhul sona hükmeden kadere tanýklýk edene kadar kâfir imgelerden sýzan o irin ile yaslar ve acýlar ve yaþlar tazelendi ve zifirine bulaþýp da elleri ölü kuþun tefe tutuldu isyaný yüreklerin.

Sedasýndan dökülen ve zincirinden boþalan yürekler eninde sonunda vakýf oldular gerçeklere ve ellerindeki dualar semaya uzandý yürekler de kibrini söndürüp masumiyeti kucakladý belli ki öykünen sadece insan ve zaaflarý deðildi tüm canlýlar sýðýnýp da gücüne Yaratýcýnýn s/andýlar onlara bahþedilen bunca nimet aslýnda yenik düþtükleri nefislerine verilen bir cezaydý.

Abandýkça rüzgâr.

Abayý yaktýkça beþer.

Tapýndýklarý göðün de muhtevasýnda saklý idi dilekler ta ki ölümsüzlük denen hegemonyada hayatýn ne denli önemli olduðunu anlayana dek insanlýk sýnandýðýndan bihaber sýðýndýklarý kadar sýðamadýklarý yere göðe bir masaldan ibaret olduðunu sandý mutluluðun ve huzur ve de inanç üçgeninde neþretti umut bir karede yýðýlý dualarýn gücü aslýnda tüm kâinata yeterken…