onu tanýdýðýmda 15 günlüktü.....köye çýktýðýmda  komþu  kadýnýn ayaklarý arasýnda dolanýyor þýmarýklýk yapýyor eteðini çekeliyordu... hemen çömeldim iki elimin arasýna aldým yanaklarýný sýktým... türlü þýmarýklýklar yaptý... kadýna benimde böyle bir  yavru edinmek istediðimi söyledim.. kadýnsa bana ben yaylaya çýkacaðým bunu da götüreceðim ama orada çakal, kurt kapar diye korkuyorum demesiyle hemen gözlerim fal taþý gibi açýldý .. bana býrak dedim ben bakarým nasýlsa ben yazýn buradayým sende kýþ ben giderken de sen bakarsýn deyi verdim... önce biraz nazlandý ama sonra benim ne kadar istediðimi görünce kabul etti  .. iki hafta sonra gideceðini bana býrakacaðýný söylediðinde yavrunun adýný da oracýkta koyu vermiþtim... ORTAK  evet ona ortak dedim komþunun ve benim ortak hayvaným dý o artýk...

tabi ki iki hafta bekleyemedim... üç  gün içinde ona bir kulübe çaktým... kapýnýn önünde yerini hazýrlamýþtým bile ... 5 gün geçmeden de artýk ortak kapýnýn önündeydi.  onun bir köpek olduðunu unutmuþtum zaten benim için köpek hiç olmamýþtý ... ona türlü sýfatlarla sesleniyor onu bir bebeði sever gibi seviyor þýmartýyordum... onunda kendini artýk köpek olarak hissetmediðine eminim. her hafta çarþýdan aldýðým kemikleri özenle kaynatýp paketleyip dondurucuya günlere bölerek saklýyor . onu yýkýyor  gezdiriyordum ilk baþlarda yavru olduðu için gece kulübeye kapattýðýmýz da aðlýyordu sabaha kadar onu ikna etmeye çalýþýyor  onun yanýnda saatlerce bekliyordum... onun bütün sorumluluðunu üstüme almýþtým ... artýk o benim ORTÝM di...  yalnýz ortinin iki hassas olduðu þey vardý birincisi.. o yemek yerken asla kabýna deymeyeceksin:) deðersen o sevimli orti tam bir aslan kesiliyordu... ikincisi ise erkeklerde paça kadýnlarda etek eðer baðlý deðil ise bunlarý tutumu asla yýrtmadan býrakmazdý ... 

beþ ay geçirdim ortim le eve dönüþü sýrf onun yüzüne erteledim durdum lakin ayrýlýk vakti gelmiþti... sizin için o bir köpek olabilirdi ama benim için o bir dost o bir evlattý artýk ve onu yanýmda götürmek gibi bir imkaným yoktu... o gün  ondan çok zor ayrýldým.. saatlerce yol boyu burnumu çeke çeke aðladým...  o çocuklarýný cami avlusuna býrakan insanlarý kadýnlarýn nasýl bir vicdana sahip olduðunu asla anlayamayacaðým.. bana öyle zor geldi ki  evladýmý devlet yurduna býrakmýþ gibi hissediyordum.. 

bu gün tam 1 ay 10 gün oldu ortim den ayrýlalý...  köyde onu gören herkes resmini çekip bana yoluyor  saðlýðýndan neler yaptýðýndan haber veriyorlar ..  þimdi tek korkum gittiðimde beni unutmuþ olmasý yada bana küsmüþ olmasý... hayvanlarý hep sevdim ama bir hayvaný böylesine özleyeceðimi hiç düþünmemiþtim... onu çok özledim....