Online Üye
Online Ziyaretçi
‘’Gökyüzüyle aramızda
Kuşlar var Allahtan
Mavi sözcüklerden de önce.’’
(H.Ergülen)
Sözcükler, yaralı kanatların
mintanına
Eşlik eden devasa bir yakarış;
Rabbin sunumu her rahmet ve davet
İzdiham öncesi kükreyen
Bir iniltiden doğan korku belki de
Apışıp kaldığım resimlerde dahi saklı
Sırrı ve laneti
Geviş getiren bir ikram
Kuş cennetinde palazlanan yangın
misali.
Kükreyen kök hücreleri
Yenilginin:
Sabahına uyandığım ölüm öncesi
Teessüf ettiğim bir sanrı
Kaykıldığım zemin
Hatta ve hatta reşit olmayan
Bir imin telaşı.
Mavi badanalı göğün zaferi
Ve işte işkilleniyor kuşların lideri:
Aşk gibi yalnızlık…
Tortusu dibe çöken özlemin
Beyitlere savurduğu öfkesi belki de
Şahit tutulası iblisin,
Kıyamet öncesi sönen feri lanetinin
Kundaklanan her izlekte:
Geniş ölçekli bir ahkâm
Pencerede saklı duran o saksı:
İçinde gagalanmayı bekleyen nice
kırıntı
Surdan kaleler
Sırlarla döşenmiş yeminler…
Zılgıt yiyen mevsim
Randımanı düşük rahmetin
Az evvel çöktü hüzün bulutları
Hem şehrin üstüne
Hem şiirin ağlayan imgeleri
Belli ki teyakkuz öncesi
Sığındı şair yüreğinde zimmetli
sevgisine.
Sevdalı ve titrek sesinde mevsimin
Bol bol şakıyan hutbeler:
Miğferi ya da minderi illet bir
zeminin
Karaya boyayıp da yeri göğü
Pekişen zahmetin sonlanmak bilmeyen
niyeti:
Peşin hükümlü sevdalar
Ve mangal yürekli adamlar
Koşup da aşkın peşinden
Tünedikleri izbede
Bulutlara yağan rahmeti nasıl oldu da
göremediler?
Minnet etmeyen bir şiir…
Medet uman Rabbinden,
Kendi halinde bir şehir
Belli ki coşkusu ve ufku yüreğin
Kanat açarken sonsuzluğa
Bir damla da olsa yaşına kıyamadı
adam
Sevdiği kadının yasına sahip çıkmanın
ötesinde
Serildi ayaklarına tabiatın
Ve çiğnendikçe yüreği yeşil çimenin
Kucak açtı ölümün pervasızlığında
Zılgıt yiyen güneşin de öfkesi
burnunda.
Aşk ve rahmet;
Kökü kuramlara dayanan sevgi ve
minnet:
Bir düşün zemini nasıl ki kaygan;
Boca edilesi duyguların kaynağı
elbette Rahman.
Göğü kurşunlayan kuşların sedaları
Nemli namelerin sonlanmak bilmeyen
hülyası
Na’şına serilesi özlem:
Nasıl ki kucaklandı ve kundaklandı
sehven
Tanrısal bir iç çekiş ve melankoli:
Yâd edip maziyi
Yarına çıkmak adına aşkın ve umudun
tek dileği…