Çok zaman geçti aradan. Söylemek istediðim birçok cümlem vardý sana. Sanki hissettiðim þeyleri anlatabilirmiþim gibi gelmiþti, çaresizce. Yapamadým, yazdýklarýmý cümle olamadan silip attým. Hissettiðim duygularý anlatamýyordu kelimeler. Çünkü sana olan sevgim kelimelere sýðamazdý.

Baktýðým gözlerde gözlerini aradým, olur belki denk geliriz diye. Her defasýnda yok oluþ… Biraz da garipti aslýnda. Bir yaným sürekli seni isterken diðer yaným da senden kaçmak istiyordu. Bu neydi? Aþk mý? Sevgi mi? Herkeste seni arayacak kadar delirmek mi? Sahiden herkeste sen olabilir miydin? Bulabilir miydim herkeste birazcýk olsun sen? Ama olmaz güzelim. Çünkü sen teksin, sen gökteki tüm yýldýzlarýn ilkisin, sen aydýnlatýrsýn gecemi. Sen yol gösterirsin karanlýkta. Sen hatýrlatýrsýn renkleri ve gene sen hatýrlatýrsýn gökyüzünü…

Caným yandý, sana gelmek isteyip de gelemediðimde. Gelseydim sarar mýydýn yaramý? Ýlaç olur muydun bana?

Zaman demiþtin hani. Benim zamaným durdu, gözlerine son baktýðým vakit. Çünkü baþka türlü de anlatýlamazdý, gözlerimi kapadýðýmda görünen silüetin... Özledim seni. Özledim, sana sarýldýðým vakit benim olan o dünyayý.

Gülüm, iki gözüm,çiçeðim dikkat et kendine. Seni seviyorum.