Özlemim artıyor geçen her saniye. Arttıkça
özlemim, bunalıyor içim, daralıyorum. Terk
edesim geliyor sana dair bildiğim her ne varsa. Silip atasım geliyor, aklımda
her zerresini ezberlediğim yüzünü. Kulaklarımın duyduğu en hoş melodi olan
sesini unutasım geliyor. Sen, benden geçsen de ben, senden geçemiyorum. Yapamıyorum,
vazgeçemiyorum, vazgeçilmezim.
Aşkın bu gönülde her sabah yeniden doğar mühür
gözlüm. Her ne kadar sitemkâr, kırık olsam da sana… Gözlerin, gülüşün beni ben
yapar. Sen benim olmasan da. Üstadın da dediği gibi “Cahildim dünyanın rengine kandım, hayale aldandım
boşuna yandım. Seni ilelebet benimsin sandım.”
Bazen anlatılmaz, yeni bir yol da çizilmez.
İşte bu durumdayım artık. Ne söylediklerim yaşadıklarımı tamamıyla anlatabilir,
ne de duyduğum sözler gönül haritama yol çizebilir. Sevgilim, iki gözüm seninle
aynı gökyüzünün farklı bulutlarıyız artık.
Yazarın
Önceki Yazısı