Mevsimi ihbar ediyor maðlup bir düþ ve seccadeye damlamýþ bir gözyaþý. Tebessümler çýðýrýndan çýkmýþ da vaktin biri.

Mukozasýnda hýrpani bir telaþ þaklý mevsimin hele ki rüzgârýn öðüttüðü düþler yok mu ve dik yokuþun da her ayak izine bandýðýmýz duygularýmýz ve el yordamý sevdiðimiz yýllarýn da özlemi var içimizde.

Göðün yýrtýk fanilasý elbet güneþ terli bulutlara armaðan ediyor ýsýsýný ve ter atan gölgeler bile nasipleniyor sevginin sýcaklýðýndan üstelik anýnda kuruyan ter ve gözyaþý.

Bir imgenin telaþýna yenik düþüyor þair ve özne olmayý unutup özlem biliyor her þiiri hele ki her þiirde otaðý kurup da kardýðý dünü yok mu ve sevdalý bir semazenden medet umuyor yýlký ne de olsa yýlmýþ yüreklerin uzvu þiirler ve tebeþirle iþaretlediðimiz gövdeleri aðaçlarýn.

Yalanlar hýrpani bedellere gebe.

Yýllar ömrün gazý.

Yenilgiler maviden ibaret umudun da taban tabana zýddý.

Küresinde ölüm var kâhinin; sevdasýnda özlem var aþýðýn.

Aþkla hicap yüklenen derviþler var ve daha çok sevmenin de meali iken ýssýzlýk ve kýrýk notalarý var küçük kýz çocuðunun henüz olgunlaþmamýþ bir meyveyi diþleyecekken annesinin kolundan çekiþtirdiði ve cebinde saklý çikolata ile annesinin neþe saçtýðý hele ki þemsiye çikolatanýn açma düðmesinde saklý iken neþenin ihbarý ve idam edilesi kötülüklerden de uzak þeker tadýnda evrenin hitabý.

Kýraðý çalan bir heceyi sahiplenen þair ve asla da þair olmadýðýný iddia ederken rotasýnda kayýp gezegene düþen yolu uydunun ve uyup uymadýðýný bilmeden uydusu olduðumuz insanlar ve gölgeler.

Mavi teninde göðün…

Þakýyan sesinde bülbülün.

Cennete düþüp de yolu cehennem ateþinden dem vuran mazlumun…

Kayýtsýz izlekler elbet muhtýrasý yerin göðün; devasa ýþýklar ve kararan gökyüzü yarýnýn da muadili iken yürekte saklý aydýnlýk gökyüzü ve gök gözlü anneler belki de hurafelerden kaçýþan gerçekler ve pembe yalanlar.

Ýniltiler dinerken.

Ýmgeler yiterken.

Ýtibar kaybeden bir ýþýk ansýzýn rahmet yaðdýrmaya baþlayýp da kýlý kýrk yaran meleklerden yansýyan iyi dileklerle kat çýktýðýmýz gökyüzü ve açýk ara farkla yeryüzünde küçülen suretler ve ýþýyan sevgi nidalarýn solmadýðý bir fecri de en ulvi istikamette katýk yapan hayallerine…

Mademki muhatabýyýz mevsimin, haydi devasa sarkaçlara takýlalým; haydi su küresinde oynaþan sözcüklerin kandilini yakalým; haydi topa tutalým zalimi ve kökünü kazýyalým kötünün sonra da vuku bulan Ýlahi Adalette daha çok kazaným elde edelim hidayetin sancaðýnda bir hutbe iken rahmetin de indinde solsun yaprak yaprak nefsi gölgelerin ve büyüsün o eksen sonra da eksilsin hýrpani düþüþler ve kement atalým taslaðýna yarýnýn sonra da þerh düþelim dündeki yenilgiye ve kazýyalým týrnaklarýmýzla aþkýn mezarýný.

Ölmekse ne gam.

Ölümsüzlükse söz konusu, haþa.

Rahmetin büyütecinde bakiyesi dolan bir metruk düþten de sekelim gerçeklere ve büyüdüðümüz kadar da küçülsün egolarýmýz.

Neþriyatý ölümse aþkýn ve özlemin de karekökü ise susuz geçen mevsimin yaðmura hasreti…

Bir veda madem dillenen.

Bir serenat madem sözlenen sessizlikle.

Hamt ettiðimiz kadar sabrýn sýnýrlarýný zorlayýp erelim de gün ýþýðýna ve güleç yüzlü þahikanýn ve nesli tükenen Ebabil kuþunun da peþine takýlalým, atýl yüreklerden taþan aþkla rahmeti baðdaþtýrýp yanan baðrýna öykülerin çentik atalým ve damýtalý duygularý hýrpani gölgesinden uzaklara kaçýp da nefsin sýnandýðýmýza vakýf bir yerkürede ýþýyan ay olalým ve yýldýz kümesinde somurtan her yüreðe yeniden sunalým umudu.

Mutlak deðerlerin mukayesesi ile maðdur yüreklerin de kesiþtiði o izlekte susalým ve sýðýnalým sessizliðe ve Ýlahi Adalete olan inancýmýzla yolumuzu sabit kýlýp daha çok sevelim daha çok yanalým daha çok analým son nefesimizi verene kadar…