Aslýnda Anlatmak Ýçin Yaþýyoruz Bazen Anlatmak Zor Olsa Da

  Saklý kalan neydi, geriye doðru baktýðýmda? Bir gözyaþýmý tebessüm mü bir vazgeçiþ miydi yaþadýklarým soruyorum kendime! Bir köþe baþýnda karanlýða denk düþen yüreðimin sancýsýnýn feryadýnýn bir izahý açýklamasý var mýydý? Gölgeler üzerime düþerken, yenik düþtüðümün bir ifadesi miydi yoksa, düþ gücümde yenik düþsem de hala rotamýn doðru yolda olduðunun bir iþareti miydi üzerime sinen gölgeler ve karanlýklar? Hala huzurun adresini mütemadiyen ararken, sorguladýðým hayatýmda firar eden yetim imgeler mi endamýný kaybederek yüreðimde nefessiz mi kalýyordu?

   Devasa yüreklerin coþkun sesini ritmini ararken, kör bir noktaya mý yolum düþtü hala kendime sorarak sorguluyorum. Kör noktalarýn coðrafyasýnda dolaþanlar, haliyle þaþý kalýr prensibiyle þaþý bakmamak için, mütemadiyen o bölgeden kaçýyorum, kifayetsiz sözcükler yüreðimde birikmesin diyerekten. Ben kaçtýkça bahar havasý suratýma çiçeklerin kokusuyla yansýrken rahat bir nefes alýyorum.

   Az evvel yolunu kör noktadan kurtaran bir kaptan gibi, geminin rotasýný huzura doðru çeviriyorum. Yüzüme þiirlerin gülümsemeleri yalayarak geçiyor, yüreðimde gülümsemeler mevsiminin çiçeklerini açtýrsýn istiyorum. Yüreðime konan bir kuþ gibi kanatlanarak uçuyorum düþünce ve gerçek verilen gücümle. Yüreðimi titreten korkularýmý sancýlarýmý geride býrakarak, yoluma devam ediyorum. Dün kan kaybýndan ölmek üzere olan benliðim, bugün idrak etmenin canlýlýðýyla bana yol gösteriyor.

  Yolun baþý ve sonu az ilerde varmak nasip olur mu bilinmez, ben varmanýn heyecanýyla yüreðimdeki tüm yaslarý, sonbaharda solan yapraklar gibi yüreðimden atýyorum ve hafifliyorum. Oysa takat getirmek kafa tutacaðým bir hareket deðilken, bugün rotamý bu hareketi yýkmak için huzura doðru sürüyorum. Adýný anmaktan bir gün dahi usanmadýðým huzur, herkes için bir gülümseme iken ben bu gülümsemeleri biriktiriyorum, biraz sonra güvenli sahaya varýnca daðýtmak için. Anlatmak en zoru en iyisi yollara serpmek, kokusuyla gelen geçenlerin ilgisini çekmek daha anlaþýlýr gibi geliyor. Bir elim yaðda balda olmasa da, geçiþtirdiklerimin kazancý her iki elimde deðiþik yaklaþýmlarýmla olacaðýndan eminim. Olanca çok sesliliðimizle, dün hatýrlayamadýklarýmýz neydi telaþýna düþmeden, hesap sorarak bu hengâmeyi aþacaðýmýzý ve sýkýca gönülden sarýlacaðýmýzý da biliyor ve hissediyorum. Aslýnda anlatmak için yaþýyoruz bazen anlatmak zor olsa da hissettirerek anlatmak varmak açýsýndan daha etkili geliyor bana. Bilmem sizler ne dersiniz bu konuda? Geride kalan her þey anlamsýzca iç dünyamýzý aydýnlatmýyorsa, fazla bir alaný içinde barýndýrmýyorsa gerçeði saklayarak, göz önüne çýkarmýyorsa geride kalanlarýn düþ kýrýklýðýnýn peþine düþmeye de hiç gerek, çünkü ömrümüzü dostlarýmýzla, sevgiyle ve mutlulukla bir arada geçireceðimiz zamanlara ihtiyacýmýz var, vesselam, selamlarýmla.

Mehmet Aluç