Hasret çeken gönül derde dayanmaz
Çağırırım Suna’m sesim duyulmaz
Uyan Suna’m uyan derin uykudan
Çektiğim senin elinden
Usandım gurbet elinden
Hiç kimse bilmez halimden
Uyan Suna’m derin uykudan
--------------------------------------------------------------------------
O Dönemde Türkiye’de insanlar yaşları ne olursa olsun gençtiler ve dört gruba
ayrılıyorlardı 1- Ülkücü Genç: Kendilerine Bozkurt diyorlardı- Diğer grup
insanlarsa Faşist derdi onlara. Renkleri griydi. 2- Ak-Genç: Kendilerine şeriatçı diyorlardı.
Diğer insanlara göre yobaz idiler. Renkleri yeşildi. Ne kokar ne bulaşırlardı.
3- Dev-Genç: Kendilerine Devrimci diyorlardı. Diğer insanlara göre komünist
idiler. Renkleri kızıldı çoğunlukla ama sarı olanları da vard 4-Sev-Genç: Sev-Gençtiler o kadar. Hiç bir renkleri yoktu.
Hiç bir idealleri de yoktu. Onlar bukalemun gibi her renge girebiliyorlardı.
Haa bir de nesilleri tükenmek üzere olan bir grup daha vardı ki onlara da
Atatürkçü deniliyordu. Bu kalabalık yığınlar içinde tamamen yok olmamak için
yukarıda belirttiğim ilk üç grup insan topluluğunun birinin yanında sığıntı
olarak yaşamaktaydılar ki ben de bunlardan biriydim ve 1. Grup insanlara daha
yakındım.
Siz şimdi bakmayın her kesin Atatürk’ü yağma Hasan’ın böreği gibi paylaştığına
o dönemlerde On Kasımlarda bile yakalara Atatürk rozetleri yerine başka
rozetler takılırdı.
------------------------------------------------------------
Tarih : 6 Mayıs 1979
Yer: Manavgat
Bendeki de ne cesaretti. Manavgat’ı ortadan ikiye bölen köprünün karşısına
geçecek ve oradan minibüse binerek üç öğrencimle birlikte denize gidecektim.
Sabah sabah gelmişler ve ’ Hocam haydi denize gidelim. ’ Demişlerdi.
Daha bir senelik öğretmendim. Beni abileri gibi görürler ve evime gelir sık sık
çay içer sohbet ederdik öğrencilerimle. Aradaki ilişkiler öğretmen-öğrenci
ilişkisinden çok abi-kardeş ilişkisiydi.Onları kıracağıma kafam kırılsın daha
iyiydi.
Öyle de oldu zaten.
Manavgat Köprüsünün Antalya tarafı grilere yasaktı. Ben gri olarak
biliniyordum. Öğrencilerim de griydi. Gerçi onlar zaman zaman öğretmenlere göre
renk değiştirirlerdi not kapmak için ya neyse... Onların işi daha da zordu.
Biz, boyumuza posumuza bakmadan yasak bölgeye girdik. Oh çok şükür minibüse sağ
salim ulaştık ve yine sağ salim Side’ye vasıl olduk. Yüzdük, güneşlendik,
domates,peynir ekmekten ibaret olan muaazzam ziyafetimizi çektik ve dönüş
yoluna koyulduk. Büyük bir korku içerisinde minibüsten inip köprüye yöneldik.
Kızıllar, köprü üzerindeydi. ’Aha da ayvayı yedik.’ Diye düşünüyoruk. Yürümeye
devam ettik. Çaktırmadan da yan gözle bakıyoruz kızıllara, acaba kalkacaklar mı
oturdukları yerden diye. Kalkmadılar. Önce aralarında fısıldaştılar. Biz onların
önünden geçip hayli uzaklaştıktan sonra arkama döndüm. Baktım biri bizi işaret
ediyor. Olsun varsın bizim alanımıza
girmiştik. Köprünün Alanya tarafı onlara yasaktı.
- Hocam geliyorlar
- Allah Allah akıllarını mı yitirdi bunlar? Buraya nasıl girerler?
- Hocam koşun. İyice yaklaştılar.
- Bu ayakla mı koşacağım? Siz koşun. Yardım çağırın. Bu gün Pazar. Her yer
kapalı diye sokuldular buralara kadar. Çabuk koşun bir iki açık esnaf bulsanız
bile yeter bunları geri püskürtmek için.
Öğrencilerim koştular. Ama ne açık bir esnaf ne de caddede kimsler vardı. Meğer
herkes biliyormuş o günün Deniz Gezmiş, Yusuf Aslan ve Hüseyin İnan’ın idam
edilişlerinin yedinci yıldönümü olduğunu. Biz hariç...
Beş dakika sonra etrafımda öğrencilerim de kalmamıştı. Birden gözümün önünde
müthiş bir ışık belirdi. Sanki güneş benim gözlerimin içinden doğuyordu. Demir
su borusu indi kafamın tam orta yerine önce, dizlerimin tüm dermanını alarak.
İki saniye sürmedi boylu boyunca yere uzanmam. Ardından çivili sopa sırtıma
sırtıma inmeye başladı. Bir daha...bir daha..bir daha..... sonrasını
hatırlamıyorum.....
Halkın Kurtuluşu büyük bir zafer kazanmış ve 6 Mayıs 1972 nin intikamını
almıştı.
Halkın Kurtuluşu, bu zavallı ve ezilen halkı kurtarmıştı benim kanımı akıtarak.
Ama daha da ilginç olanı vardı. Hastanede gözlerimi açtığımda başıma biriken
arkadaşlarım, Manavgat halkından tanıdıklarım ve öğrencilerim bana’ Geçmiş
olsun ’ Diyeceklerine kutluyorlardı. Dava uğruna gazi olmuştum çünkü. ’Ne davası,
hangi dava yahu?’ Demedim. Pisi pisine öleceğimi düşünürken bir kahraman
oluvermiştim. Yüce Rabbim şehitliği nasip etmemişti bana. Çünkü bir Müslüman
evladından esirgediği şehitliği bir gayrimüslim için saklamıştı. Ama olsun
gazilik de az buz bir şey değildi ve ben bunun tadını çıkarmalıydım. Sağolasın
Halkın Kurtuluşu. Sayende kahraman bir gazi oldum.
Günler günleri kovaladı. Bir daha saldırıya uğramayayım diye komşum Mehmet abi
günlerce elde tüfek kulağı seste benim için nöbet tuttu.
Beni fena halde dövenlerden davacı bile olmadım. Hepsi de tespit edilmişti.
Manavgat Lisesinin yıllanmış öğrencileriydi. Hepsi de gariban çiftçi
ailelerinin gariban çocuklarıydı. Yok yok onların bir suçu yoktu. Ben bile üç
beş öğrenci toplayıp ’ İndirin şunu. ’ Desem uğruma cinayet işleyecek bir sürü
beyni benim cebimde olan öğrencim vardı. Onların beyni de kim bilir kimlerin
cebindeydi.
******
Yaz tatili gelmişti.
O günlerde pek çok gıda maddesinin olduğu gibi yemeklik yağın da sıkıntısı
vardı. Her nasılsa bir kamyon dolusu teneke kutuda (15 kiloluk ) yağ gelmişti
Manavgat’a. Herkes gibi ben de hücum ettim ve aldım. Otobüsün bagajına atarak
ver elini İstanbul...12 saat sonra annemin o yumuşacık pamuk ellerini
öpüyordum. Annem ise en az benim gelmeme sevindiği kadar o bir teneke yağa
seviniyordu. Ama kafama ne olmuştu? Bende bir gariplik vardı ama ne?
Abime durumu anlattım ama anneme asla söylemedim. Düştüm filan dedim. Sık sık
düşerek bir yerlerimi kırdığımı bildiği için inandı garibim. Abim ise ’ Bırak
şu öğretmenliği. ’ Dedi ya mümkün mü bırakmak?
Eve gelişimin ertesi günü faküldeden arkadaşım Suna’lara gitmeye karar verdim.
Uzun zamandır tek bir haberini alamamıştım. Şimdi o da evde olmalıydı. Bir
sürpriz yapmalıydım ona. Hem kim bilir belki birlikte en azından bir sinemaya
filan giderdik. ( Yaz günü ? ) Yaaa ne bileyim işte bir şeyler yapardık her
halde. Umut bu.
Bana verdiği adresinden Suna’ların evi kolayca buldum. Hem Bakırköy hiç de
yabancısı olduğum bir yer değildi. Orada daha önce muhtar katipliği yaptığım
için tüm sokakları ezbere bliyordum.
Kapıyı aynen Suna’ya benzeyen bir kız açtı. Sunadan daha yaşlıydı ama.
- Mamaaaaa koş Sami geldi.
Sami mi ? Beni nereden tanıyorlar ki? İlk defa karşılaşıyorum ailesiyle.
Pek de yaşlı olmayan ama hayatın acıları yüzüne adeta yapıştırılmış, esmer bir
kadın nefes nefese geldi hemen.
- Hoş geldin Sami evladım. İçeri buyur.
- Suna’ya bakmıştım teyze. Ben onun fakülteden arkadaşıyım. Hem beni nereden
tanıyorsunuz şaşırdım doğrusu.
Kadıncağız ve Sunanın ablası başladılar göz yaşı dökmeye.
- Gel, gel, içeri buyur. Bu evde seni tanmayan bir Allah’ın kulu yok. Haydi
buyur içeri.
Bu kadar sese Suna’nın mutlaka çıkması lazımdı ortaya ama yoktu.
- Teyzeciğim. Rahatsız etmeyeyim. Suna varsa onunla görüşecektim.
Kadın ’Ah Suna ah. ’ Dedi ve daha şiddetli bir şekilde ağlamaya başladı.
- Gel evladım gel. İçeri gel de anlatayım sana Suna’yı.
Karnıma bir sancı girmeye, yüreğimde bir ezilme duymaya başlamıştım. Kötü
birşeyler olmuştu ama ne?
İçeriye girdik.
Gülvart anne ( Suna’nın annesinin adı buymuş. Gül ,malum Peygamberimizin
kokusunu taşıyan çiçek. Vart ise Ermenicede Gül demekmiş. ‘’Gül+Gül’ yani. Hem
Türkçe hem Ermenice...) Elinde bezlere sarılı ufak bir kutu ile geldi içeri az
sonra.
- Evladım. Metin ol. Suna şimdi Yüce İsa’nın yanında. Rabbim onu bizlerden aldı.
6 Mayıs günü Deniz Gezmiş adına yapılan bir anma toplantısından dönerken
bunların grup ile Ülkücüler çatışmaya girmişler. Suna gruptan kaçamamış. Kısacası
oğlum, kör bir kurşun aldı Sunamızı bizden.
Dünya başıma yıkıldı. Demek ki Manavgat’ta Devrimciler beni devirirken aynı
anda da bizimkiler de Suna’yı devirmişlerdi kara toprağın üzerine. Yüce Rabbim
benden esirgediği şehitliği(!) bir Ermeni kızına nasip etmişti. Ama hepsi keşke
bu kadar olsaydı.
Gülvart anne benim gözyaşlarım içinde, elideki kutuyu açtı. İçinden bir hatıra
defteri çıkardı. Defterin ortasındaki fotoğrafı uzattı önce bana. Ben, Suna ve
fakülteden bir kaç arkadaş vardı o fotoğrafta. Yarısı komünist, yarısı
faşistlerden oluşan bir grup...İki tane de Şeriatçı vardı ama fakülte kuralları
mucibince(!) herkes Ülkücü olmak zorundaydı. Aksi düşünülemezdi o yıllarda
İstanbul Üniversitesi Edebiyat Fakültesinde.Hele de bölümünüz Tarih ise..Tabii
ki amacınız sadece okumak ise.
Benim resmim kalemle bir daire içine
alınmıştı.
Daha sonra Gülvart anne defterin bir sayfasını açtı.
- Al oku..
Okudum. Şunlar yazıyordu:
‘’Sami.
Diğer faşistlere hiç benzemiyor. Çok farklı biri. Ona karşı açıklayamadığım
şeyler var içimde. Seviyor olabilirim. Ama imkansız. Bu fikri kafamdan
atmalıyım. Hem o katı bir Müslüman, ben ise Ermeniyim. Olmaz...Olamaz.... Keşke
her şey çok farklı olsaydı.’’
Artık dayanamadım. Kaç saat ya da kaç dakika, belki de bir asır sonra
uyandığımda Gülvart anne ve Suzan ( Suna’nın ablası ) kolonya ile şakaklarımı
ve bileklerimi ovmaktaydılar.
- Bu fotoğrafı ve defteri bana verebilir misiniz?
- Kusura bakma evladım. Canımı iste onları isteme benden.
- Peki o zaman. Sizden bir ricada bulunabilir miyim?
- Buyur evladım.
- Sizi bir kez daha ziyarete gelebilir miyim?
- Ne zaman istersen evladim.
Hemen oradan çıktım ve Ayvansaray’daki o 150 yıllık ahşap binaya yani Eyüp
merkezden sonra sonra yine Eyüp’ün semtlerinden biri olan Ayvaansaray’daki
evimize koştum( Koştum dememe bakmayın bu topal bacakla nereye koşuyorsun? ) Annemin
’ Ne oluyor oğlum nedir bu telaşın. Hem neden ağlıyorsun böyle? ’ Sorusuna hiç
bir cevap vermeden Manavgat’tan getirdiğim valizimi açtım. İçindeki eski
günlüğümü kaptığım gibi tekrar Bakırköy’e doğru yol almaya başladım. Akşam
ezanı çoktan okunmuştu.
- Teyze ben yine geldim.
- Buyur evladım sefalar getirdin. Gel içeri..
- Teyze ben sana bir şey getirdim. Yalnız bu arada akşam namazım kaçıyor.
Müsaade ederseniz burada kılabilir miyim?
- Ne demek evladim. Tabii ki.
Suzan’a seslendi
- Suziiiii Sami Bey’e bir seccade getir.
Seccade mi? Bir ermeninin evinde seccade?
Anlamıştı Gülvart anne.
- Gelen Müslüman komşular için.
Ben akşam namazını kılarken Gülvart anne göz yaşları içinde benim defterimdeki
şu satırları okuyordu:
‘’Suna...
Diğer komünistlere hiç benzemiyor. Çok farklı biri. O kadar güzel ki her zaman
aklıma ’ Koklamaya kıyamam/ Benim güzel manolyam şarkısını getiriyor. Ona
sırılsıklam aşığım. Ama imkansız. Benim gibi bir topalı ne yapsın. Ayrıca
sağlam olsam da olmaz. Bir Müslümana kız verir mi hiç bir Ermeni aile? Olmaz,
Olamaz. Aklımdan silmeliyim.
Silemedim be Suna. Silemedim işte ne yapayım silemedim.