1978 Yýlýydý. Her gün kelle koltukta ve nereden geleceði belli olmayan bir serseri kurþunla hiç yoluna ölmek korkusuyla tam dört sene, hiç aksatmadan, boykot ve iþgaller ile resmi ve dini bayram tatilleri dýþýnda açýk olabilen okulumu, yani Ýstanbul Üniversitesi Edebiyat Fakültesi Tarih Bölümünü bitirmiþtim. Hem de liseyi matematik ve fizik dersi yüzünden beþ senede bitiren ben, Fakültede derece yapmýþtým. Yeniçað bölümünde benden daha yüksek not alarak mezun olan yoktu.Aslýnda bilseydim sadece okulu bitirmek için yeterli notu almanýn kafi olduðunu; bilseydim ileride bir takým koltuklarý doldurmak için ille de çok çalýþkan, derece yapmýþ olmak gibi özelliklerin yetmediðini yine de o kadar çalýþýr mýydým? Çalýþýrdým sanýrým. Çünkü Ýski de sayaç okuma memuru olarak çalýþan abimin eline bakýyordum Beni okutabilmek için ayaðýna ayakkabý, sýrtýna palto alamayan abimin, ’ Bu benim kardeþim, kendisi üniversiteye gidiyor ’ diye arkadaþlarýna ve dostlarýna hava atan, gözlerime baktýkça gözlerinin içi parlayan abimin...

Evet okulum bitmiþti nihayet. Evde bayram coþkusu yaþanýyordu. Eyüp ilçesi Piyerloti Kahvesine çok yakýn iki göz, kiracýsý olduðumuz kontrplak çatýlý gecekonduda bayram vardý. Bu evden bir öðretmen çýkacaktý. Biri Ýski de memur diðer ikisi mermer fabrikasýnda ciðerlerine mermer tozu çekerek çalýþan kardeþlerin dördüncüsü okumuþ adam(!)olmuþtu.

Öðretmenlik baþvurusu için tüm evraklarý tamamladým. Sýra ’ Yurdun her yerinde görev yapabilir’ raporuna gelmiþti. Taksim Ýlk yardým Hastanesinden alabilirdik kolaylýkla. Çünkü oranýn baþtabibi abimlerin kurumun doktoruydu. Ama umduðumuzu bulamadýk maalesef. O raporu alamadým ayaðým sakat olduðu için.Raporu Alamayýnca da öðretmenlik hayallerim suya düþmüþtü.

Yapýlacak tek þey vardý. O sýrada Ýstanbul Defterdarlýðýnýn açtýðý memurluk sýnavýna baþ vurmak. Onu yaptým ben de ve Sirkeci Gider Vergi Dairesinde memur olarak iþe baþladým bir hafta sonra. Ama aklým hep öðretmenlikteydi.

Öðle yemeklerini hep dýþarýda çay-simit türünden þeylerle atlatýrdým. O gün nasýl olduysa ben de Defterdarlýðýn yemekhanesine gittim. Bir de ne görsem iyi: Fakülteden arkadaþým Suna da orada. O da memur benim gibi. Ama o farklý. Raporunu filan halletmiþ, öðretmenlik için tayin kuralarýný bekliyor. Aradaki zamanda da biraz para kazanmak için girmiþ bu sýnavlara ve kazanarak memur olmuþ.

- Oooo Sami merhaba.. Nasýlsýn ne iþin var senin buralarda.
- Sorma be Suna. Bundan sonra artýk hep buradayýz.
- Neden, bir iki ay sonra öðretmeniz oluuum. Ne iþimiz var bu evrak yýðýnlarýnýn arasýnda
- Sen öðretmensin ben deðil?
- Allah Allah neden?

Her þeyi anlattým Suna’ya

- Ya bak Sami ne diyeceðim. Benim Haydarpaþa Numune Hastenesinde bir hemþire arkadaþ var. Þimdi sen hiç müracaat etmemiþ gibi yeniden müracaat et. O arkadaþýn da yardýmýyla evelallah alýrýz o raporu sana
- Olur mu ki
- Bir deneyelim. Hem ne kaybederiz ki?
- Haklýsýn be Suna ne kaybederiz ki

Bir Ermeni kýzý olan arkadaþým Suna ( Bunu özellikle yazdým. Ýnsanlýk denilen mefhumun din, dil, ýrk, cinsiyetle bir alakasý olmadýðýný vurgulamak için ) yeni bir umut ýþýðý yakmýþtý benim için.

Ertesi gün Suna da ben de üç gün izin aldýk kurumlarýmýzdan. Birlikte Haydarpaþa Numune Hastanesine geldik. Bahsi geçen hemþireyi bulduk.Kýzcaðýz aldý eline heyet kaðýdýný odalara dalýyor imzayý alýp çýkýyor. Tüm poliklinikler tamam. Sýra asabiyede. ’ Ýnþallah asabiyenin asýl doktoru yoktur. O Amerika’daydý. Gelmiþse iþiniz zor ’ dedi. kapýyý týklattý. ’ Giiirrrr ’ sesiyle kafasýný içeri uzatýrken bize döndü ve ’ Eyvah ’dedi.

Amerikadaki asabiyeci dönmek için beni beklemiþ anlaþýlan. Adam beni çaðýrdý içeriye. ’Ýleri yürü, geri yürü, tek ayak üstünde dur’ filan derken yarým saat uðraþtý benimle ve tamam çýk dedi. Az sonra hemþire haným da çýktý. ’Öðleden sonra raporun yazýlacak þimdi isterseniz gidin öðleden sonra gelirsiniz’ dedi

Suna ile hastane bahçesine çýktýk ve öðleden sonra denilen o bir asýrý beklemeye baþladýk.

Bir kaç asýr sonra öðleden sonra oldu . Heyet kapýsý önünde bekliyorum. Hemþire haným elinde bir kaðýtla çýktý odadan. yandaki camlý bölmeli odaya girdi. Biz de tabii ki. Oradaki memurelere ’ Bu belgenin altýna ’ Yurdun her tarafýnda görev yapabilir yazýlacak ’ dedi. Aman Allah’ým kalbim duracak sanki. Memure kýz hemen yazdý denilen ibareyi.

Aman Ya Rabbim! Öðretmen oluyordum.

Sonra yine içeri girdi hemþire arkadaþýmýz, o belgeyi tüm doktorlara imzalatmak için. Ohhhh beeee...

Olamazzz. Yine mi asabiyeci? Taksim ilk Yardýmda da asabiyeciydi raporu verdirtmeyen.

- Kýzým sen Angut musun? Ben sana ne dedim ha ne dedim? Bu rapora ’ Yurdun her tarafýnda görev yapabilir ’ yazsýnlar mý dedim? Aþýk mýsýn ne b.k sun? Hemen yenisini yazdýr. Ben nasýl dediysem. Senin tanýdýðýnmýþ tamam da biz de okka altýna girmeyelim onun bunun herifi için
- Özür dilerim hocam.

Hemþire aðlamaklý çýktý dýþarýya. Ben ondan da aðlamaklý. Ve rapor yeniden yazýldý.Týbbi ifadelerden arýndýrýlmýþ hali þu:

‘’SOL BACAÐI ÇOCUK FELÇLÝDÝR. DURUMU YASALARA UYDUÐU TAKDÝRDE ÖÐRETMENLÝK YAPABÝLÝR’’ ’

Yasalar mý? Ýyi ama O yasalar ayaðý sakat olanlar yurdun her tarafýnda öðretmenlik yapamaz diyor. ( O günün þartlarýnda öyleydi. Þimdi nasýl bilmiyorum. )

Üzgün, kýrgýn aldýk elimize raporu ver elini Ýstanbul Ýl Milli Eðitim Müdürlüðü. Diðer evraklarla birlikte bir zarfa koyduk ve Ankara’ya postaladýk. Böyle bir raporla öðretmen olmam mümkün deðil ya yine de yüzde bir de olsa ihtimal, deðerlendirmek lazým. Hem Allah’a þükür bir iþim var. Aç deðilim açýk deðilim.

- Samiii çok mu üzüldün?
- Yok Be Suna ne üzüleceðim. Allah'a þükür bir iþim var. Maaþým var. Hayalallerim vergi memuru olmak deðildi ama n'aapalým nasip.
- Aðlýyorsun ama
- Ne aðlamasý ya gözüme toz kaçtý.
- Kusura bakma yemedim. Haydi gel bir kahve içelim. Bendensin.

Of anasýný satayým offff. Ne kahvesi ya þöyle doya doya zil-zurna sarhoþ olmak istiyorum. Yanýmda Suna olmasa uzanacaðým Sultan Ahmet Meydanýnýn çimlerine vuracaðým þiþenin dibine dibine ya, Suna yanýmda. Ayrýca içki nasýl içilir onu da bilmiyorum. Pardon, babamdan çok gördüm ya , ondan her halde nefret ediyorum.

Ah be Suna. Sen ne güzel bir kýzsýn böyle. Fakülte yýllarýnda bizimkiler seni zorla yürüyüþe alýnca bana gelmiþtin hani ’ Sami biliyorum sen bizden deðilsin ama iyi bir insansýn . Ötekilere benzemiyorsun. Þimdi bizimkiler beni, sizinkilerin yürüyüþünde görürlerse canýma okurlar. Bana yardým et. ’ Demiþtin. Ben de ’ Gel benimle deyip senin elinden tutmuþ ve bizimkilere ’ Arkadaþlar !  Benim ayaðým sakat gördüðünüz gibi.Yürüyüþe devam edemeyeceðim. Bu da teyzemin kýzý. Onu da yalnýz býrakamam. Bize müsaade.’ Deyip o yürüyüþten sýyýrmýþtým seni. O gün ben senin elinden tutmuþtum. Bu gün de sen benim. Zaten bir daha da hiç el ele tutuþamadýk .

DEVAM EDECEK