Toprağımdan kopartıldım,

Yurtsuz köklerimle devrildim olduğum yere

Kırılırken dallarım, öldürüldü tüm umutlarım

Kuşatıldığım tüm cephelerde burçlarımdan indirildi bayraklarım

Elimden alınırken hayatım;

Küçüldüm!

Gölgeler büyüdü!

Ölü düşlerimin mezarları büyüdü!

Küçüldüm!



Yürek yüküm ağırdı
Dokunsalar ağlayacaktım

Dokundular!

Gözyaşlarımdan nehirler yapıp,
Üzerine köprüler kurdular

Sonra..

Sonram da;
 
Koca bir hiçlik taktılar boğazıma.

İnfazımı senelere bölüp
Yavaş yavaş kestiler nefesimi
Kanardağ yaptılar yaralarımdan
Kanattılar ama durmadılar


Evrildi acılar hep;

Aynı acılarla, başka açılardan vurdular!

Yalnızlığım akıyor göğsüme
Sesimi koyacak yer yoktu kimsenin kalbinde

Kör bir kurşunun beynimi dağıtmasını diledim günlerce

Ölürsem köklerim de ölür benimle

Yurtsuzluğum acıtmaz

Yaşarken ömrüme menedilen mutluluk için

Avunmaz gönlüm bir daha 

Bir tren geçse önümden,

Yıldızların ipleri kopup düşseler üzerime

Süslense gelincikler benim için

Ayın şavkı vursa yüzüme

Dört mevsim tekrar tekrar kışı yaşamak yerine

Öldürülmüşlüğüm kadar değil

Artık öldüğüm kadar üşüsem.

TuğbA TOPAL

( Artık Öldüğüm Kadar Üşüsem başlıklı yazı Tuğba Topal tarafından 10.02.2020 tarihinde sitemize eklenmiştir. Sitemizde yayınlanan eserlerin hukuki sorumluluğu , kullanılan materyaller ve yazının içeriği yazarlarına aittir.İzin alınmadan kaynak gösterilse bile sayfamızdaki eserler başka yerde yayınlanamaz. Eserlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur. )
Okuduğunuz Yazının Site Kurallarını İhlal Ettiğini Düşünüyorsanız, Site Yönetimine Bildirmek İçin Tıklayınız.