“Ýlk, cümlelerine âþýk oldum.” dediðinde bunu anlayamamýþtým.

Bir insaný kelimelerinden sever misiniz?

Kurduðu cümlelerden.

Oluþturduðu dizelerden.

Tuttum sesinden öptüm diyebilir misiniz birine?

Kalp telini titreten bir mýzraptýr söz.

Çýktýðý dudaktan niþan aldýðý kalbe deðen oktur.

Belki de bu yüzdendir þairlerin çok sevmesi ve bir o kadar sevilmesi.

Kalbe deðen sözlerin mimarlarýdýr onlar.

Güzellikler diyarýnýn prensleridir.

Naçizane cümlelerim birer cam kýrýðý gibi deðdiði kalpleri lime lime yapýyordu. Muhatap olan herkes can kesiði oluyordu. Öyle bir kesik ki hem de dikiþ tutmuyordu.  Dize dize paramparça oluyordum. Satýr satýr dökülüyordum. Ve þiirimden aþk damlýyordu deðdiði yüreklerden bulaþan, aþk kokuyordu hüzne bandýrýlmýþ bir þekilde. Hüzün benim iki gözümdür ve ettiðim iki sözden biridir. Hüzne meyyal satýrlarým var, müntehir dizlerim isyankâr kelimelerim var. Ve ipe sapa gelmez sesleniþlerim. Yýlký atlar gibi dolanýyorum hayaller ülkesinin yabanýnda. Bir yanýmý rüzgâra vermiþim asi ve sert, diðer yanýmý duvara dayamýþým terki terk ve ürkek…

Þiirle yürekleri jiletliyorum. Derin bir kesik… Ve sonsuz bir acý. Tesiri kendinde saklý, bir top gül tomurcuðu… Açtý mý etrafý misk bahçesine çevirir. Kanadý mý iflah olmaz bir aþka salar herkesi. Ýyileþmez bir hastalýða sebep olur. Yüreði kesiklerin sesi, avazý çýktýðý kadar suskun olanlarýn…

Ey benim sevdalý bir o kadar da yaralý yârim! Baþý belalý, aklý havalý, kalbi okkalý yârim. Sözlerin büyülü olduðunu biliyordum ve þairlerin de büyücüler olduðunu düþünüyordum. Söz büyücüleri… Ama kendimi hiç de öyle gördüðümü söyleyemezdim. Kalbe tesir eden oklarýn benim söz yayýmdan çýktýðýný duymak bir nevi evladýnýn mürüvvetini gören ebeveyn mutluluðuna sevk etti beni. Çocukça bir sevince… Ah benim kalem tutam tutan güzelim ellerim. Ve o ellere ulaþamadýðý ve asla ulaþamayacaðý dünyalarý getirip avucunun içine koyan güzel kalbim. Ne kadar mesut olduðumu anlamanýz için annesinden uzak kalan ve yýllar sonra ona kavuþan bir çocuðun gözüyle bakýn bana derim.

Söz dizimim kalbimin zikriydi bence. Kalbimin bir nevi tespihi… Gökteki yýldýzlarýn nizamýncaydý güya cümlelerim, kar tanelerinin muntazam yere düþüþüyle… Bir ahýn içinde saklý olan dumandým yok yok kahýrdým misliyle. Bir gülün solgunluðuydum, bir güneþin karanlýðý… Suyun en dibinde istiridye arayan dalgýçlara benzediðimi ve en güzel ve en iri incilerin okyanusun en dibinde saklý olduðunu, benim de bir nevi istiridye avcýsý olduðumu onun sayesinde anladým. Bir daha iflah olmadý dizelerim. Susmadý dili kalbimin. Bilseniz ne denli yorgunum. Ne deni münzeviyim. Ah benim çile bakýmýndan mümbit ömrüm, gözyaþý bakýmýndan yaðýþlý gönlüm.

Söz ülkesinin medarý iftiharý, kalp dünyasýnýn serdarý… Söze hükmeden kalbe hükmeder. Söze diþ geçiren herkese diþ geçirir. Þair kalplerin fatihidir, komutan ülkelerin…  Rikkat ve dikkat en bariz vasfýydý kalem erbabýnýn. Kader ve keder de diye ekledim acizane. Sonra sayfalar boyu sustum.

“Ýlk, cümlelerine âþýk oldum.” Kalbe düþen ilk yaðmur damlasýydý. Filizlenen bir buðday tohumuydu kalplerde. Akýllarda kayýp bir fikirdi. Dillerde saklý bir hikâyeydi. Gönle isabet eden ilk söz aðrýsýydý.  Ve ben þairin dediði gibiydim yani yürek iþçisi…