‘’…Rasyonel öðede de hüzün arayan bir þair.

Yarýn ne olacak? Yapar, yapmaz.

Bu güne dek yazdýklarý yeter bence.

Daha ne diyeyim…

Zarý atýyorum.’’

(Cemal Süreya)

Mevsimin kabuðunu soydum ve kocaman çekirdeðinin içine g/izlendim.

Avurdu çökük geceye iliþtim sonra ve pencereme konan laneti gizledi gece.

Bir mahzun gülüþtü bahþedilen, ivedilikle sorguladýðým þecerem ve sarý benizli ahkâmlarda sektim, sevdim elimden geldiðince devasa yüreðin boyutsuzluðunda kibriti çaktým akabinde çaktýðým selam ve müfreze yalnýzlýðýma kir bulaþmasýn diye örtündüm aþkla, rehavetle ve inançla…

Günü b/öldüm hecelere; heceleri yuvarladým aðzýmda sonra da ondalýk hanesinde yüreðimin derin bir tevazu yüklendim: aþký nakþeden günden soyutlandým ve sundum içimdeki mazereti.

Yoklamada yok çektim.

Yokluða rest çektim.

Varlýðýma sükûn ekledim ve aþka yükleme yaptý nifaklar, çalý süpürgesine bindim gezdim þehri þöyle bir ve þehla gözlerinde kývancýn bir ýslýk tutturdum gecenin pervazýnda.

Uðursuzluk addedilen ne ise ve sustum sakilce, esefle dilendim aþký evrenden ve evrenin çürük kaportasýnda bir bina inþa ettim ne de olsa bineði idim mazinin ve soyutlanan varlýðýmýn nüvesinde doðdum ansýzýn ve iþte þah damarýmdan yakýn ve tüm kâfirlerin dumura uðradýðý o müþkülpesentlikle hazanýn, diktim kopuk düðmelerimi ve dikti baþým: hem asi hem isyankâr lakin nefreti pelesenk edenlerdi merceðime yatýrdýðým belki de bir yatýr nezdinde sabrý ve þükrü katýk bildiðim.

Gölgeme dadandý börtü böcek ve hürmet ettim her birine yaratýlana duyduðum aþkla ben de karýþtým evrende saklý gizeme ve görünmezliðimi þerh düþtüm imgelem gücünde bir depremdi sarsýldýðým ve devinen mabedimde aþka ve hayata kazýk kaktýðým…

Solumda yorgun bir nota.

Saðýmda Besmele.

Evrende saklý çetele ve nur yüzlü annem.

Rahmet isteyen kim ise saklýydý duasýnda annemin ve kebir defterimde, bir sýfýra denk düþüp de anneme sýðýndýðým Rabbimden sonra aþkýn kayýþý ile evrene sýký sýký yapýþtýðým.

Lades, diyen güncem lakin ýraktým gezegenden.

Gezgin ruhumda bir seyyah yürek ki makberin hürmetine sakýndýðým gözümü o pencere elbet kimselerin göremediði Rabbim ile arama kimselerin giremediði kalp gözü.

Mukozamda saklý hidayet.

Tenimde durgun bir mavi kem gözlerden arýndýðým nice sure, aksinde hüznün yüzüme vuran aksi ömrün…

Göðün kanatlarýna kondum sonra.

Kanatlarýmda dokundu bir bir çiy taneleri.

Çið çið birbirini yiyen insan denen bilinmez lakin nefsimi öldürmüþtüm ben daha yolun da çok baþýnda.

Arþa çýktý avazýmla sakýndýðým aþkým.

Aþkýmla azýnlýk olsam da Rabbime kavuþmam an meselesi idi: dürtümde saklý pervasýz bir sevgi ve boþ vermiþlik elbet kaderime razý kederime doygun, laneti öteleyen nice dua aþký kapýþ kapýþ sürdüðüm duvarlarda saklý gizem.

Bir manivela.

Bir tümce.

Ne miydim öncesinde?

Bir fakir kul ki aþký örseleyen evrene bakan þaþkýn þaþkýn arzý endam eden yaþam reçetem bir nebze de olsa huzur dilediðim bir semazen yürek ki aþkýn latif esintisinde nakþeden doðaüstü bir ritim her nasýlsa kulaklarýmý pompalayan ve þerh düþen düzen ne de olsa düzmece imgelerdi yüreðe pervane.

Bir tebessüm hýçkýran.

Yaðmaya niyetli dolu.

Boþa koyup da dolmayan, doludan taþmayý farz bilen aksinde ruhumun faziletli bir özlem asla da tutacaðým deðildi hani o kýzgýn maþa elbet aþkýn ateþinde dönenen varlýðým kepaze yalnýzlýðýma da ortak çýkan þu sefil kalem elbet nazarýmda bir seyyah gölge varlýðýmý da tamamlayan imge imge.

Saf tuttuðum muðlak yargýlar lakin gövdemde sayýsýz kurþun deliði az evvel sýktým sonunu tam da yüreðine þiirin.

Þimdi mevsim gibi dengesiz ve savruk…

Nisan’a yaðdýrdýðým saçmalarla ruhumu kýstas bildiðim gençlik reçetem: elbet doðamda saklý sevginin kademeleri sancýlandýðým her gece doðan da bir yergi sadece kendimi taþladýðým ve tüm insanlýða uzattýðým ekmek- lokmasýna can kurban- rahmete âþýk taþkýn mizacýmla bir rahle ki uzamýnda ömrün, kanaviçe desenli bir rahmet bilfiil ölümü koklayan bir böcek gibi yana yakýla yarýna çýkmakla iþtigal þu sefil gövdem varsýn altýnda kalayým yýkýlan binanýn ki ruhum hepten özgür ve seyyah telaffuzu güç olsa da ölümle haþýr neþir güncemde yýrtýk bir resim belki de ödediðim bedellerin öncüsü bir tevafuk nasýl ki ýskartaya çýkacak bunca hasret ve bilinmez elbet vuku bulacak ki bir metanet, taþkýn denizlerin suyuna kapýlmakla özdeþ bir manivela göðün da yüklendiði bunca gizem sonsuzluða biat bir hürmetle uzak durmaksa lanete ve iblise, melek kanatlarýnda ömrün tevazu yüklendiðim bir sessizlik ne de olsa aþkýn baþ þehri yaþattýðým bu duygu indinde peyda olan yetimliðime de nazire ettiðim ömrün goncasý yarýna açmayý umduðum bir gülün da nakþý adýmla müsemma bir yürek sesi ki yok fazlasý olsa da eksiði hoyrat mizacýmla kýyama durduðum tüm gücümle.

‘’…Rasyonel öðede de hüzün arayan bir þair.

Yarýn ne olacak? Yapar, yapmaz.

Bu güne dek yazdýklarý yeter bence.

Daha ne diyeyim…

Zarý atýyorum.’’

(Cemal Süreya)

Mevsimin kabuðunu soydum ve kocaman çekirdeðinin içine g/izlendim.

Avurdu çökük geceye iliþtim sonra ve pencereme konan laneti gizledi gece.

Bir mahzun gülüþtü bahþedilen, ivedilikle sorguladýðým þecerem ve sarý benizli ahkâmlarda sektim, sevdim elimden geldiðince devasa yüreðin boyutsuzluðunda kibriti çaktým akabinde çaktýðým selam ve müfreze yalnýzlýðýma kir bulaþmasýn diye örtündüm aþkla, rehavetle ve inançla…

Günü b/öldüm hecelere; heceleri yuvarladým aðzýmda sonra da ondalýk hanesinde yüreðimin derin bir tevazu yüklendim: aþký nakþeden günden soyutlandým ve sundum içimdeki mazereti.

Yoklamada yok çektim.

Yokluða rest çektim.

Varlýðýma sükûn ekledim ve aþka yükleme yaptý nifaklar, çalý süpürgesine bindim gezdim þehri þöyle bir ve þehla gözlerinde kývancýn bir ýslýk tutturdum gecenin pervazýnda.

Uðursuzluk addedilen ne ise ve sustum sakilce, esefle dilendim aþký evrenden ve evrenin çürük kaportasýnda bir bina inþa ettim ne de olsa bineði idim mazinin ve soyutlanan varlýðýmýn nüvesinde doðdum ansýzýn ve iþte þah damarýmdan yakýn ve tüm kâfirlerin dumura uðradýðý o müþkülpesentlikle hazanýn, diktim kopuk düðmelerimi ve dikti baþým: hem asi hem isyankâr lakin nefreti pelesenk edenlerdi merceðime yatýrdýðým belki de bir yatýr nezdinde sabrý ve þükrü katýk bildiðim.

Gölgeme dadandý börtü böcek ve hürmet ettim her birine yaratýlana duyduðum aþkla ben de karýþtým evrende saklý gizeme ve görünmezliðimi þerh düþtüm imgelem gücünde bir depremdi sarsýldýðým ve devinen mabedimde aþka ve hayata kazýk kaktýðým…

Solumda yorgun bir nota.

Saðýmda Besmele.

Evrende saklý çetele ve nur yüzlü annem.

Rahmet isteyen kim ise saklýydý duasýnda annemin ve kebir defterimde, bir sýfýra denk düþüp de anneme sýðýndýðým Rabbimden sonra aþkýn kayýþý ile evrene sýký sýký yapýþtýðým.

Lades, diyen güncem lakin ýraktým gezegenden.

Gezgin ruhumda bir seyyah yürek ki makberin hürmetine sakýndýðým gözümü o pencere elbet kimselerin göremediði Rabbim ile arama kimselerin giremediði kalp gözü.

Mukozamda saklý hidayet.

Tenimde durgun bir mavi kem gözlerden arýndýðým nice sure, aksinde hüznün yüzüme vuran aksi ömrün…

Göðün kanatlarýna kondum sonra.

Kanatlarýmda dokundu bir bir çiy taneleri.

Çið çið birbirini yiyen insan denen bilinmez lakin nefsimi öldürmüþtüm ben daha yolun da çok baþýnda.

Arþa çýktý avazýmla sakýndýðým aþkým.

Aþkýmla azýnlýk olsam da Rabbime kavuþmam an meselesi idi: dürtümde saklý pervasýz bir sevgi ve boþ vermiþlik elbet kaderime razý kederime doygun, laneti öteleyen nice dua aþký kapýþ kapýþ sürdüðüm duvarlarda saklý gizem.

Bir manivela.

Bir tümce.

Ne miydim öncesinde?

Bir fakir kul ki aþký örseleyen evrene bakan þaþkýn þaþkýn arzý endam eden yaþam reçetem bir nebze de olsa huzur dilediðim bir semazen yürek ki aþkýn latif esintisinde nakþeden doðaüstü bir ritim her nasýlsa kulaklarýmý pompalayan ve þerh düþen düzen ne de olsa düzmece imgelerdi yüreðe pervane.

Bir tebessüm hýçkýran.

Yaðmaya niyetli dolu.

Boþa koyup da dolmayan, doludan taþmayý farz bilen aksinde ruhumun faziletli bir özlem asla da tutacaðým deðildi hani o kýzgýn maþa elbet aþkýn ateþinde dönenen varlýðým kepaze yalnýzlýðýma da ortak çýkan þu sefil kalem elbet nazarýmda bir seyyah gölge varlýðýmý da tamamlayan imge imge.

Saf tuttuðum muðlak yargýlar lakin gövdemde sayýsýz kurþun deliði az evvel sýktým sonunu tam da yüreðine þiirin.

Þimdi mevsim gibi dengesiz ve savruk…

Nisan’a yaðdýrdýðým saçmalarla ruhumu kýstas bildiðim gençlik reçetem: elbet doðamda saklý sevginin kademeleri sancýlandýðým her gece doðan da bir yergi sadece kendimi taþladýðým ve tüm insanlýða uzattýðým ekmek- lokmasýna can kurban- rahmete âþýk taþkýn mizacýmla bir rahle ki uzamýnda ömrün, kanaviçe desenli bir rahmet bilfiil ölümü koklayan bir böcek gibi yana yakýla yarýna çýkmakla iþtigal þu sefil gövdem varsýn altýnda kalayým yýkýlan binanýn ki ruhum hepten özgür ve seyyah telaffuzu güç olsa da ölümle haþýr neþir güncemde yýrtýk bir resim belki de ödediðim bedellerin öncüsü bir tevafuk nasýl ki ýskartaya çýkacak bunca hasret ve bilinmez elbet vuku bulacak ki bir metanet, taþkýn denizlerin suyuna kapýlmakla özdeþ bir manivela göðün da yüklendiði bunca gizem sonsuzluða biat bir hürmetle uzak durmaksa lanete ve iblise, melek kanatlarýnda ömrün tevazu yüklendiðim bir sessizlik ne de olsa aþkýn baþ þehri yaþattýðým bu duygu indinde peyda olan yetimliðime de nazire ettiðim ömrün goncasý yarýna açmayý umduðum bir gülün da nakþý adýmla müsemma bir yürek sesi ki yok fazlasý olsa da eksiði hoyrat mizacýmla kýyama durduðum tüm gücümle.