…

Nihal’in Keþanlý ile sözlenme videosunu almýþ, bir anda kendini ihanete uðramýþ olarak hissetmiþti. Nihal’in ‘Seni seviyorum” sözleri nerede kalmýþtý? Onun bu durumunu ihanet olarak yorumlamýþtý. Ýhanetin telafisi, kahpeliðin bahanesi olur muydu?

Baþýboþ bir rüzgâr gibi geçerken þehrin sokaklarýndan bir yapraðý bile incitmiþliði yoktu. Savaþta insan hayatta kalmak için çýrpýnýrken, yaþarken de hayatta savaþmaktan bir türlü kurtulamýyordu. Aynaya baktý. Nerdeyse aynadaki adamý tanýmayacaktý.

O gün, gün boyu odasýna kapanmýþ ve odadan bile dýþarý çýkmamýþtý. Gecenin iskelesine yaþanýp, kendi yalnýzlýðý ile baþ baþa kalmayý tercih etmiþti. Karanlýðýn bile kendine göre bir endamý vardý. Yüreðinin içindeki fýrtýnaya söz geçirebilseydi, acýlarý ve aldanýþlarý belki biraz hafifleyecekti. Ýstese de, istemese de külde ateþin, ateþte küllerin izi kalýyordu. Ýnsan aklýný yitirdiði için deðil de, kalbinin ritmini yitirdiði için deliriyordu. Aklýnýn kibri ile kalbinin alçak gönüllülüðü ezeli rekabetini sürdürmeye devam ediyordu.  Yemeðe inmemiþ, getirilen yemeði bile yememiþti.

Ne kýzlarýn, ne de yaþlý adamýn çaðrýsýna cevap vermemiþ, bir süre hýrsýndan aðlamýþtý. Yaþlý adam ve kýzlarý bir ‘Ne oldu? Neler oluyor? Diye korkuya kapýlmýþlardý. Mezarlýklar suskun olsa da, ölüm hükmünü icra ediyordu. Korku ve umut bu topraðýn en yaman açan çiçekleriydi.

Kadýn veya erkek olmak belki bir ayrýntýydý, ama þeytan da bu ayrýntýda gizliydi. Evdekilere haber bile vermeden bir süre ortalýktan kaybolmuþtu. Þehrin yanaklarýndan hüzünlü vapurlar kalksa da, dalgalarýn hýçkýrýk bozuðu dudaklarý ýslansa da, gelecek için çatlayacak aný bekleyen bir ümit tohumu gibiydi. Bir hayalin cilvesiyle bir kalbin zirvesine çýksa da, anonim yalnýzlýklardan kurtulamýyordu. Onu severken, kendini de sevmeyi öðreniyordu. Bir parmaðýn bile, bir yüzük taþýndan daha deðersiz olduðu dünyada el ele tutuþmanýn ne anlamý olabilirdi ki!

Ýnsanýn doðal olmadýðý bir coðrafyada, hangi dert ve çile daha deðerli olabilirdi ki?  Daha çok elektronik mesaj, daha çok yalnýzlýk çaðýna giriþ yapmak, kýyamet denen þey bir duygusal kýsa devreden ibaret deðil miydi? Ayrýlýðýn baþ tacý,  hüznün sultan edildiði, yalnýzlýðýn bir yaþam biçimi haline geldiði dünyada, insanlar yaþanan duygusal soykýrýmlara duyarsýz kalabiliyordu.

Bir yazarýn; ‘Bir aþkýn kaderini ayrýlýk belirlemez, kederin aþký belirler’ sözlerinin ayaklarý havada kalýyordu. O avuçlarýnýn arasýndan kayýp gitse de, hayatýn ayaklarýnýn arasýndan kayýp gitmesine izin vermeyecekti.

Hiç alýþýk olmadýðý bir yalnýzlýkla, gölgesini þehrin kaldýrýmlarýnda gezdirip durdu. Olup bitenleri bilmek yerine, anlayabilmeyi ne kadar çok isterdi. Nasýl ki haritalar bir çizikten öte, o çizgilerin altýnda milyonlarca insanýn mezarý varsa, üzerine çizik çekilen sevgi de sadece bir sevgiden ibaret olmadýðýný iliklerin kadar hissederek yaþýyordu.

Sinirleri yatýþýnca içindeki yaraya raðmen eve dönmüþ, Yaþlý Adama dönerek; “Bana bir teklifin vardý. O hala geçerli mi? Diye sormuþtu. Yaþlý Adam, komutaný tanýdýðý günden beri bu aný bekliyordu.

Onun evli olmadýðýný görmüþtü ama gönlünde birinin olup olmadýðýný bir türlü kestirememiþti. Ama araya bir ayrýlýk rüzgârýnýn girdiðini, rüzgârýn sert estiðinin farkýna varmýþ, ayaðýna gelen bu fýrsatý kaçýrmak istememiþti.

Komutanýnýn son günlerde ne yaþadýðýný bilmeden ve sorgulamadan; “Elbette be komutan!” demiþti. Ardýndan sözlerine devam etmiþti. “Verilen söz, verilmesi gereken borç gibidir. Söz namustur be komutan!”

Komutan, adamýn konuþmasýný dinlemiþ, konuþasýnýn samimi olup olmadýðýna bakmýþtý. Adam ilk günündeki gibi samimi ve sözlerine sadýk olduðunu görmüþtü. Tüm dünyada olaðanüstü günlerin yaþandýðý þu günlerde, kimseyi bir araya getirme imkâný yoktu. Ve iþ baþa düþmüþtü. Kendi iþini kendisi görecekti.

Komutan durdu ve derin bir nefes aldýktan sonra; “Allah’ýn emri, peygamberin kavli üzere, kýzýn Minel’i kendime eþ olarak istiyorum,” dedi.

Yaþlý Adam içeriye seslenerek; “Kýzým Minel buraya gel…” dedi. Minel koþarcasýna babasýyla komutanýn yanýna geldi. “Buyur baba,” diyerek babasýna baktý. Ortada farklý bir durumun olduðunu yüreðinde hissetti. Göðsü koþup gelmiþ bir ceylan yavrusunun göðsü gibi çarpmaya baþlamýþtý. Adam baþtan aþaðý gelen kýzýna baktý. Diðer kýzlarýný da seviyordu, ama Minel’i bir baþka seviyordu. Minel; su gibi akýþkandý, zorlaþtýrmayý deðil kolaylaþtýrmayý seven bir yapýsý vardý. Ruhu zengin, yüreði pýrlanta gibiydi.

Babasý; “Kýzým, komutan seni kendine eþ olarak ister. Senin de bu iþe rýzan var mýdýr?”

…

Ant. - 040420

...

Devamý var

....