Online Üye
Online Ziyaretçi
Şiir olarak görsem de evreni.
Şiir olmaya muktedir bir özlem
benimki
Sevgiden yana ümidimi kesmediğim
Kâbusların baltaladığı mevsimin
Söndü sönecek feri.
Belki de ölümü dilediğim.
Bir hücre ise terk edildiğim
Şiir olmaya meylettim
Aksayan sesinde ömrün
Fermanımı sundum bilinmeze
Hani olur da sonlanır bu acı yüklü
mevsim.
Hidayete yandım
Allah’ın aşkıyla bandım insanları
Yüreğimde atan sözcükler
Kelamın neminde saklı nefesi
Özlemin ve belirsizliğin.
Hitap ettiğim sadece Rabbim
Kalem ve yüreğimle ben bir neferim
Sevgiden yana maruzatım da olmadı
ezelden
Sevgiye şerh düşen
Her hangi bir cümlede saklı niyetim
Özümsediğim kadar yüklendiğim
Ama sırtımda taşımak adına
müteşekkirim.
Bir şiir olmaya meylettim
Evreni ve tüm insanlığı sevmeye
namzet
Özlemin sonsuzluğunda
Kıvanç yüklü hüznüm
Gerçekler adeta bir tokat
Toprağa özlemimle
Aşka biat bir seyyah yüreğim.