Online Üye
Online Ziyaretçi
Şöyle bir denesem yeniden başlamayı
Ruhumun isyanını yazar kalem
Ölmüşüm
Kalmışım
Kim bilebilir
Hüznün istilasından ruhum nasıl
kurtulabilir…
Gülüşünü çoğaltıyorum kaç zamandır
Ellerimde karakalem kağıtlar
Kulağımda bitmek bilmeyen sren
sesleri
Eksilmeyen ağıtlar
Corona günlerinden geçiyoruz
Diyorum ki bu zamanda ölmek de zor
Gülüşün geçiyor aklımdan susuyorum…
İçimizde bir yangın edasıyla dönüp
duruyor zaman
Dokunma yaralarıma
Yeniden kanamasın
Parçalanmış kalbimde parmak izlerin
Adli tıpta sorgulanıyor kaç zamandır
Tam bulduk diyorken
Faili meçhul kalıyor adın
Merak etme seni ele vermiyorum…
Korkma!
Zamanı ben öldürdüm diye itiraf ettim
Ayak izlerini kumsallara sakladım
Kara yazan, beyaz bir kalemle
Kömür tozu yutmuş ciğerlerime kazıdım
ismini
Merak etme kimse ölmüyor öyle
özlemekle…
Desem mi bilemedim
Hani bilmem kaçıncı kez nefesimi
kesen gözlerin
Yine yolumu keser mi diye
Hani ellerinde harlanan alev
Kalbimi yakar mı diye sordum
Bel ki de on bin kez hayal kurup
bekledim
Beklemeler zordur bilirim…
Hep aklımda
Ve fazlaca merakımdaydın
Yeşil bir çentiğin muştusuna yazdığın
Eşsiz mektuplar umut oldu
Bilemezsin nasıl sevindiğimi
Çünkü ben ne dağ delebildim
Ne de parçalayabildim sazları
Öyle şaşalı sevmeler biriktiremedim
Sadece sevdim
Sadece sevdim…
Adem Efiloğlu