...

Minel böyle bir evliliðe dünden razýydý. Ama böyle ani bir teklifi de hiç beklemiyordu. Þaþýrmýþ, duygularýný telaffuz edememiþ, içinde akýp giden tren kendinden yana makas deðiþtirmiþti. Yaþanmakta olanlarý görüyor, iþi kendi akýþýna, neticeyi babasýna býrakýyordu. Yüreðinde katmerlenerek bu güne kadar gelen matemi silecek birini bulmanýn sevinç ve heyecanýyla babasýnýn iradesine teslim oluyordu.

Suriye’deki zor þartlar altýnda babasýnýn komutana yaptýðý teklif aklýna geliyor, o anda her ne olursa olsun tereddüt bile etmeden ‘evet’ diyeceðini bilmesine raðmen aklýna birbirinden farklý düþünce ve yaklaþýmlar aklýna geliyordu. Her genç kýzýn olmazsa olmazlarý arasýndan olan gelinlik giymek bile aklýna gelmiyordu.

Korona denen bir mikrop yüzünden tüm düðün yerleri kapanmýþ, insanlarýn bir ortamda bulunmalarý yasaklanmýþtý. Düðünü ve gelinliði aramýyor, kendini teslim edeceði, emin birinin olmasý yeterli geliyordu.

“Baba, sen nasýl münasip görürsen,”  dedi.

“Ben senin komutanla evlenmeni münasip görüyorum. Hayýrlý olsun,” dedi. Adam ölmeden önce kýzýnýn birini ehline vermenin huzuru içindeydi.

Komutan cebinden çýkardýðý iki yüzüðü; “Bu kadar aceleye ne gerek var demeyecekseniz” diyerek, Yaþlý Adama uzattý.

Yaþlý Adam “Evladým, demir tavýnda dövülür,” diyerek, sýrayla yüzükleri onlara taktý. Ýkisi de yaþlý adamýn elini öptü.

“Allah sizi bir yastýkta kocatsýn. Huzur ve mutluluk versin. Hayýrlý evlatlar nasip etsin,” diye duada bulundu.

Minel ani bastýran saðanak yaðýþ gibi, sevinçten gözlerinden yaþlar döküldü. Allah sonunda dileklerini kabul emiþti. Gözyaþlarýný gizlemek ve silmek için içeriye geçerken, doktor da aracýnýn bagajýndan tatlý tepsisini alarak mutfaða götürmüþtü. Minel parlayan gözleriyle komutana baktý. O da tebessüm ederek, dýþarý çýktý.

Kapý önünü aydýnlatan lambanýn loþ ýþýðý altýnda, Yaþlý Adam  “Komutan sen de bilirsin ki, þu virüs veya mikrop yüzünden her yer kapalý… Bizim senden baþka bir tanýdýðýmýz da yok. Senin de anne ve baban yok. Elbet akrabalarýn vardýr. Gerisi senin takdirin!”

Korkut, geçmiþte olup bitmiþ, artýk deðiþtiremeyeceði olaylarýn çoðunun kendiliðinden yolundan çekilip gitmesine fýrsat ve imkân veriyor, iç dünyasýný sade tutmaya gayret ediyordu.

Minel tatlý tabaklarýný masaya býrakýrken, dualarýnýn kabul ediliþinin verdiði sevinçle yanaklarýnda güller açýyordu. Elvin ve Aden’de yaþanmakta olanlarý seyrediyordu.

Babalarýnýn açýklamasýyla Elvin’inin yüreðini kýskançlýk ve kaybetmenin verdiði hüzün kaplamýþtý. Bir insaný kazanmanýn zaman meselesi, ama kaybetmenin an meselesi olduðunu iliklerine kadar hissetmiþti. Hayatta en pahalý þey olan tecrübe deðil miydi? Kaybetmeyi öðrenmesi bir hayli zaman alacaktý. Kaybetme korkusu gelip çatmýþ, yüreðinde büyük bir yýkýma sebep olmuþtu. Dünya bile gözünde sýradanlaþýyordu.

Korkut, hayatýn sürekli birbirini takip eden anlardan oluþtuðunu bildiðinden, geçmiþe piþmanlýk, gelecekten endiþelenerek deðil, anýn deðer ve kýymetini bilerek, hayatýn büyük kýsmýný boþa geçirmek istemiyordu.

Endiþe, piþmanlýk ve tedirginliðin insaný eski alýþkanlýk kalýplarý içinde hapis tutmasýný kabullenemiyor, hayatýn sorumluluðunu elde tutmanýn bilincini korumaya gayret ediyordu. Ne zaman canýný sýkkýn, olumsuz düþüncelere dalmýþ olarak bulacak olsa, elinin altýnda bulundurduðu cesaret ve doðru tavsiyelerde buluna kitaplardan birini alýp okumanýn faydasýný görmüþtü.

Yalnýzlýðýn, diðer adýyla annesiz ve babasýzlýðýn verdiði acý, sanki vücuduna bir haz gibi yayýlýyordu. Hafif acýlarý konuþsa da, derin acýlarý daima susmayý tercih etmiþti. Istýraptan çok þey öðrenmiþti. Acýyla sýnanmayan birinin konuþmasý kolay olurdu. Hem ýstýrap çekmemiþ biri mutluluktan ve huzurdan ne anlayabilirdi ki?

Fazla vakit geçmeden kapý çalýndý ve iki adam içeriye girdi. Gelenler Korkut’un devre arkadaþlarý Tamer ve Cemal’di. Tamer; “Seni almaya geldik. Acil gitmemiz gerekiyor,” dedi.

Korkut “Nereye?” dedi.

Tamer “Nereye gittiðimizin ne önemi var? Çaðrýldýk, göreve gidiyoruz.”

Korkut; “Aç mýsýnýz?” diye sordu.

Tamer; “Çantaný kapta gel…”

Korkut; “Minel, beylere tatlý ikram et…” diyerek odasýna çýktý. O hazýrlanýp gelinceye kadar tatlýlarýný yemiþlerdi. Korkut; “Ben göreve çýkýyorum. Gidip de dönmemek var. Ben ararým sizi… Hakkýnýzý helal edin,” dedi.

Korkut vedalaþarak ayrýldý. Yaþlý Adam “Esas sen bize hakkýný helal et yavrum. Bizi merakta koyma, arada bir ara…” dedi. Minel ise þaþkýnlýk içinde kalmýþ, “Yolun açýk olsun, güle güle…” derken, söylediklerini kendisi zor duymuþtu.

…

Ant. 150420

...

Devamý var

...