Bundan önceki (Siyaset 1)yazýmýzda, feodalizmin enkazý üzerinde ortaya çýkan köylü, iþçi, köle ya da soylu (sözde asil) olmayan, zanaatta hünerli, ticarette becerikli, gücünü, ticarette kazandýðý servetinden alan, yeni bir sýnýf olarak ortaya çýkan ve feodalizmin tutunduðu dallarý kýrarak, tabularý yýkarak aydýnlarý ve halký hatta köleleri de (Amerika iç savaþý 1781) yanýna alarak, bin yýllarla ifade edilebilecek zaman süresince deðiþmeyen, deðiþmeyeceðine inanýlan feodallerin egemenliðine son veren burjuvalarýn, 1789’da Fransýz ihtilali ile de geri dönülmeyecek bir hedefe yani Burjuva Ulus Devletleri’nin kurulmasý ve yönetilmesi sorumluluðunu üstlenerek,  bin yýllardýr yönetim gücünü elinde bulunduran kral, sultan, imparator yani sözde asillerden devraldýklarýný anlatmýþtýk.  
    Bu yazýmýzda burjuvazinin iktidarýnda (köylü, iþçi, iþiz, memur, esnaf vs.) durduðu yeri irdeleyeceðiz.
    1789’u baþlangýç kabul edersek burjuvazi, yaklaþýk 300 yýldýr dünyanýn irili ufaklý tüm devletlerinde yönetim erkini (güç) elinde bulundurmaktadýr.
Burjuvazi bu üç yüz yýlda çok deðiþmiþ, kendi içinde bile farklýlaþarak gücüne, güç katmýþtýr. Artýk burjuvalar 1789’un devrimci, yenilikçi, paylaþýmcý, hümanist özelliklerini çoktan terk etmiþlerdir. Günümüzde bu burjuva asalaklara, kapitalistler diyor, ekonomik düzenlerini de kapitalizm olarak ifade ediyoruz
    Süreçte kendi ülkelerinin kaynaklarýyla yetinmeyen baþta ABD olmak üzere geliþmiþ ülkeler, diðer ülkelerin kaynaklarýný tüketen, emperyalist ülkeler olmuþlardýr.
    Kapitalizmin ve emperyalizmin azgýn sömürü alaný olan geri kalmýþ ya da geri býraktýrýlmýþ ülkelerde, bir yandan emperyalizmin iþbirlikçileri, uþaklarý ve uþaklýðý madalya zanneden yöneticiler, ülkeyi kapitalizmin yýkýmýna, emperyalizmin talanýna açarken, hýyanetlerine yasal kýlýflar hazýrlamak ve meþruiyet kazandýrmak için de sözde halkýn parlamentolarýný, muhalefet (majestelerinin muhalefeti) partilerini kullanmaktadýrlar. 
        Böyle ülkelerde seçimler orta oyunudur. Egemenlerin, senaryosunu yazdýðý diyaloglarý yüksek sesle alanlarda haykýrarak, höykürerek dört yýlda bir oy alýp seçilerek, parlamentoyu doldururlar.
    Burjuva parlamentolarý için, Lenin (1870- 1924 Rus sosyalist, devrimci, devlet adamý) “Parlamento burjuvazinin ahýrýdýr.” Tanýmýný yapmýþtýr.
Bu partilerin var oluþ nedeni, Burjuva ulus devletlerde aydýnlar, emekçiler, köylüler siyaset yapmasýn diyedir. Bu nasýl bir ironidir ki partilerin seçim giderleri, milletvekili maaþlarý vs. tüm masraflarý halkýn vergileriyle oluþan genel bütçeden karþýlanýr.
     Özetle, bu partilerden hangisi iktidar olursa olsun, halktan alýr uluslararasý tekellere ve onlarýn yerli ortaklarýna verir. Burjuva partilerinin karakteri budur.
     Turgut Özal (1927- 1993) bu durumu, “Ben, zenginleri severim” diyerek özetlemiþtir. Aslýnda bütün burjuva partileri zenginleri sever.
     Egemenin senaryosu dýþýnda dil, program ve söylem içinde olan, uyuþturulmuþ toplumlarý uyandýrmak ve burjuva partilerinin ezberini bozmak isteyen partiler, ya tasfiye edilir ya da kapatýlýr. (O açýdan ülkemiz kapatýlan partiler mezarlýðý haline gelmiþtir.) Burjuva demokrasisinin de karakteri budur.
    Yukarda anlatmaya çalýþtýðým yönetimler, uyguladýðý ekonomik politikalarla halklarý, önce mülksüzleþtirirler, sonra da Ýþsiz, yoksul býrakýrlar. Cahil, Ýþsiz, aç, sefil, bir kilo makarnaya, bir paket yaða, her türlü sadakaya muhtaç býraktýklarý insanlara, sözde yardým ettiklerini öðünerek vurgulayanlar, aslýnda, devlet bütçesinden, oy hesabýyla sadaka daðýtýrlar. Tabi ki, bu devlet sadakasýna ulaþamayanlarda, sokaklarda dilenmek zorunda kalýrlar.
     “sana düþman, bana düþman,
     düþünen insana düþman,
     vatan ki bu insanlarýn evidir,
      sevgilim, onlar vatana düþman...”
           Nazým Hikmet RAN
    Bu kadar halk düþmaný, ikiyüzlü, yalan, yalaka, deneye deneye yalama olmuþ burjuva siyaseti, nasýl oluyor da hâlâ halklarýn kafasýný karýþtýrýp aydýnlarý þaþkýna çeviriyor? Bu illüzyonun sürgit devam etmesinin sebebi nedir?
    Bana göre, sözde parlamenter demokrasi ile yönetilen ülkelerde, adaleti, adalet saraylarýna, demokrasiyi de parlamento binalarýnda söz düellosuna indirgeyerek parlamentodaki partiler günü kurtarýrken egemenler yani sermaye sahipleri, ülkenin yer altý ve yer üstü zenginliklerini ve hatta bin yalardan gelen insani ve toplumsal deðerleri de hýzla tüketmektedirler.
    Toplum, insani deðerler açýsýndan hýzlý bir çöküþün, çürümenin þaþkýnlýðýný yaþamaktadýr.
    Bu durumda siyaset, halk için yeniden tanýmlanmalý, burjuva siyaset reddedilmelidir. Halký merkezine alan, halkýn doðrudan söz sahibi olduðu yeni bir siyasetin kapýsý açýlmalýdýr.              Aydýnlar burjuva partilerinin yörüngesinden çýkýp halkýn safýnda yerini almalýdýr.
    Bu anlamda, burjuva ikiyüzlülüðü ile mücadele eden, sürgünlerde, cezaevlerinde hatta iþkencelerde bedenini ölüme yatýran halktan yana aydýnlarý tenzih ederek ve saygý ile anarak söylüyorum:
    “Bir ülkede aydýnlarýn öngörüsü halklarýn saðduyusu ile örtüþmüyorsa o ülkede aydýnlar, ya korkunun kölesi ya da egemenin kuklasýdýrlar.”
     Bana göre siyaset, þu ya da bu partinin dilini kullanmak deðildir.
     Siyaset; her bireyin kendi yaþam standardýný yükseltme, kendini özgürce geliþtirme ve ifade etme alanýný oluþturma sanatýdýr. Her bireyin daha iyi bir yaþam standardý, taleplerini ifade ederek bu taleplerinin karþýlanmasý için mücadele etmektir.
      Bu talepler, bireyler için görece farklýlýklar gösterse de parasýz eðitim, parasýz saðlýk, insanca yaþayacak bir ücret, insan onuruna yakýþýr bir yaþam, kendini gerçekleþtirecek ve özgürce geliþtirecek olanaklarýn saðlanmasý, barýþ ve huzur içinde yaþamak gibi çaðdaþ, insani taleplerdir.  
      Bu talepler; þu ya da bu partinin söylemleriyle parelik gösteriyor diye, þu ya da bu partinin propagandasý gibi algýlamak en hafif deyiþle, bilgisizliktir.
      Bu insani, temel taleplerin ete kemiðe bürünmesi için örgütlenip mücadele edilmelidir. Bu mücadelede aydýnlar, bilgi ve birikimleriyle öne düþüp, halký ve halkýn en dinamik bileþeni iþçi sýnýfýný, sýnýf bilinciyle donatarak, yolunu aydýnlatmalýdýr.
     Kapitalizmin en zayýf halkasý, emeðini sömürdüðü iþçi sýnýfýdýr. 
     Bu tespiti yapan Karl Marx (1818- 1883 Yahudi asýllý Alman filozof ) þu tarihi sözü söylemiþtir:
     “Proleterlerin (emekçi) zincirlerinden baþka kaybedecekleri þeyleri yok, kazanacaklarý bir dünya var. Bütün ülkelerin iþçileri, birleþin!” demiþtir.
     Bu düþüncelerimi ütopya sanan okurlarýma aþaðýdaki dizeleri okumalarý dileðimle yazýmý þöyle sonlandýrýyorum.
                       “SOSYALÝZM GEÇMÝÞ DEÐÝL, GELECEKTÝR!”