...

Mary, Korkut’a mesaj atmýþtý. “Akþam için özür dilerim. Akþam gelen Londra’daki merkez büro þefiydi. Ancak atlatabildim. Bu akþam size olan borcumu ödemek isterim.”

Uzun bir süre Korkut’tan mesaj bekledi. Ama gelmedi. Giyinip fotoðraf makinasýný boynuna takarak, onun bulabileceði muhtemel yerlere bakmak üzere, aracýna binerek otelden uzaklaþtý.

Korkut ise o anda, eðitim alanýndaki birliðe yakýn döðüþ eðitimi veriyordu. Mary ise nereden baþlayacaðýný bilemiyordu. Bir süre onu aradý ama bir türlü bulamadý.

Hoþ güneþi herkes sever,

Ya doðarken, ya batarken…

Kim benim kadar zevk alýr,

Sevda peþinde koþarken… 

Diye söyleniyordu kendi kendine… Bir süre sokaklarda avare bir þekilde dolaþtý. Bir süre Mýsýr’a gidiþini ve oradaki faaliyetleri üzerine bir süre kafa yormaya çalýþtý.  Vakit ikindiyi geçmiþti.

Korkut eðitim alanýndan dönüp, duþunu alýp giyindi. Telefonuna bakýnca gelen mesajlara ve aramalara baktý. Önce aramasý gerekenlerle görüþtü. En son aramayý Mary’ye býrakmýþtý. “Mary Haným, beni aramýþsýnýz. Sizi dinliyorum.”

“Size bir yemek borcum vardý. Akþama onu ödemek istiyorum.”

“Bana herhangi bir borcunuz yoktur.”

“Lütfen, hem size söyleyeceklerim vardýr. Saat 19’da otelde bekliyor olacaðým…”

“Tamam, geleceðim…” diyerek telefonu kapattý. Verdiði söze uyarak tam saatinde Mary’nin kapýsýný çaldý. Mary tebessüm ederek heyecanla kapýyý açtý.  “Sözünde durup randevusuna uyaný severim,” diyerek onu içeriye aldý.

“Dün gösterdiðin nezaket için ayrýca teþekkür ederim.”

“Tam asansörden çýkacaktým ki, kapýdan bir erkek içeriye girmek üzereydi. Müsait olmadýðýnýzý görünce, dönüp gittim.”

“Tekrar özür diliyorum.”

Korkut; “Sizden kaynaklý olduðunu sanmýyorum. Zaman zaman bu tür aksilikler yaþanýr,” dedi.

“Dünü fazlasýyla telefi etmeye hazýrým.”

Mary’nin yüzü gibi gözlerinin de içi gülüyordu. Korkut’u memnun etmek için, elinden geleni sonuna kadar harcamaya çabalýyordu. Dünkü yaþadýklarýndan dolayý kendini Korkut’a karþý borçlu hissediyordu. Birlikte yemek masasýna geçtiler. Mary bir yandan yemeðini yiyor, arada bir de kendi çatalýyla Korkut’un aðzýna uzatýrken de konuþuyordu. Mary neredeyse tamamen dökülmüþ, Libya ve Tunus’taki Ýngiltere’nin faaliyetlerini, birçok Rus ajanýn isim listesini önüne koymuþtu.

“Sana karþý samimi olduðumu bilmeni istiyorum. Belki doðru yaptým, belki yanlýþ yaptým ama seni sevdim. Karþýlýk bulurum veya bulamam. Bilemiyorum. Bu arada ben bir kaç güne kadar buradan ayrýlmýþ olacaðým. Bir aylýk süreyle Mýsýr’da bulunmam gerekiyor.”

“Desenize bu ayný zamanda bir veda yemeðimiz…”

Mary, Korkut’a olan saygýsýndan sofraya içki de koymamýþtý. 

“Sensiz geçen her gün, hüzünle baþlayacak…

Þu gönlüm var ya! Ölümsüz bir çiçek…

Yýldýzlara kadar uzanan bir salýncak…

Dün erkendi, yarýnsa geç kalýnmýþ olacak!” 

gibi þiirimsi bir þeyler söyleyince, Korkut, Mary’ye tebessümle baktý.   

Korkut, ülkesi adýna, Ýngiliz ajan olan kadýndan bir þeyler öðrenmenin derdindeydi. Ama beklentilerinin çok ötesinde karþýlaþýnca biraz tutuk ve biraz kararsýz kaldý. Mary yemekten sonra kahve yaptý. Korkut’un karþýsýna oturarak birlikte kahve içtiler. Mary, Korkut’un baþýný dizine koyup, dün yaþadýklarýný anlatmaya devam ederken, bir eliyle de onun saçlarýný okþuyordu.  

Mary dokunuþlarýyla Korkut’u yeterince gevþetmiþ, ne kendisinin, ne de Korkut’un uyanan arzularýna karþý koyabilecek gücü kendinde bulamamýþtý. Mary yýllarýn birikmiþ açlýðýný gidermiþ olmanýn sarhoþluðuyla onun kollarý arasýnda katýksýz bir þekilde uyuya kalmýþtý.

Geç saatte uyanabilen Mary kalkýnca, masada Korkut’un “O kadar güzel uyuyordunuz ki, uyandýrmaya kýyamadým. Gitmem gerektiði için özür dilerim,”  notunu buldu.

…

Ant. 050520