Online Üye
Online Ziyaretçi
İşlerimize benle başlarız besmeleyle değil… Ben dedikçe nefis azar, ardından hastalık ve ölüm mezarımızı kazar!
Ben’e hükümdar olmazsak, afacan çocuk gibi, aydın havası gibi ne yaptığımız belli olmaz. Her sözde haklı, eliyle olmasa diliyle atar tokatı…
Bilgi, interneti açtığında önündedir Ben’in. Her şeye diyecek bir sözü vardır. Cahildir ama ona sorsanız alimdir.
Oysa, acı tene düşmedikçe acı olmaz, can suyunu almadıkça gül diri kalmaz. Okuyan da olsa beslenmezse doğruya düşman, Hak yola dalmaz.
Kur’anın hiç bir yerinde ben yoktur, biz vardır. Mevla biz derken kul neden ben der ki? Marifetlerine kul övgü bekler… Oysa, insan bir işte mahir olmuş, çalışmış ve çabalamış ve altın madalyayı göğsüne takmıştır. Marifet azimdedir, kim çabalar ve çalışırsa kazanır. Yani övülecek ve ben neymişim dedirtecek hiç bir dünya işi yoktur. İş Rabbim tarafından yaratılmıştır ve kulda ona ulaşmıştır.
Kısacası, insanın üstünlüğü ameli yöndendir, en doğruyu yapmak, adaletli olmak, tam teslimiyetle Allah’a kul olmak üzerinedir. Ben, altı boş bir deyimdir.
Allah ilham vermese bilim doğar mıydı? Bilimi keşfeden, o ilham ile çalışmış ve nihayete ermiştir. Bakmak ve okumakla, interneti kullanarak-ezber bir çalışmayla ne keşfedilebilir ki… İlham keşfin ruhudur… Ruhsuz bir beşere insan denir mi? O olsa olsa robottur.Allah ilham eder, eğer ben benden kurtulursa keşif gerçekleşir. Kişi keşfiyle şükür ederse ve bize yönelirse işte o insanda başkasında olmayan tevazu, Allah’a boyun büküş ve her elde ettiğine şükrüyle verilene rıza vardır.
Hiç kimse tek başına yaşayamaz, tek başına başaramaz, engelleri de aşamaz. Bu dünyanın işte keşfedilmesi gereken nihayeti budur. Biz diyen kardeşlik ve birbirine kenetlenmiş ortak ideal budur.
Nihayetinde biz diyenler daima kazanır. Bunu Allah için yapanlarsa öbür dünyasını kurtarır ve ilahi aşka erer. Cümlemizi Rabbim bu aşkın yolculuğuna sebep eylesin, inşallah. Amin!
Saffet Kuramaz