Sözcük ýrkýnda çapkýn bir edayla sözlenen yalnýzlýðýn fermuarýný çektim iþte ve reþit bir hürriyete odaklandým.

Þiirsel bir hazdý mevsimin sönmüþ feri ve saklý bir niyazdý adýmladýðým her nüktedan þiire verip veriþtirdiðim.

Aþikâr olan künyesiydi göðün ve sisli ruhlarýn sevdalandýðý yedi tepeli mavilik her kürediðimde yangýn olduðum; her yangýnda ilk yüreði harladýðým ve yetim mizacýmla salýndýðým saman balyalarýnda hür irademi dizginleyip metruk bir düþün de fay hattýnda çatýrdayan iç sesimdeki o ritim ile alý al moru mor bir güne beyitler armaðan ettiðim…

Günü kurtardýðým deðildi gerçek olan.

Günü b/öldüðüm her ritmik vuruþu ile bir gonk edasýna bürünen o imleç belli ki hicviydi ömrün yalnýzlýðýn doðasý derken feveran eden hecelerin bedduasý nihayetinde kendine yenik düþen bir fer her açýda saklý iken acý ve her acý yeniden doðmaya mecbur kýlarken endamlý bir reverans ile son verdim iþine kalemin.

Hatýralar gerçeðin mizacýydý madem ve yarýna odaklý mal oluþlar sancýlý ömrün kibirli izdivacý idi hüzünle: týpký ufkun bitiminde baþlayan bir ömür gibi ya da aþkýn sunumunda þerh düþtüðümüz imkânsýzlýk ile çevreli söðüt dallarýna tüneyen bir kuþun kanatlarýna sýzan düþ yaðmurunda yaftalarýn da verdiði yorgunlukla sökün eden o minvalde dokunulmazlýðý duygularýn ve firar eden hecelere anlam yükleyen þairin de dokunaklý vedasý hayallere.

Hezeyan yüklü bulutlarda esen kibirli bir sitem aþkýn kepaze ettiði huzuru da býçaklarken sýrtýndan ve her halükarda vazgeçmeyi bilmediði bir hülyaya saplanan efkârla taþkýnlara sebebiyet veren.

‘’…bunda bir beis görmem, çünkü yazar olmak, içgüdülerine güvenmeyi gerektirir. Hem, kendimle çeliþme hakkým zaten her zaman saklýdýr.

Deðil midir?’’

(Ali Teoman)

Bir metaforun düþ birikintisiyim madem ve sudan sebeplerde boðulmaktansa kervan geçmez çöllerde can çekiþmeyi diliyorum…

Piþkin nazarýnda gölgelerin.

Sükûn dilediðim þah beyitlerin de kýrýk haznesinde…

Peyda olduðum bir sancýlý düþün son kýrýntýsý iken çeliþiyorum aralýksýz; içimdeki dünyayý kürediðim dýþýmdaki mezarý yaþlarýmla suladýðým belki de pergelimi saplamak istiyorum hayatýn alnýndaki o beyazlýða…

Beyaz olduðuma vakýfým gel gör ki karanlýðýn da tutanaklara geçirdiði yasýn birincil kahramanýyým ve kardýðým her günden sarkýttýðým ipe asýlýyor gece bense sözcüklere ve aþka askýntý oluyorum derken mimliyorum hurafeleri.

Ýstikametimden sapamam ki.

Sapkýn mihraklardan uzak kalmanýn sancýlý efkârý ile içimdeki yetim diyeze beyan ediyorum gamlý notalarýmý ve tüm gamlarý tek tek sarkýtýyorum solumdaki pencereden ve adýna sol anahtarý diyorlar da saðýmdaki kapý asla açýlmýyor.

Anahtarýn açmadýðý kapýlar…

Solumla yatýp kalktýðým ve ardýna kadar açýk bir kapý.

Gizemin izinde saðdýcým iken notalar elbet kulaðýma küpe ve efkârýn bam telinde isli bir yalnýzlýk her þüheda mazinin de bir sahibi varken týpký ýrký olmayan acýlarýn da yüzü suyu hürmetine ben inadýna acýlarý b/ölüyorum tümden gelen duygularla tutkulu sesinde özlemin aþka þerh düþüyorum bir alýntý mahiyetinde ise gün geceyi kavuran ateþle sözleniyorum ve geniþ mezhepli boylamlarý bir bir siliyorum haritadan hangi enlemde olduðumu bilmekse bir külfet.

Bir yanýlgý isem ihbarýdýr içimdeki masum çocuðun.

Bir yenilgi isem isli sokak lambasýna konan pervane gibi teslim oldum bir kez ateþin kendisine ve çeliþtiðim kadar kendimle, çeliþiyorum da evrenle ve soyutlandýðým izleklerin izini sürüyorum görünmezliðin hicvine tanýk iken Tanrý gölgelerden arýnýyor ruhum nihayetinde tedavülden kalkýyor günlük duygularým ve gecenin karasýna yaslanýp aþkýn da izdihamýna yenik düþüp duygularý yontuyorum bilindik bir güdüden ziyade içgüdüsel bir var oluþ alfabesiyle yeni harfler inþa ediyorum.

Esiri olduðum evren.

Ait olmayý umduðum devasa bir toplum iken dünya kampý ve bölüþtüðüm her lokmamda zikreden bir þiirle içselliðimi sunduðum ve dýþ sesin baskýsýndan uzak bir b/ölü aþka esir düþtüðüm…