Edilgen bir düþün yansýmasaydý þiir belki de kýrýklarýndan inþa edilesi devasa saksýya ekilen imgeler bir saðaltým umuduyla kökleþen acýya teessüflerini sunuyordu hele ki düþ irisi siyah gözlerin matemimi kollarken benden çýkan kelimeleri sana adýyordum týpký adýmý unutan yorgun meleklerin bakracýna serdiðim umut gibi gizin izini sürüyordu yanýlsamalar beratý ne zamandý kim bilir düþ irisi gözlerinde sökün eden tevafuk meylettiðim yarýnlarda saklý tuttuðum tabutun çekmecelerine çoktan koymuþtu hayallerimi Tanrý.

Ýçimde biriken nidalarý köklüyorum.

Simit susamlarýna talim eden avlu güvercinlerine sitemim ve göðsümde yabancý nameler soluklanýyor her düþü sen ve her seni biz sanmaktan cýlký çýkan sözcükleri boykot ediyorum gecenin kalemini çekip de gözlerine þiirsel bir baþkaldýrýdýr benimki ne zamanki hikâye olmaya yelteneyim yeni baþtan dikiyorum doðuþumu.

Günü biledim düþ irisi gözlerinde.

Ve sükûn diledim yabancý yalaka gölgelerden.

Muradýmý sundum kýrýk fincanda siyahýn iz düþümü idi içmeyi unuttuðum kahvenin telvesinde saklýydý mutum.

Göðün kanaviçe desenlerine sokuldum ansýzýn ve süzdüm içimi boydan boya derken arþýnladým derimi açtýðým derin yarýklarda kanamalý hücrelerimi dondurdum ve sakladým kendimi gelecek yüzyýlýn acýlarýna.

Milenyum trenine binmiþtim bir kez ve kaçak yolcu olmadýðýmýn bilincinde küredim de içimdeki istikameti.

Varmayý ertelediðim hangi durakta saklýydý kýstasým ve hangi uðrak þiirdi bir sonra gözlerimi açacaðým…

Sökün eden binlerce yeis ve kök hücremde saklý kanserli bir ur ne de olsa uðurumdu uðruna saldýðým benliðim ve beklemeye aldýðým kalbim.

Bir telaffuz saklýydý göðün belleðinde aslýnda alt bellekte yatan uðursuz kuþlar ne zaman salacaklardý da içlerinden yumurtayý sonra da kuluçkadan þiir yüzlü kuþlar çýkacaktý.

Kurduðum saatimle yüzyýlý devirdim ne de olsa kurmaca idi saatimin yelkovaný ve günde en az iki kez doðru zamana rast gelip kendimi bir sonraki yüzyýla savurdum.

Avuntumdu cümleler.

Aþkýn firari sözcükleri elbet kýyasýya sevdiðim mabedim kimselerin tefriþ etmediði güncemde boydan boya kazýlý sözcükler ve adýný unuttuðum insanlar nidalarý kulaðýmý týrmalayan ve nice acý sahibini çoktan yolcu eden.

Yoldan çýkmamak adýna da yol verdim içimdeki sarkaca ve saat tuttum kaç saatte kaç þiir yutacaktým da öðün atladýðým her günde bakalým eþlik edecek miydi bana þiirler…

Hücre hapsine çarptýrýldýðým yýl ve gece: öyle ya doðuþumu müjdelemiþti mahcup hemþire ve iri gözlerinde umudun henüz rast gelememiþtim bir sonraki geceye.

Latif mevsim çýðýrdý adýmý: hazirandým ben yazgým haziranda: doðuþ ve bitiþi hikâyemin haziranda.

Ýkizlerin yenilgisi ile tutundum da burcuma aslýnda tuttuðum annemin eliydi býrakmamacasýna.

Bir yanýlgý idi peyda olan saflýðýn deðil sefilliðin yankýsý ve göðe erecekmiþçesine baþým, aþ erdim hüzne bazen de umudun yakasýna yapýþtým týpký keder düþmezken yakamdan küçük ellerimle dokundum uzay boþluðuna.

Ben hazirandým.

Doðuþu ve bitiþi haziranda saklý bir þiire kulp olan veda hutbemle sadece sýzdým düþ irisi gözlerine ve kapýldýðým aþkýn rüzgârýnda uludum çünkü aykýrýlýðýmla rest çekmiþtim ben bir kez kadere.