Dün okul bahçesinde çocuklar oynarken
Koşup gidebilirdim yanlarına ama
Yine kaçtım onlardan
Öğretmenim beni çok seviyor diye
Onlar beni sevmiyor anne
Sonra teneffüs zili ile çamlığa koşarken
Kapaklanıverdim ben de yere
Ellerimde kan, gözlerimde kızıl bir yansıma
Senin ilgisiz tavırlarının canımı daha çok yakacağını bilemezdim anne
Meğer asıl yaralar elde değil, yürekte açılırmış
Farkında değildim büyüdüğümün böylece.
Her gece inatla üstümü sana örttürdüm
Taşıyamadığından değil kollarım yorganımı
Bir şekilde beni sevdiğini görürdüm.
Bugün her şeyi mükemmel yapma arzumu
İnşa eden tuğlalar biniyor üst üste zihnimde
Merdivenlerde koşarken doksan yedi aldım diye
Yüz alamamışsın derdin gülercesine
Üçüncü olup, birinci olamayışımı duymak
En iyisi için hep çabalamayı
Evet öğretti anne.
Filmlerde görürdüm ağlardı kimi çocuklar
Sarılınca anneleri susardı yine çocuklar
"Sus ağlama ,ağlanmaz öyle" tembihlerin ile
Kalbindeki çiçekleri kuytuda
Sulayan bir çocuktum ben de.
Yürekten aferin demen için ömrümü verirdim ama
Dudakların söylerken , gözlerin başka çalıyordu bence
Sevmeyi ayıp diye öğretmemişler de
Göstermeyi sanki günah diye belletmişler anne.
Öfkelenince pedallara sarılır
Bir bankta öfkeme darılır
Sonra dönerdim haneme.
Duvarlara sordukça
Cevapları ben yazdıkça
Sanki bambaşka hayatlar tanıdım
Sağduyumu borçluyum o duvarlara
Onları sakın yıkmayın anne.
Söylemesen de bilirdim sevdiğini beni
Yedirirdin bana patates kızartmasının hepsini
Sevmiyormuşsun ya güya
İştahla gizli gizli yerken gördüm seni
Bir yalanda anladım işte
Sevmenin bazen kelimelere dökülmediğini
Anlamadan öğrendim yalanın renkleri de varmış
Hepsi aynı kefede durmazmış
Korumak için bazen sevdiklerini
İnsan yalana sığınırmış
Farkında olmadan öğrettin anne
Sevginin pek çok dili varmış.
