Kaldýrýma yansýyan gölgemin saniyesinde buhar olup uçtuðu bir yaz günüydü. Telaþla, kan ter içinde kalarak çýktýðým basamaklar, hiç bitmeyecek uzun bir yol gibi gözümde büyüyordu. Bu durum beynimden yukarýya doðru ateþ püskürtüyordu.

Nefes nefese kalmýþ halde, zor da olsa yine de kendime çeki düzen vererek , amfiden içeriye girdim. Ýçerisi oldukça kalabalýktý. Hocanýn henüz gelmemiþ olmasý, koþtuðum maratonun yorgunluðunu hafifletti. Ýlk birkaç sýra nedense boydan boya bomboþtu. Baþka derslerde ön sýralara oturmak için yarýþ eden öðrenciler arka sýralarda yer tutmuþlardý.

“Niye boþ býrakmýþlar ki bu sýralarý? Aptallar!“ Diyerek, hocanýn yüzünü ve sesini net olarak duyabileceðim ilk sýraya oturdum. Ýlk defa en ön sýrada olmanýn keyfini yaþýyordum. Bir taraftan da hiç kimsenin bu kýsma oturmamasý içimde bir ürkeklik duygusu yarattý ister istemez. Ama mantýklý bir yorum da yapamýyordum.

Zaten hep yalnýz takýlan biriydim. Defter ve kitabýmý sýraya itina ile yerleþtirdim. Kapý açýldý ve nihayet hocamýz girdi içeriye. Gözlüðü yaðlý burnunun üzerine düþmüþ, kol ve koltuk altlarý terli; kareli, kahverengi gömleði ile geçip kürsüye oturdu. Adeta yýkanmama yardýmcý olan saðanak bir   yaðmur hissetmeye baþladým az sonra. Hoca, büyük bir coþkuyla kalkmýþ, ders anlatmaya baþlamýþtý. Konuþurken etrafýna istemsizce, engel olamadýðý tükürükler saçýyordu. Yakýnýnda olan bendim. Sanki hedefinde gibiydim.Saçtýðý tükürükler yüzümde dans ediyordu.

Arka sýralarda gülme sesleri birbirine karýþýyordu. Benden hiç hoþlanmazlardý zaten. O yüzden beni uyarma zahmetinde bile bulunmamýþlardý. Ders boyunca hocanýn aðzýndan çýkan o iðrenç mikrop dolu tükürüklerin, yüzümün her noktasýna eþit olarak daðýlýp,  bulaþtýðýný  hissediyordum.

Þimdi anlamýþtým iþte, bu kadar insanýn ön sýralarý neden boþ býraktýðýný. Ama iþ iþten geçmiþti artýk. Ýlk defa kurnazlýk yaptýðýmý sanýp, þansýma sevinerek ön sýraya kurulmanýn bedelini bu þekilde ödemiþtim. Amfidekilerin bitmeyen kahkahalarýna aldýrýþ etmeden çýktým dýþarýya. Yine de iyi tarafýndan bakýyordum olaya. Ya terli terli kalýp hasta olsaydým?  Ya hocamýn püskürttüðü yaðmur olmasaydý?

Ne zaman yaðmur yaðsa hep bu olayý hatýrlarým ve yüzümü gülücükler kaplar.