Elbet silinecek kapýdan, camdan,
Görüntün ve parmak izlerin...

Zil çalmayacak her gün ayný saatte,
Girmeyeceksin içeriye poþetler elinde,
Sesini duymayacak kulaklarým,
Ürpermeyecek kalbim,
Bir kabahat iþlediðimde!
Yaþým kaç olursa olsun,
Çocuk görmeyecek kimseler...

Nasihat etmeyecek her konuda,
Yol göstermeye çalýþmayacak,
Bir deniz feneri gibi!
Kýyýlar boþ kalacak yokluðunda,
Yanaþmayacak kimseler bu rýhtýma her þartta!

Ve gün gelecek,
Adýný anmayacaklar bile,
Ama býraktýðýn deðerler unutulmayacak,
Adamlýðýn, insanlýðýn ve duruþun,
Örnek olacak çocuklarýna!
Biz unutmayacaðýz herkes unutsa da,
Adýný da yaþatacaðýz, ilkelerini de,
Belki silinecek sokaklardan adýmlarýn,
Belki bir daha yürümeyeceksin,
Selam veremeyeceksin kimseye,
Fakat, bileceðiz ki bir yerlerde,
Hala kol kanat geriyor olacaksýn,
Bazen rüyalarda, bazen yazýp býraktýklarýnda!
Ve þarkýlarýndan dinleyeceðiz,
Aklýmýza her düþtüðünde,
Yanýnda olamasak da,
Olacaksýn dualarýmýzda,

Hep takýlýrdýn, kestane renklim, derdin,
O zamanlar öyleydi saçlarým,
Fakat þimdi biraz deðiþti yaþ aldýkça,
Boyum da artýk boyuna denk!
Gittikçe sana benziyorum baba!
Þimdi saçlarýmýz da ayný renk...