ÇOCUK DEYÝP GEÇME                    

Aðarmýþ sakalý, pos býyýðýyla birleþerek yüzünü sanki bir maske gibi kaplamýþtý. Yorgun bakan gözlerinin altýndaki mor halkalar, yanaðýndaki kýrýþýklýklarla kaynaþmýþ, kulak memesi aþaðýya doðru sarkmýþtý. Çatýk kaþlarýyla daha da ortaya çýkan alnýndaki izler, artýk seksenlere merdiven dayadýðýnýn bir iþaretiydi adeta.

Çocukluðundan bu yana çalýþmasýnýn ödülünü ellerindeki nasýrda bulmuþtu. Bir zamanlar attan inmeyen Hasan Çavuþ, þimdi ise adýmlarýný ancak bastonuna dayanarak atabiliyordu. Artýk kahveye sýkça gidemiyor, bütün gününü kerpiç evinin arka bahçesindeki tulumbanýn yanýnda oturarak geçiriyordu.

Hasan Çavuþ, eylül ayýnýn güzel havasýný fýrsat bilip evin avlusundaki her zamanki yerinde oturuyordu. Yeleðinin cebindeki köstekli saatini çýkardý, vakit yaklaþýyordu. “Gideyim biraz kahvede oturayým bari” diye düþündü. Bastonuna dayanarak oturduðu tahta sandalyeden doðruldu.

Eskisi kadar gür çýkmayan cýlýz bir sesle “Gelin” diye seslendi

“Köpoðlu köpekler, duymadýlar beni” diye mýrýldandý. Bastonunu tahta sandalyesine vurarak bir kez daha baðýrdý.

“Yav öldünüz mü neredesin, burada baþçavuþun beygirimi anýrýyor?”

Gelini telaþla avluya doðu koþarak geldi.

“Baba duymadýk valla! Buyur bir þey mi oldu?”

“Yok Safiye gýzým bir þey olmadý, anan olacak o hýnzýr da mý duymadý?”

Karýsý Zarife’ye kýzdýðýnda hep “hýnzýr” diye seslenirdi. Askerliðini yaptýðý köyde ilk gördüðünde vurulmuþ, atýn terkisine atýp kaçýrmýþtý. “O hýnzýrýn mavi boncuk gibi gözlerine vuruldum” derdi hep.

“Neyse ben biraz kahveye gidiyorum. Ýlyas nerede?”

Ýçeride Baba, okuldan geldi ya, ders çalýþýyor”

“Hadi çaðýr da onu da götüreyim yanýmda”

Safiye, içeriye geçti. Ýlyas yerde defterini kitabýný yere sermiþ ders çalýþýyordu. Ýlkokul beþe geçmiþti. Dedesinin göz bebeðiydi. “Gopilim” diye severdi onu, bir dediðini iki etmezdi.

Safiye, baþýný defterin üzerine eðmiþ elinde kalem yazý yazan Ýlyas’ýn omzuna dokunarak “deden seni çaðýrýyor, kahveye gidecek, seni de götürecek” dedi.”Dersin bitti mi?”

“Az kaldý anne, geri kalanýný akþam yaparým. Ýyi, Dedem bana bisküvi de alýr bakkaldan”

“Tamam hadi, kazaðýný da giy üzerine, dýþarýsý serin, üþütmeyesin”

Dedesi dýþarýda bekliyordu. “Haydi Gopilim” dedi. Gidelim biraz hava alalým seninle.

Ýlyas koþarak Dedesi’nin yanýna geldi elinden tuttu.”Bisküvit alacan mý Dede” diye sordu.

“Alýrým Gopilim, bisküvi de alýrým,  lokum da ”.

“Yaþa Dede, yaþa !”

Kapýdan çýkarken “Ýlyas” diye seslendi Babaannesi Zarife.

”Dedene söyle de gelirken çay alsýn ” Hasan Çavuþ, yüzünü buruþturarak “kaþýk düþmaný mutlaka bir þeyler ister” diye mýrýldandý.

“Dede, ne dedin Babaanneme?” “

Yok Oðlum bir þey demedim öylesine söylendim”

Ýlyas farkýndaydý. Dedesi ile Babaannesi hiç geçinemezdi. Sürekli atýþýrlardý. Hatta bir seferinde annesine “Anne sizde mi böyle olacaksýnýz?” diye sormuþtu. Annesi de “hatyýr oðlum, onlar gibi olmayýz, yaþlanýnca belki ! ”

Kahveden içeri girdiklerinde Hasan Çavuþ pencere kenarýndaki masaya geçti.

“Selamünaleyküm aðalar” diye seslendi. Ýçerisi kalabalýk deðildi. Birkaç kiþi vardý. Kahveci Neþet “ Aleykümselam Hasan Çavuþ, torunun yanýnda yine, ne içersin acep?”

“Çay, Gopilime de bir gazoz aç”

Ýlyas, Dedesinin yanýnda kendini çok güvende hissediyordu. Arada sýrada kahveye götürdüðünde büyüklerinin yanýnda oturur onlarýn sohbetlerini dinler, büyük zevk alýrdý.

Kahveci Neþet, çayý ve gazozu masaya býraktý. “Sen napýyon Ýlyas. Beþe geçmiþsin, aferin sana bizim gýz söyledi ayný sýnýftaymýþsýnýz.”

Ýlyas, evet dercesine baþýný salladý. Büyüklerin kendisiyle konuþmasýndan hoþlanýyordu.

“Söyle bakam, büyüyünce ne olacan?”

“Benim Gopilim subay olacak, deðil mi Ýlyas?”

Ýlyas, baþýný öne eðerek “he dede” dedi “subay olacam” “Dedem bana anlatýr hep, o da askermiþ, tüfeði varmýþ, atý varmýþ.”

O sýrada karþý masada oturan Cevat söze karýþtý.

“Dedenle biz askere beraber gittik. Ben Ýstanbul’da kaldým, onu Niðde’ye gönderdiler. Bir köyde karakolda çavuþtu. Babaanneni de orada bulmuþ, bir gün atýn üzerine attý aldý getirdi köye. Sende mi öyle yapacan lan !”

“Garýþtýrma oralarý Cevat, çocuðun aklýna sokma böyle þeyleri”

“Ne var bunda gardaþým, hem niye asker olmak istiyor ki doktor olsun, muallim olsun.”

Ýlyas, dedesiyle arkadaþlarýnýn konuþmalarýný dikkatlice dinliyordu.

“Ben asker olmak istiyorum Cevat Amca” dedi. Gözüne kahve duvarýnda asýlý bir fotoðraf takýldý. “Bak o resimdeki amca gibi olacam.”

“Dede, resimdeki amca kim ?  o da asker deðil mi?”

“Gopilim O Cemal Gürsel Paþa.”

Ýlyas, Atatürk’ün duvarda asýl traktör üzerindeki resmini göstererek “Atatürk’de Paþa deðil miydi, Düþmaný denize dökmedi mi? Niye onun asker elbiseli fotoðrafý yok burada?” diye sordu.

Hasan Çavuþ, meraklý ve zeki torunun saçlarýný okþayarak  “Atatürk’de askerdi ama Ýstiklal Savaþý’ndan sonra askerliði býraktý Reisicumhur oldu. Cemal Gürsel ise  hala paþa” dedi.

Cevat, Hasan Çavuþ’a dönerek asýk bir suratla “ O kim biliyor musun” dedi.  “Paþa dediðin  o Cemal Gürsel, Baþbakaný astý, bakanlarý astý, memleketin içine yaptý.”

Hasan Çavuþ, sinirlenmiþti.

“Cevat gardaþ, böyle þeyleri söyleme, sokma çocuðun kafasýna, ne anlasýn þuncacýk çocuk  bu söylediklerinden”

“Yalan mý,  ihtilali ben mi yaptým.  Bilsin, çocuklar da bilsin, herkes bilsin. Koskoca baþbakaný yok yere asanlarý.”diye sesini yükseltti. Cevat, Kahveci Neþet’e sýrtýný döndü bastonunu havaya kaldýrdý sonra sertçe yere vurdu

“ ha bunlar da çanak tutuyor böylelerine, resimlerini duvarlara asýyorlar, yazýklar olsun size.”

Kahvede bulunanlar hiç seslerini çýkarmadý. Hasan Çavuþ’da karþýlýk vermedi. Ýlyas’ýn yanýnda böyle þeyler konuþulmasýný doðru bulmamýþtý. Cevat, hala baðýrýp duruyor, küfürler savuruyordu.

Bastonunu aldý çay ve gazoz parasýný masanýn üzerine býraktý. Ýlyas’a dönerek “Hadi Gopilim” dedi “gidiyoruz geç oldu”

Kahveden çýktýlar.

“Dede bisküvit alacaksýn deðil mi? ”

“Bakkala gidiyoruz ya, bisküviyi de alalým, lokumu da”

“Çay istemiþti Babaannem, onu da alalým”

Ýlyas, hala Cevat’ýn söylediklerini düþünüyordu, Merak içinde “Dede, resimdeki asker amca kimi astý? ”diye sordu

“Gopilim, sen bakma Cevat’ýn laflarýna o öyle ileri geri konuþur, Hem sen bunlarý anlayacak yaþta deðilsin ileride büyüdüðünde okuyup anlarsýn.”

Ýlyas, birden durgunlaþtý, Dedesinin elinden sýkýca tuttu.

“ Dede, ben vazgeçtim, büyüyünce asker olmak istemiyorum” dedi.

Hasan Çavuþ sustu “Boþ ver bunlarý, sen okumana bak…”

“Tamam Dede” dedi “ Okuyacam, hem de öðretmen olacam…”

Evlerinin yolu üzerindeki okulun önünden geçiyorlardý. Okul bahçesinde jimnastik dersi yapan arkadaþlarýný gördü. Ýlyas, kerpiç duvarýn yanýna giderek öðretmenine el salladý, avazý çýktýðý kadar baðýrdý.

    “Ben öðretmen olacam, dedeme de söyledim

Sizin gibi öðretmen olacam.”

                                                Yalçýn ATAMER 28  Haziran 2020 - Didim

.